Maart 2021 – Ecuador – Panama

26 Februari verlieten we Ecuador. We voeren achter het pilotbootje de zee op en werden op het strand uitgezwaaid door een groepje Amerikanen, mensen die we de afgelopen weken hadden leren kennen. Ze waren er tevens getuigen van dat we, ondanks de pilot, op een zandbank vastliepen. Het zag er even slecht uit maar doordat Marja al hobbelend over de bodem richting de oude track (die van het binnenvaren) stuurde kwamen we op dieper water.
Na twee jaar namen we afscheid van Zuid Amerika.

We hadden tot Mexico zo’n 1250 mijl voor de boeg. Er werd niet veel wind voorspeld maar voldoende en uit een goede richting om ons in een week of 3 naar de overkant te brengen.
Er moest dan wel minimaal een afstand van 50 mijl per dag worden afgelegd.
De 2e nacht op zee kregen we een enorme bui over ons heen, af en toe opgelicht door bliksem. Doordat de wind in de bui van richting veranderde kwam de fok bak te staan. Bij het inrollen van de fok draaide er een val (lijn) mee in waardoor deze halverwege vast kwam te zitten. Ik moest daarom de volgende ochtend naar het topje van de mast om de lijn los te maken, nu dat is op volle zee geen pretje.
Voor de tweede keer tijdens onze reis passeerden met de boot de evenaar, 3336 mijlen ten westen van de vorige keer. We hebben er weer een fles bubbels voor open getrokken.

De reis vorderde niet. We haalden dan nog wel net aan een gemiddelde van 50 mijl per dag maar daar waren wel steeds meer motoruren voor nodig. Nadat we op de 5e dag maar 36 mijlen hadden afgelegd, ondanks 5 motoruren, begon ik te twijfelen of Mexico wel haalbaar was. Ook de vooruitzichten waren niet goed. Marja zag het wat minder somber in. Na een volle nacht alleen maar in een rondje te hebben gevaren vond ik dat we een andere bestemming moesten kiezen. Of terug naar Ecuador of naar Panama. We besloten voor het laatste.

Ons nachtelijke tochtje

Panama was op dat moment nog zo’n 350 mijl varen, we hadden net voldoende diesel aan boord om dit te halen.
De aanvankelijke stroming bracht ons echter veel westelijker dan dat we wilden maar we wisten dat we in de “Equatorial Counter Current”, een tegen gestelde stroom, terecht zouden komen. Er was wel wat geduld voor nodig maar na een paar dagen zagen we de track naar het noordoosten afbuigen.
Op een 20 jaar oude pilot na hadden we niet veel Informatie over Panama maar via de radio kregen we van Lisa en Stef de nodige gegevens.
Al motorzeilend en billenknijpend (als de motor het maar niet begeeft….) kwamen we 8 dagen later op Isla de Coiba in West Panama aan. We lieten het anker in een prachtige baai vallen. Ik heb mij zelden zo opgelucht gevoeld en wat ’n rust.

De volgende morgen kregen we bezoek van de opzichters van het nationale park waarvan Isla Coiba deel uitmaakt. Of we wisten dat per nacht 60 dollar moet worden betaald om hier te mogen ankeren. Nog geen uur later waren we weer op weg, zonder dat we de eerste nacht hoefden te betalen.

Bahia Honda was het volgende doel, een kleine 15 mijl varen. Bahia Honda is een kleine baai in het vaste land van Panama, alleen via zee te bereiken. Op een eilandje midden in de baai bevindt zich een dorpje. Waar de 200 inwoners van leven is ons een raadsel. Er wordt gevist en veel mensen hebben een lapje grond waar wat bananen, limoenen en grapefruits worden verbouwd. We zijn er 3 dagen gebleven, genietend van de rust en vooral van de nauwelijks bewegende boot.
In het dorp zijn een paar winkeltjes waar maar heel weinig te koop is. Bier en rum wordt er in hoge mate gedronken, een enorme berg blikjes en flessen was hier het bewijs van.

We kregen bezoek van Kenedy en zijn zoontje, of wij geïnteresseerd waren in fruit, hij zou het aan het eind van de middag komen brengen. We waren hem al lang vergeten, stonden op het punt de kooi in te kruipen, toen er op de boot werd geklopt. Kennedy was in het aarde donker aan komen peddelen en had stapels grapefruits, ontelbare limoenen en enorme trossen bananen voor ons. We hebben hem er uiteraard voor betaald. Ook hebben we hem een tas vol spullen meegegeven: kleding voor zijn vrouw, batterijen voor zijn zaklampje, zeepjes ooit meegenomen uit een hotel, schriften en pennen voor zijn zoon……… hij was ons er zo dankbaar voor!!

