April 2024 – Manihi en Ahe

Een mooi weergat van een dag of 5 bood zich aan om van de Markiezen naar de Tuamotus te varen. Nadat we in de vroege ochtend de laatste boodschappen hadden gedaan, vooral groente en fruit wat op de Tuamotus moeilijk verkrijgbaar is, haalden we 6 april het anker op.
Ons doel was of het atol Ahe of Manihi, beide op zo’n 500 mijl naar het zuidwesten.
De wind blies schuin van achter waardoor we het meest van de tijd alleen op het fok konden zeilen.
Met Carnique als 3e bemanningslid aan boord kon voor de nacht het wachtschema worden aangepast. In plaats van het “3 uur op 3 uur af schema” kon nu 6 uur worden geslapen
Vanaf de derde dag begon het rekenen. Hoeveel snelheid hebben we nodig om op het juiste moment een van de atollen binnen te varen. Dit moment was namelijk van erg korte duur. Mochten we deze missen dan zou, omdat de volgende mogelijkheid in donker was, zo’n 14 uur op zee moeten worden gewacht.
Het werd uiteindelijk het atol Manihi, waar we op de 5e dag na vertrek door de smalle doorgang binnen voeren.
De tocht had niet veel langer mogen duren want op dit moment (13 april) waait er een flinke wind over de oceaan. Wij liggen hier achter de palmbomen redelijk beschut maar toch zien we de windmeter af en toe oplopen tot meer dan 30 knopen.

Met de bemanning van de Celt (zie vorige blog), die hier tot onze verrassing ook geankerd ligt, hadden we afgesproken in het dorp te lunchen. Het enige restaurant bleek echter gesloten. Van de dame van het plaatselijke winkeltje kregen we het adres door van Mia. Mia verzorgt afhaalmaatijden. Na enig speurwerk vonden we het huis van Mia die ons direct uitnodigde om de afhaalmaaltijd (hamburger-friet) in haar tuin te nuttigen. De net gekochte biertjes mochten we in de vriezer op temperatuur brengen. Onze lunch was helemaal gered!
Het dorpje Paeua ligt op een motu (eiland) van 1,3 bij 0,5 kilometer. Toch ook hier rijden auto’s en zien we electrische fietsen.

Gisteren (15 april) zijn we van Manihi naar Ahe gevaren, een tochtje van 25 mijlen maar wel een met hindernissen. De motor startte al bij de 2e poging, dat was een meevaller. Het anker wilde echter niet van de bodem loskomen. Van medezeilers hadden we al gehoord dat dit hier vaker voorkomt, sommigen hebben er zelfs hun ankerwinch mee verloren (= elektrische lier om de ketting en het anker binnen te halen). Na zo’n 20 minuten manoeuvreren (vooruit, achteruit, ketting vieren, ketting halen) kwam onverwachts het anker naar boven.
We konden op weg naar de nauwe uitgang van het atol alwaar ons de volgende hindernis stond te wachten, een flinke stroom naar binnen. Met onze inmiddels opgedane ervaring konden we deze hindernis gemakkelijk nemen.
Hierna wachtte ons een heerlijke zeiltocht met een briesje schuin van achteren. Het fok alleen was dus voldoende.
Een uurtje voor aankomst van de ingang van Ahe veranderde echter het weer. De lucht werd om ons heen steeds donkerder en vlak voordat we binnen wilde varen stak er, gepaard met regen, een flinke wind op tot wel 24 knopen. De wind blies recht door de ingang van het atol die samen met de 4 knopen tegenstroom de doorgang voor ons onmogelijk maakten. We besloten te wachten door op zee in de luwte van het atol heen en weer te varen. Een klein uur later nam de wind af en konden we het atol binnenvaren. De stroom tegen was behoorlijk maar de Dina Helena trotseerde deze met een op volle toeren draaiende motor. En goed beboeide route bracht ons naar het 5 mijl verderop gelegen dorpje. Ondanks dat we al de hindernissen goed genomen hadden ging het tijdens het zoeken naar een ankerplek bijna alsnog mis. Rakelings voeren we langs een koraalblok, een aanvaring zou flinke schade hebben veroorzaakt.
Vandaag hebben we door het dorpje een wandeling gemaakt, een brug verbindt de twee motus waarop het ligt gebouwd.

19 april
We zijn naar de noordoost kant van het atol gevaren. Hier zou het laatste stukje oorspronkelijke bos van alle Frans Polynesische atollen zijn. Het bos, zo’n 300 bij 150 meter is inderdaad heel anders dan de overwegend met palmbomen begroeide bossen.
Morgenmiddag willen we naar Rangiroa te vertrekken en hopen daar overmorgen aan te komen.