Maandag 8 februari, ’s morgens om 6 uur, roeiden we in ons bijbootje Tijtje naar de kant. Het was nog erg rustig op straat maar al snel kwam er een stadsbus aanrijden die ons naar het busstation bracht.
We waren net op tijd om de bus naar Quito te halen. Voor de 370 kilometer lange tocht moesten we 14 dollars afrekenen, met z’n tweeën. Langs smalle weggetjes en hoge passen kwamen we in Quito om 3 uur ‘s middags aan. Quito is de hoofdstad van Ecuador en tevens de hoogste hoofdstad ter wereld, het ligt gemiddeld 2800 meter boven de zeespiegel. Bij aankomst werden we direct aangesproken door een mannetje die ons belangeloos naar de bus naar Otavelo bracht. Busstations in Ecuador zijn net vliegvelden, immens groot.
In Otavelo hadden we een kamer geboekt in hotel Dona Esther, een hotel van het Nederlandse echtpaar Wendy en Arthur. (www.otavalohotel.com) We werden er hartelijk ontvangen, kregen zelf een a la carte diner aangeboden. Wendy en Arthur zijn 18 jaar geleden met het hotel begonnen en hebben er inmiddels ook een restaurant bij met een heel uitgebreide kaart.
De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt rond het kratermeer Cuicocha. Nu, dit viel niet mee, wandelen en klauteren 3400 meter boven de spiegel waar we 36 uur eerder waren opgestaan.
Cuicocha
De laatste dag in Otavelo wilden we wat rustiger aan doen en wat hoogtepunten in de buurt bezoeken.
De waterval hebben we kunnen vinden en we kwamen bij toeval terecht in een dorpje waar een outdoor-zaalvoetbaltoernooi werd gehouden. Het zag er erg gezellig uit. De overige hoogtepunten hebben we, ook na heel veel lopen, niet gevonden. We besloten de bus naar Otavelo terug te nemen. In de bus zaten een heel aantal traditioneel kleurrijk geklede indiaanse mensen. Tot onze verbazing reden we de andere kant uit. Waar de weg geblokkeerd was door een cementauto werd een route door de maisvelden gekozen. Lang dachten we in de verkeerde bus te zitten maar uiteindelijk bracht hij ons toch naar daar waar we naartoe wilden.
Voor de volgende dag stond de reis naar de Cotopaxi, een 5891 meter hoge vulkaan, op het programma. Na afscheid genomen te hebben van Wendy, Arthur en dochter Lisa (geboren in Ecuador) begaven we ons naar het busstation. Na een busrit van 160 km werden we aan de kant van de snelweg uit de bus gelaten. Vandaar was het nog een kleine kilometer lopen naar het hotel in het dorpje Santa Rita.
De dag erop zijn we met Diana, onze gids, het nationale park ingereden. Na een kort bezoek aan een bergmeer heeft ze ons over gravelroads gebracht tot een hoogte van 4600 meter. Hier gingen we te voet verder, nog meer omhoog. Mede door het geduld van Diana zijn we tot een hoogte van 4935 meter gekomen, hoog genoeg om de gletsjers te kunnen aanschouwen. Het was best spannend, zelf heb ik ooit de Kilimanjaro beklommen (bijna 6000 meter) maar Marja had deze ervaring niet. Hoogteziekte kan gevaarlijk zijn maar gelukkig had ze hier geen last van. Ademnood hadden we beide wel maar dat hoort erbij.
De Cotopaxi
De stad Banos was onze volgende bestemming. Banjos is een vrij toeristische badplaats en vanwege de carnaval was het er best druk. Er zijn warmwaterbaden, watervallen en natuurlijk veel eettentjes.
De eerste avond hebben we een wandeling naar boven gemaakt
Na een bezoek aan de waterval Pailon del Diablo zijn we met een kabelbaantje naar de overkant van een ravijn gegaan. Of het de bedoeling was weten we niet maar we zijn aan de overkant over het hek van de bak uitgestapt, net voordat deze terug ging met de overige passagiers. Er waren niet veel mensen hier, een groot verschil met de overzijde van het ravijn. We hebben in een restaurantje forel gegeten die we eerst zelf uit een vijver moesten vissen.
Onderaan de waterval in de stad wordt door de plaaatselijke bevolking kleding gewassen
Pailon del Diablo
Het vissen gaat mij hier beter af dan op zee
De zelf gevangen vis deed ons goed smaken
Aan het einde van de dag hebben we een taxi genomen naar een punt zo’n 1000 meter boven de stad. Een schommel bracht Marja op een adembenemende hoogte. We besloten naar de stad terug te wandelen en ondanks dat het smalle pad alleen maar daalde bleek het een hele zware onderneming. Het was al donker toen we beneden aankwamen.
Een 260 kilometer lange bustocht bracht ons naar El Tambo, een slaperig dorpje. Van hier hebben we Ingapirca, Inca ruïnes, bezocht.
Bij de restanten van de zonnetempel
Wandeling rond de opgravingen
De Zonnetempel
Cuenca was de laatste wens op het lijstje van Marja. In tegenstelling tot Banos was het hier vanwege de carnaval bijna uitgestorven. Veel horeca en alle winkels waren dicht. We hadden onze bagage in het hotel achtergelaten en na een korte wandeling kwamen we op een plein waar we een Belgisch biertje konden drinken. We zaten er nog maar heel even toen Sylvia binnenkwam. Sylvia hadden we die ochtend ontmoet in Ingapirca, echt heel toevallig. Zij is Duitse en geeft les op de Duitse school in Cuenca. Cuenca is een van de weinige plaatsen met een koloniaal centrum, veel monumentale gebouwen en heel veel kerken. De dag erop hebben we door de stad geslenterd en met Sylvia geluncht.
