April – Mei 2024 – Rangiroa

We voeren van de noordoost kant van Ahe naar de uitgang, een 7 tal mijlen naar het westen.
Gedurende deze 2 uur uur durende tocht ging het gesprek aan boord alleen maar over “gaan we wel, of gaan we niet het atol uit”
De de verschillende weervoorspellingen spraken elkaar tegen. De meeste lieten een redelijk weergat zien om naar Rangiroa te varen. Alleen “Meteo Frans Polynesië” kwam met een windwaarschuwing, minimaal twee maal de voorspelde windkracht onder buien.
Op het allerlaatste moment hakten we de knoop door: “we blijven binnen”. We zagen al wat buien om ons heen zich ontwikkelen
We voeren naar het dorp waar we een paar dagen eerder ook al hadden gelegen, een redelijk beschutte plek. Niet lang nadat we het anker er hadden laten zakken beseften we dat we de juiste keus hadden gemaakt. Een enorme bui gepaard met wind tot 40 knopen stak op.
Voor de volgende dag had ook Meteo FP geen waarschuwingen meer, een goed moment dus om naar Rangiroa te varen.
Omdat de wind het nu volledig liet afweten hebben we de 90 mijl geheel op de motor afgelegd. Om 10 uur de volgende dag voeren we het atol binnen.
Rangiroa is het grootste atol van Frans Polynesië en de op een na grootste van de wereld. Er wonen zo’n 2000 mensen verspreid over meerdere dorpjes. Het is vanwege de vele duikmogelijkheden nogal toeristisch. Er zijn diverse restaurants en meerdere supermarktjes. Ons favoriete terras is die van Josephine, met uitzicht over de pas.

 

Met lood in één van haar schoenen heeft Carnique, na 10 weken aan boord te zijn geweest, afscheid genomen. Aan de ene kant wilde ze graag terug naar Menno en aan de andere kant beviel haar dit bestaan erg goed.

We hebben een dag de toerist uitgehangen. We voelen ons namelijk geen toerist, graag stellen wij ons voor als reizigers. Met een hele snelle boot zijn we naar de Blauwe Lagoon gevaren, aan de andere kant van het atol. Hier kon er worden gesnorkeld en hebben een heerlijke lunch voorgeschoteld gekregen.

 

Ruim 2 weken zijn we op Rangiroa gebleven, langer dan gepland vanwege het achterwege blijven van een goed weergat.
We hadden een leuke groep zeilers om ons heen: de bemanning van de Celt, Lesly en Peter van de Itchy Feet en Gay, een Engelse solozeiler en acteur. Met hen hebben we zeer regelmatig op het terras van Josephine wat gedronken.
We waren 10 weken onderweg en tot dan toe had de boot zich keurig gedragen. Op wat kleine klusjes na was er geen sleutelwerk nodig.
10 Weken was kennelijk lang genoeg, een hogedrukslang van de watermaker begaf het. Deze zat helemaal achterin waardoor, om er bij te kunnen, de watermaker gedemodeerd moest worden. Dit is al snel een uur werk, pomp, filter tientallen slangenklemmen moesten worden verwijderd alvorens de watermaker uit de kleine kast kon worden gemanoeuvreerd.
Een nieuwe slang was natuurlijk niet beschikbaar waardoor ik met heel veel vulkanische tape het gaatje heb gedicht.
Na alles weer te hebben teruggeplaatst (2 uur werk) heeft de watermaker gedraaid maar helaas vond het water na verloop van tijd een weg onder de tape door.
Wederom de boel weer op tafel uitgestald en de Gerry van de Celt gevraagd of hij een oplossing had voor het probleem. Hij heeft tenslotte een loodgietersbedrijf in New York bezeten. Gerry kwam met een koperen pijp en na veel gepuzzel met zijn inch en onze metrische connecties konden we een goed alternatief creëren.
Doordat deze connecties meer ruimte nodig hebben was het nog een heel gedoe om de watermaker in de kleine ruimte terug te plaatsen. Na alles weer te hebben aangesloten en de watermaker te hebben gestart bleek er nog een flinke lekkage te zijn.
Het hele verhaal opnieuw watermaker eruit, meer teflon tape, nog strakker aandraaien……………. maar het resulteerde wel in een drinkwater makende watermaker.

Eindelijk beloofde de weervoorspelling een goede mogelijkheid aan om naar Tahiti te varen, 225 mijl.
In de middag van 8 mei haalden we het anker op en voeren de pas van Rangiroa uit.

 

Na een mooie nachtelijke zeiltocht kwamen we de volgende dag in de vroege ochtend bij het eiland Makatea aan.
Makatea is wel een heel bijzonder eiland. Het was heel vroeger een atol maar is door tektonische bewegingen 80 meter omhoog gekomen. Steile kliffen bestaande uit oeroud koraal reizen op uit zee. Van ver lijkt het eiland op een hele dikke pannenkoek.
Tot 60 jaar geleden is hier op grote schaal fosfaat gewonnen. Hiervoor zijn over het hele eiland gaten geboord en is er een heel grillig landschap ontstaan. De natuur heeft heeft zich inmiddels weer ontfermt over het eiland met een prachtig resultaat. Ook zijn vele met planten overwoekerde machines en treinstellen te bewonderen.
Na een lange wandeling kwamen we bij een grot waar in de diepte, in het duister gezwommen kan worden. Met het licht van onze mobiele telefoons zijn we afgedaald en hebben in het koele water heerlijk gebadderd.
De foto’s die Marja van dit bijzondere eilandje heeft gemaakt zijn helaas niet op haar toestel opgeslagen.
Het was die dag 10 jaar geleden dat ik, in de vissershaven van Den Oever, Marja vroeg om met mij deze wereldreis te maken. We hebben er inmiddels bijna 30.000 mijlen samen op zitten. Met een fles wijn hebben we dit gevierd.

11 mei.
We hebben de Tuamotus (de atollen van Frans Polynesië) nu definitief verlaten en varen nu richting Tahiti. Het is de tweede dag na Makatea, Tahiti zien we al aan de horizon liggen.