Oktober 2023 – Makemo -> Markiezen

Eindelijk, na weken het weer bestudeerd te hebben, bood zich een weergat aan om naar de Markiezen te varen, een kleine 500 mijl ten noordnoordoosten van Makemo. Het weergat was niet ideaal maar we hadden geen keus, we konden niet langer treuzelen.
In de vroege ochtend van 10 oktober gooiden we de trossen los en voeren we het atol uit.
De eerste 24 uur waren goed te doen maar helaas lukte het niet om naar het noordoosten te koersen, dit zou de tocht de laatste dagen veel gemakkelijker hebben gemaakt.
Niet lang nadat we waren uitgevaren kregen we van een Franse boot via de marifoon het bericht binnen over een ontmaste catamaran, op 160 mijl voor de Markiezen. Ook had de boot motor problemen waardoor deze nauwelijks voortgang maakte.
De boot voer op dat moment nog honderden mijlen voor waardoor we niets voor hen konden betekenen.

We hebben altijd wel wat water onder de vloer maar nu was het wel heel erg. Het raam in de voorpunt bleek, ondanks recente pogingen het te dichten, meer te zijn gaan lekken. Ieder half uur haalde ik meerdere emmers water naar boven, en dat met nog ruim 400 mijl te gaan.
De wind nam toe waardoor de zee onrustiger werd en er steeds meer water binnen kwam. De situatie was niet gevaarlijk maar prettig is het niet, al dat zoute water aan boord.
Tot en met halverwege de 3e dag lagen we redelijk op koers maar vrij plotseling veranderde het weer. De wind ging uit het noordoosten waaien, viel af en toe weg en kwam dan weer gepaard met veel regen in alle hevigheid terug. Vanwege deze windvlagen voeren we met een dubbel gereefd zeil. De Dina Helena vaart al niet al te scherp aan de wind (= schuin tegen de wind in) maar met een verkleind grootzeil bakt ze er helemaal niets van. Ook de naar het westen stromende “South Equatorial Current” was niet in ons voordeel.
Laveren zou voor ons betekenen dat we ijsberend de oceaan zouden bevaren, dus geen enkele voortgang zouden maken.
Echte zeilers zullen er alles aan doen om het probleem zeilend op te lossen maar wij besloten de motor bij te zetten. Met daarnaast alleen het grootzeil op kunnen we dan 30 graden meer aan de wind varen. Dit was nog net niet genoeg om de Markiezen te bereiken maar wel om laverend dichterbij te komen. We hadden op dat moment nog zo’n 160 mijl te gaan.

Twee dieseltanks hebben we aan boord. Om de hoofdtank te vullen moet de diesel worden overgepompt. Ik had de pomp aangezet maar vergat deze op tijd weer uit te zetten. Door het mangat is daardoor veel diesel in de boot terecht gekomen waar het zich mengde met het water van het lekkende raam. De deksel van het mangat zou dit moeten voorkomen maar deze bleek te zijn losgetrild. De chaos was compleet. Met veel schoonmaakmiddel hebben we de boot zo leefbaar mogelijk gemaakt.

In de ochtend van de 5e dag, het was nog nacht, zagen we de eerste lichten van het eiland Tahuata opdoemen. Een paar uur later lieten we het anker vallen bij het dorpje Vaitahu, de ontmaste catamaran lag ook in de baai.
De Markiezen zijn niet te vergelijken met de Tuamotu atollen. Al ver op zee kwam ons een heerlijke geur tegemoet. Groene bergen in plaats van net boven de zeespiegel uitrijzende riffen.
De euforie van de aankomst (op tijd voor onze reis naar Nederland) werd gedeeltelijk teniet gedaan door de ontdekking dat het lekkende voorraam niet alleen voor water onder de vloer had gezorgd maar ook in al mijn kleding was doorgedrongen.
Dagenlang is de boot met wasgoed behangen geweest.

 

We ankeren nu op 10 mijl van de plaats waar de boot de kant op gaat. Hiervoor moet nog wel naar het eiland Hiva-Oa worden overgestoken. Zo veel mogelijk bereiden we de Dina Helena nu al voor om haar een maand of drie achter te laten.