Maart 2024 – de Markiezen

Hiva-Oa, Fatu-Hiva, Tahuata, Ua-Huka, Nuku-Hiva, Ua-Pou… namen van speldenprikjes op de oceaan maar als je er genoeg op inzoemt blijken het paradijselijke eilanden met grillige bergen, met regenwoud bedekte dalen en kleurrijke dorpjes met zijn heel vriendelijke bewoners.
Met een huurauto hebben we onze opstappers Menno en Carnique van het vliegveld opgehaald. Ze hadden voor ons diverse onderdelen bij zich zodat we de laatste klussen konden aanvangen.
Menno en Carnique hadden voor de eerste paar dagen om te acclimatiseren een huisje gehuurd.

Met een grote huurauto, een Toyota Hilux, hebben we het eiland doorkruist. Helaas begaf de accu het al heel vroeg, een paar stevige vissers hebben ons geholpen de auto aan te duwen. Tijdens de overige stops zorgden we ervoor dat de auto altijd op een helling stond met de neus naar beneden. Dit werkte prima.

We zijn naar Fatu-Hiva gevaren, een 50 mijl lange dagtocht. In de baai bij het dorpje Omoa hebben we het anker laten vallen.
Van Fatu-Hiva wordt gezegd dat het het mooiste eiland van de Markiezen is. Het is het enige eiland zonder vliegveldje waardoor het ook het meest van de buitenwereld afgesneden eiland is.
Tijdens een wandeling door het dorp werden we aangesproken door Lucia en Noël. Noël bracht ons naar zijn tuin waar hij mango’s, limoenen, pompelmoezen en bananen voor ons plukte. Hij nodigde ons uit om die zelfde middag te komen lunchen. Rauwe vis in kokosmelk en gefrituurde vis stonden op het menu. We hebben er heerlijk van gesmuld. Uiteraard stond hier wel een vergoeding tegenover.
De zoon van Noel bracht ons de volgende dag met zijn visboot naar het dorpje Hanavave. Hier hebben we bij de plaatselijke petanque club gegeten. Een grote fout die we maakten was om per persoon een gerecht te bestellen. Ook werd ons nog een voorgerecht aanbevolen. Het resultaat was dat we veel te veel voorgeschoteld kregen waardoor het merendeel aan de varkens kon worden gevoerd. Ook leverden dit ons een flinke rekening op.

Het eiland Tauata was de volgende bestemming, bij het dorpje Hapatoni hebben we geankerd. Menno en Carnique zijn van hieruit naar de hoofdplaats Vaitahu gewandeld. Omdat wij deze wandeling al in oktober hadden gemaakt besloten wij een stukje de andere kant op te lopen. We waren al op de terugweg toen er een klein vrachtwagentje stopte, of we mee wilden rijden naar Hanatetena, een dorpje 17 km verderop. We namen plaats in de cabine, Marja op de bijrijder stoel en ik op een kistje tussen haar het de chauffeur in.
Vol enthousiasme vertelde de man over zijn eiland en overal waar wij wilden stopte hij om ons in de gelegenheid te stellen te genieten van de indrukwekkende vergezichten. Om de soms scherpe bochten in de smalle onverharde weg te kunnen nemen moest de man af en toe heen en weer manoeuvreren. Vlak voor het eindpunt vroeg hij of wij katholiek waren. Voor de zekerheid beantwoorde ik zijn vraag met ja waarna hij bij een kapelletje zijn auto stopte, een kruis sloeg en een gebed prevelde. Hij vertelde dat hij in zijn gebed bedankte dat hij ons mee heeft mogen nemen.

Na in nog twee baaien van Tauata geankerd te hebben zijn we naar de noordkant vam Hiva-Oa gevaren en hebben daar het anker laten vallen bij het dorpje Hana Menu. Van de steile rotswand klettert hier een waterval naar beneden. Beweerd wordt dat de poel hieronder kraakhelder water bevat. Helaas had hevige regenval er voor gezorgd dat de poel modderig en dus troebel was. Leon, eigenaar van ongeveer het halve dorp, trachtte met behulp van ingehuurde krachten de modder te verwijderen. Ook wij droegen ons steentje bij. In ruil hiervoor bood hij ons armen vol fruit aan en tot twee keer toe een flinke vis. Dit laatste ging beide keren gepaard met een brede glimlach.