Het gewijzigde plan is nu om de boot de komende zomer in plaats van in Mexico, in Panama achter te laten. Havens aan de Pacific kust in Panama zijn alleen in de Golf van Panama te vinden, nog zo’n 160 mijl tegen stroom en harde wind varen. Om diesel te scoren voeren we naar Santa Catalina. Een dikke mijl uit de kust, in de beschutting van een eilandje met een prachtig strand, hebben we het anker laten zakken.
Santa Catalina lag te ver om met onze eigen bijboot naar toe te gaan maar het eilandje werd, omdat het weekend was, druk bezocht door dagtoeristen. Met een taxibootje voeren we, beladen met jerrycans, naar het dorp.
Er was echter geen pompstation te vinden. Diesel is er überhaupt een schaars product. We werden gebracht naar een visser die ons wel wat diesel kon leveren. Omdat er in Gallons werd gerekend werd uit diverse jerrycans de brandstof eerst in 1 gallon waterflessen overgeheveld. De visser kon ons echter niet voldoende leveren maar ’s avonds zou hij weer voorraad hebben. We hebben in de tussentijd gegeten in een restaurantje van Frans-Italiaanse eigenaren.
’s Avonds was er nog steeds geen diesel, morgenochtend weer…….
De man die ons in contact had gebracht met de visser zou ons de volgende morgen met zijn boot, al om 6 uur, ophalen. We hebben echter de hele dag op hem gewacht.
De dag erop zijn we zelf maar naar de kant gegaan en een taxi genomen naar het dichtbijzijnste benzinestation, ik had er een op de kaart zien staan, zo’n 40 km rijden. Hadden we dit maar direct gedaan, voor 25 dollar werden we heen en weer gebracht.
Het voelde wel vreemd aan allemaal omdat we in feite illegaal in het land waren.

De laatste etappe kon worden aangevangen, tevens de laatste van dit vaarseizoen.
Na een rustige 2 daagse tocht meerden we de boot af in de haven van San Carlos, de eerste haven sinds Valdivia, al weer 3630 mijl geleden.
Inmiddels zijn de papieren in orde en staan de Panama stempels in onze paspoorten.

De jachthaven is niet echt “ons ding”. Het maakt deel uit van een heel groot ressort. De andere zeilers, waaronder een aantal Nederlanders, maken het gezellig.
Eind april gaat de boot hier op de kant waarna wij naar Nederland vertrekken. Er staat daar veel te gebeuren, Wouter en Lynn zijn verhuisd naar Brabant, Wanda en Jesse gaan trouwen en hebben in Den Haag een huis gekocht die ze in mei gaan betrekkingen en Merel is (met Rob) in verwachting van het 2e kleinkind, ze wordt in juli verwacht.

8 reacties

  1. Wat ziet dat er paradijselijk uit, heerlijk. Gelukkig is alles goed afgelopen. Ik hoop jullie weer in levende lijve te ontmoeten in mei. Groeten van Suzanne

  2. Besten, wederom genoten van jullie belevenissen onderweg en in Panama. De teaser in de e-mail voor jullie verhaal was : “Het zag er even slecht uit maar doordat…..”
    Ik heb meteen geklikt om de geruststelling te lezen. Wel een jongensboek en wees voorzichtig met zandbanken. In de Waddenzee hebben we ze waar je de kiel op stuk vaart. Maar ik denk geen betere en wellicht ook geen veiliger plek in die buurt dan Panama. Vergeet Isla Contador niet!
    Voorspoedige terugreis,
    Ruud en Anne Marie Camphuijsen

  3. Hallo Henk en Marja, wat een avonturen hebben jullie weer meegemaakt en wat een mooie foto’s. Bij terugkomst in Nederland is daar ook weer veel te beleven. Goede terugreis gewenst en tot ziens ergens ik mei.
    Groeten, Ad en Yolande.

  4. Henk, Marja,
    Het zijn weer spannende weken geweest. Dan hebben jullie de rustige baaitjes en mooie land- en zee- gezichten wel verdiend.
    Sterkte met de rest van de reis en het opleggen van het schip, voor jullie weer naar Nederland afreisen!
    Groetjes,
    Willem Maria

  5. Alweer mooi verteld over jullie Grote Avontuur, bedankt, Henk en Marja.
    We wensen jullie een goede reis naar Nederland, en een fijne tijd hier.

    Hartelijke groeten,

    Anneke en Sjoerd

  6. Henk en Marja, het is weer gelukt een droomverhaal uit jullie reis naar Panama te vertellen.
    Altijd boeiend op jullie schrijven te verwachten, en vooral de schitterende foto’s.
    Het gaat best met de zeelieden verder.
    Mijn best groeten.
    Dominick

  7. Wat een geweldige reis maar ook weer spannend. Veel respect voor jullie die het gewoon Doen!! wij dromen in Nederland maar van dat soort reizen maar er zijn dus ook mensen die… Mooi te lezen. Hoop dat jullie de boot een vertrouwde plek kunnen geven daar en even “bijtanken” in Nederland bij de kids en familie.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *