Februari 2024 – Hiva-Oa

Zondagochtend 27 januari werden we door Wanda op station “Laan van Nieuw Oost Indië“ in Den Haag afgezet. Hier namen we de trein naar Rotterdam alwaar we overstapten op de sneltrein naar Parijs.
Op tijd kwamen we in Gard du Nord aan. De bedoeling was om met de RER (metro) naar het vliegveld Orly te reizen maar een van de lijnen was wegens werkzaamheden afgesloten. We waren daardoor genoodzaakt om alsnog de veel te dure lijn Orlyval te nemen.

Bij de kringloop hadden we voor de bootmaterialen een enorme koffer gekocht maar de spullen waren zo zwaar dat toen de koffer nog maar voor een kwart gevuld was, deze al zijn maximum gewicht had bereikt. We hebben toen alles overgedaan in twee kleinere koffers.
In Orly verdwenen ze over de band naar het vliegtuig. Zien we ze in Frans Polynesië nog terug? ging er door ons heen. Er zat zoveel van waarde in, niet alleen qua geld maar ook heel belangrijk voor de voortzetting van de reis.
Het aller belangrijkste onderdeel, een nieuwe lager voor het roer, hebben we in onze handbagage meegenomen. De lager hebben we in Nederland laten maken, zonder kan er niet gevaren worden.
Via San Francisco, alwaar een tussenstop werd gemaakt, kwamen we na een nacht van 22 uur in de vroege ochtend op Tahiti aan.
Het duurde even voordat we ze zagen, maar wat waren we opgelucht toen de twee koffers aan kwamen rollen.

Omdat de vlucht naar Hiva-Oa pas voor de volgende dag stond gepland, hadden we een kamer geboekt in de buurt van het vliegveld. Hiervoor moest nog wel een 60 tal meters in hoogte worden overbrugd. Dat viel niet mee na zo’n lange nacht, in de warmte en met twee zware koffers. Boven aangekomen was er geen hotel te bekennen. Een bewoonster maakte ons duidelijk dat er een ander weggetje omhoog genomen had moeten worden. We stonden op het punt weer af te dalen toen we boven ons iemand hoorde roepen, dat we bij haar moesten zijn. Na nog een trap omhoog genomen te hebben kwamen we bij het logement aan. De kamer mochten we ondanks het vroege tijdstip (6 uur) direct betrekken en konden daardoor eerst een douche nemen.
Met de bus zijn we naar de hoofdstad Papeete gegaan waar we antifouling en epoxy hebben gekocht. Omdat dit niet met het vliegtuig mag worden vervoerd hebben we het naar Hiva Oa laten verschepen. Het zou er ongeveer een week over doen.
Papeete is niet een van de meest aantrekkelijke steden, na een bezoek aan de overdekte markt zijn we naar het hotel terug gegaan en zijn daar uitgeput, door warmte en lange reis, op ons bed neergeploft.

Al om drie uur de volgende ochtend ging de wekker, de tocht omlaag naar het vliegveld was gelukkig een stuk gemakkelijker waardoor we er veel te vroeg aankwamen. Als een van eersten mochten we inchecken. De man van de incheckbalie vroeg ons wat er toch in dat loodzware kleine rolkoffertje zat.
Na een vlucht van 3½ uur landden we op het vliegveld van Hiva-Oa.

De Dina Helena lag er geduldig op ons te wachten, wel zag ze er wat onverzorgd uit. Een schoonmaakbeurt was dan ook het eerste wat we ondernamen.
Hierna moest een hele lange klussenlijst worden afgewerkt waar we een week of 4 voor hadden uitgetrokken.
Als eerste was de nieuwe startmotor aan de beurt. Deze was veel robuuster dan de oude maar bleek toch te passen en nog belangrijker…. te werken!
Het klussen ging ons de eerste dagen in de warmte en met nog steeds de reis in de benen niet gemakkelijk af maar we maakten wel vorderingen, ook ondanks het regenachtige weer. Veel aandacht hebben we besteed aan het verhelpen van lekkages. Een groot raam van nieuw rubber voorzien en een ander raam op het dek met epoxy definitief gedicht.
Deze epoxy was inmiddels met de boot aangekomen samen met de antifouling. Op zich een leuke ervaring. Een afhaalpunt of depot is hier niet. Op de kade bij het bevoorradingschip aan een tafel achter een grote stapel papier zat een dame die ons van het juiste formulier voorzag. Met dit papier mochten we struinen tussen de op de kade uitgestalde pakketten totdat we de doos met het opschrift “Marja en Henk” vonden.

Heel vroeg in de ochtend (tussen 5 en half 6) begonnen we al met klussen. Om een uur of 2 werd het dan toch echt te warm. Ondanks het soms bruine water deed een koude douche ons weer opknappen.
Naar het dorp is het ruim 3 kilometer lopen maar na al het werk had ik hier echt geen zin meer in. Het lukte ons meestal om een lift te krijgen, vaak al van een van de eerste passerende auto’s .

Aanstaande vrijdag arriveren uit Nederland Carnique en Menno. Zij gaan de komende tijd met ons meevaren. Voor ons ook een nieuwe ervaring. De enige restrictie die we ze hebben gegeven is dat ze geen retour ticket mochten kopen, je weet namelijk nooit naar waar en wanneer de wind je brengt.
Tijdens het klussen constateerden we dat we toch nog wel wat materialen misten. We hebben heel wat pakketjes bij Wanda en Jesse laten bezorgen die nu door Carnique en Menno worden meegenomen.
Het is de gaskabel van de buitenboordmotor die ons belet nu al te water te gaan. De baai ligt erg vol met boten waardoor we een eind uit de kust zullen moeten ankeren. Een werkende buitenboordmotor is dan wel essentieel.
De laatste dagen hebben we ook veel opgeruimd en weggegooid om ruimte te maken voor onze opstappers. Hun kooi is nu helemaal voor hen beschikbaar.
De Dina Helena wordt 27 februari weer te water gelaten.