September 2023 – Makemo (Frans Polynesie)

Al ruim een maand liggen we aan de betonnen pier bij het dorpje Pouheva op het atol Makemo, wachtend op een weergat om maar de 500 mijl noordelijker gelegen Markiezen te varen. Een week of drie geleden was er zo’ n “weather window” maar daar hebben we helaas geen gebruik van gemaakt. Inmiddels dringt de tijd, eind oktober moet de boot op Hiva-Oa het water uit en we hebben al tickets om 5 dagen later naar Europa te vliegen.
Harde wind uit het oosten in combinatie met een onstuimige zee belemmerd ons de oversteek te wagen.
Vervelen doen we ons echter niet, er liggen hier een 6 tal boten aangemeerd waarmee we een leuk contact hebben. Af en toe gaan we met een aantal zeilers in het enige restaurantje uit eten (de menukaart bestaat uit steak of kip met friet). We hebben ons vouwfietsje tevoorschijn gehaald waarmee vooral Marja af en toe een heen en weertje over het eiland maakt.
We hebben beide onze verjaardag hier gevierd.

Op een van de boten woont een Belgische huisarts die op het atol voor drie maanden zijn beroep uitoefent. Hij heeft bij mij al twee keer vreemde bulten doorgeprikt. Marja heeft er ook regelmatig last van die we zelf behandelen. We zien op het atol veel mensen met met verband op de benen.

Onze Belgische vrienden van de Breakaway zullen minder goede herinneringen aan hun verblijf op Makemo overhouden. Zij lagen aan onze boot afgemeerd maar vanwege de komst van een bevoorradingsschip zijn ze, om ruimte te maken, gaan ankeren. Onze boot hebben we wat meer naar voren verhaald zodat we aan de kade konden blijven.
Nadat het schip vertrokken was zijn zij op de ankerplaats gebleven waarvan zij later spijt hebben gekregen. Op een avond stak er uit het niets een heel harde wind op uit een richting die geen bescherming bood. Heel snel bouwde zich een hoge korte deining op, ook wij lagen behoorlijk te stuiteren aan de pier.
In het geweld raakte het roer van de Breakaway een koraalblok waardoor het afbrak. Yves kon nog wel het roer nog binnenboord halen maar er ontbrak een deel. Via de marifoon bracht hij ons van het gebeuren op de hoogte. We zijn direct naar het dorp gegaan waar we met zaklantarens de waterkant afspeurde op zoek naar het ontbrekende deel. Ondanks de grillige kust konden we Yves na een niet al te lange speurtocht mededelen dat we het gevonden hadden. Yves en Martha zijn nu druk bezig het roer weer in orde te maken. Hierbij worden ze gesteund door de plaatselijke bevolking.

Aan het eind van de 200 meterlange pier is een groot vierkant platform. De hele dag door zie je mensen met de elektrische fiets of met de auto de pier oprijden, omkeren op het platform en vervolgens de pier weer afrijden, sommigen wel meerdere keren per dag.
Vaak hebben ze een baby of hondje op schoot die ook van dit uitje mogen mee genieten.

Soms is er geen meel meer op het atol voorradig. De verrukkelijke verse koeken die wij ’s morgen voor bij de koffie kopen zijn dan niet meer verkrijgbaar.

We kregen te maken met een stank die steeds ondragelijker werd. Op de pier staan 2 afvalbakken maar daar leek het niet vandaan te komen. Er bleek aan de andere kant van de pier een dood varken te zijn aangespoeld. Het kadaver was al in een verre staat van ontbinding.
We hebben de politie er over ingelicht die even later met drie man sterk (het volledige korps) kwam opdraven. Geen van drieën wist er raad mee en vertrokken om hulp te halen. Een man van de reinigingsdienst heeft het kadaver uiteindelijk verwijderd door met zijn blote handen beest in de laadbak van zijn auto te slingeren. Hij en reed er vervolgens het hele dorp mee door, gevolgd door een grote zwerm vliegen.

Volgende week lijken de omstandigheden op zee iets te verbeteren waardoor we misschien de tocht naar de Markiezen kunnen aanvangen.