De motorboot Celt met het Amerikaanse van Ierse origine echtpaar Gerry en Angela kwam de baai binnenvaren. We hadden ze al eerder op Tauata ontmoet. Met de Celt varen zij een wereldreis. De boot is echt van alle gemakken voorzien: wasmachine, ijskast, internet en natuurlijk mag een airco niet ontbreken. We hebben bij ze geborreld. Op het moment dat we wilden opstappen, het was reeds donker, zagen we onze bijboot in de duisternis verdwijnen. Doordat het inmiddels behoorlijk was gaan waaien kreeg Gerry zijn bijboot niet van het dak waardoor wij genoodzaakt waren te blijven. Op de banken werden voor ons vier slaapplaatsen gereed gemaakt.
De volgende morgen bleek onze bijboot te zijn aangespoeld op het strand in de baai, alleen de peddels ontbraken. Met plaatselijke vissers hebben we een lange lijn geruild tegen anderhalve peddel. Met enig knutselwerk hebben we er 2 bruikbare van kunnen maken.

Op het eiland Ua-Huka hebben we de verpleegsterspost bezocht. Evenals afgelopen oktober in Hiva-Oa als in januari in Nederland had ik een flinke ontsteking opgelopen. Deze zat nu net boven de elleboog en had de grootte van een half ei. De verpleegster raadde aan om direct met antibiotica te beginnen en niet al te lang te wachten met een bezoek aan het ziekenhuis op Nuka-Hiva. Op Ua-Huka was geen antibiotica beschikbaar maar gelukkig hadden we nog wat van de goede soort aan boord beschikbaar.
We zijn nog naar de oostkant van Ua-Huka gevaren (Baie Haavei) en hebben daar een lange wandeling naar de hoofdplaats Vaipaee gemaakt. De baai waar we lagen was schitterend en hadden er graag nog wat langer willen blijven. Ik durfde het echter niet aan, het abces aan mijn arm begon er steeds slechter uit te zien.
De arts in het ziekenhuis was in eerste instantie wat laconiek, zo van daar heb je weer zo’n zeiler. Maar toen hij het verband had verwijderd schrok hij toch wel enigszins en riep er direct een specialist bij. Onder verdoving, die maar gedeeltelijk werkte, werd een diepe snede aangebracht en werd de wond gereinigd. Een week lang moest ik iedere ochtend terug om de wond te laten schoonmaken en van nieuw verband te laten voorzien.

Ook bij Carnique ontwikkelde iets in haar oksel wat er niet thuis hoorde. In het ziekenhuis van Nuka-Hiva werd dit toebedacht aan een spinnenbeet maar nadat we waren overgestoken naar Ua-Pau, een 25 mijl lang tochtje, bezochten we daar toch ook maar de dokterspost omdat de pijn verergerde. Daar constateerden men een flinke ontsteking en moest ook zij onder het mes. Ondanks het masker met lachgas een heel pijnlijke ervaring. Ook Carnique moest iedere ochtend haar wond komen verschonen.
Toen ook Menno met een dik onderbeen een bezoek bracht aan de dokterspost werd ook Marja verzocht het verbandje van haar knie op te lichten. Het resultaat was dat drie van ons nu aan de antibioticakuur zijn. Die van mij zit er al enige dagen op.
De ontstekingen worden veroorzaakt het stafylokokken bacterie en is in deze warme contreien zeer besmettelijk.

30 maart
We zijn inmiddels terug op Nuka-Hiva alwaar Carnique nog iedere ochtend een bezoek aan het ziekenhuis moet brengen. Het zal voor haar nog wel even duren. Menno is vanochtend naar Nederland vertrokken, hij moest terug vanwege werkzaamheden.

Gisteravond is de Volendam binnengelopen, een Nederlands cruiseschip van de HAL, vol met Amerikaanse toeristen. We hebben een tijdje aan de kant gadegeslagen hoe de Achie en Edith Bunkers werden ontscheept. De vele slecht ter been zijnde Amerikanen bevolkten in mum van tijd het niet al te interessante plaatsje. Tegen de avond vertrok de Volendam weer zeewaarts

Het plan is om terug naar de Tuamotus atollen te gaan, een 500 tal mijlen ten zuidwesten van hier, maar we gaan niet verder zolang de artsen dit niet verantwoordelijk vinden.