De nieuwe kathedraal van Cuenca
Vanaf het dak van de nieuwe kathedraal
De laatste overnachting was in Guayaquil. We waren uitgenodigd door Martine en Reindert om te komen barbecueën. Marja kent Martine via de Facebookgroep “wereldvrouwen”. Reindert beheert in Ecuador een tabaksplantage.
De moeder van Martine logeert al een paar maanden bij de familie. Haar naam is Helen, haar overleden echtgenoot heette Henk en ze heeft een zoon Wouter…………. (misschien begrijpt niet iedereen dit toeval)
Martine en Reindert hebben ons de volgende dag een eind op weg gebracht, ze hadden werkzaamheden de verrichten op de farm. Bij een benzine station, net buiten een stad, werden we gedropt in de hoop dat daar een bus zou langskomen. Ze vonden het lastig om ons daar achter te laten maar wij zijn inmiddels wel wat gewend. Vele bussen kwamen langs maar stopten niet. Een fruitverkoper heeft uiteindelijk voor ons de juiste bus aangehouden.
19 februari waren we terug op de boot. Een kleine 1500 kilometer hebben we afgelegd in ontelbare bussen, bussen die op één na geen toilet aan boord hadden Er werd daarom om de 2 uur een sanitaire stop gehouden waar dan weer heel veel verkopers gebruik van maakten om hun waar aan de man te brengen. Tijdens de rit alleen maar foute bloederige films.
We hebben een schitterende reis achter de rug,
Prachtig verteld met mooie foto’s!
Goede reis verder.
Groeten,
Anneke en Sjoerd
Hoi Henk en Marja, Wat geweldig zeg! Ik ben zooooo jaloers! Wij kunnen nergens heen, kwam er net achter dat ik al meer dan een jaar niet in een schouwburg/theater ben geweest! Wat heerlijk om te zien dat jullie lekker je gang gaan en overal komen. Ik lees met plezier je verhaaltjes Henk. Bij Total gaan we een nieuwe re-organisatie tegemoet met veel onrust onder het personeel (toch wel). We gaan het meemaken! Ik wens jullie vele mooie ontmoetingen toe en rustig vaarwater, alhoewel er moet wel wind zijn natuurlijk… nou ja je begrijpt wat ik bedoel! Hasta la visa en groetjes van Annemarie.
Wat een reis en wat een avontuur weer. Prachtige foto’s (het is alsof ik er bij ben zonder moe te worden… :))
Beleef het en geniet ervan!
Hans&Angela
Hallo Henk en Marja,
Wat leuk om met jullie zo de reis door Ecuador mee te mogen maken ! Zie uit naar de volgende reisverhalen, aangezien we hier, met de beperkingen, niet aan reizen toe komen!
Willem&Maria
Een feest van herkenning, wat een mooie reis weer. En leuke foto’s. Ik hoop dat jullie veilig de oversteek naar Mexico kunnen maken. Ben benieuwd naar het volgende verslag, groetjes van Suzanne
Blij datwe via jullie toch nog een beetje kunnen genieten van de weide wereld. Goeie keus om dit land voor even te verlaten, wou dat ik ook in zuid-amerika was!
Tja Robert, ik weet dat dit ooit ook jouw droom was. Hoe gaat het met je?
Marja en Henk
Zo blij dat ik tot de 161 volgers behoor.
Iedere keer weer: de spannende verhalen.
En…de prachtige foto’s.
Het lijkt net of ik een beetje met jullie mee mag reizen.
Barry
Leuk om te lezen en weer her te beleven. Wij vonden Ecuador ook een verrassend mooi land. Even wennen die hoogtes na lange tijd op zeeniveau geleefd te hebben. Werkt de vrolijke Ariosto nog in de marina?
Ene Ariosto hebben wij niet gezien, wel Wilford en Miguel
Weer een mooi verhaal mogen lezen van twee stoere mensen aan de andere kant van de wereld . Echt jaloers op jullie Gr Petra
Wat een heerlijk verslag om te lezen en wat een prachtige foto’s! Stiekem ben ik stikjaloers. Wat zou ik graag weer willen reizen. Maar het is jullie van harte gegund. Goede reis naar Mexico. X Marije
Hallo Henk en Marja,
Inderdaad, zo als Anne-Marie zegt, jullie zijn gelukkig zo te kunnen leven zonder beperkingen en verboden aspecten. Deze 1500 km was een schitterende reis verzegeld met prachtige foto’s.
Inderdaad kunnen we allemaal jaloers op jullie zijn. Dat laat zeker heel veel herinneringen achter.
En nu naar Costa Rica, mooie land ook !
Veel plezier verder. Dominick
Wat geweldig daar. En kleurrijk. Zou er ook wel willen zijn.
Mooi verhaal! Nu zijn jullie onderweg naar Panama, omdat Mexico niet haalbaar bleek vanwege de tegenvallende wind. Panama lijkt mij ook een mooie bestemming. Een behouden vaart! Wout