December 2021 – West Panama

De deining vanuit de oceaan zorgt voor aardig wat onrust in Ensenada Benao. Het is dan ook een geliefde plek voor surfers. Voor ons zeilers is het daardoor wat minder comfortabel. Benao is volledig gericht op de surfers wat voor ons weer het voordeel heeft dat we er een terrasje kunnen pikken, de eerste sinds weken.

De reden voor de stop in Benao was ook om Dennis weer te ontmoeten. Dennis, een Nederlandse zeiler, heeft er in de buurt een paar maanden geleden een huis gekocht. Om 4 uur ’s middags werden we van het strand opgehaald. Na een best wel lange tocht over een zandweg door de bush kwamen we bij het huis aan. Het is schitterend gelegen, uitzicht over zee, behoefd nog wel enig onderhoud maar daar wordt druk aan gewerkt.

Diep in de nacht, met veel te veel wijn door het keelgat, werden we naar Benao terug gebracht. Tijtje, ons bijbootje, lag er geduldig te wachten, de golven op zee waren echter wat minder uitnodigend. De eerste poging om de branding te passeren mislukte. Marja zat al in de boot maar tijdens het instappen ik verloor mijn evenwicht waardoor de boot met bemanning en al kapseisde. Ontnuchterd door het koele water lukte de tweede poging wel en roeiden we de donkere baai in, ons toplicht tegemoet.

De volgende middag vertrokken we samen met het Franse echtpaar Carol en Dominique, varend op de Hypo’s Camp, verder westwaarts naar het eiland Cebaco, een tocht van zo’n 80 mijl. De afstand kon vrijwel zeilend worden afgelegd. In de baai Naranjo  lieten we de ochtend erop vlak bij Hypo’s Camp het anker zakken.

We zijn weer terug in West Panama, daar waar we afgelopen maart na een windloze tocht vanuit Equador aankwamen. Toen leek het een vrijwel onbewoond gebied opdat we besloten richting Panama Stad te varen. Met alle informatie die we nu hebben hadden we  waarschijnlijk een andere beslissing genomen. West Panama heeft voor ons zeilers heel veel te bieden: een prachtig vaargebied, schitterende baaien met palmstranden waar heerlijk geankerd kan worden, honderen eilandjes, overal kleine dorpjes……

In Bahia Honda kregen we, net als 7 maanden geleden, bezoek van Kenedey. Hij had weer een emmer vol vers fruit voor ons. Als tegenprestatie hadden wij een tas vol “nuttige spullen” voor hem. Hij ons nodigde uit om de volgende dag zijn huis te komen bekijken.

Nadat we de boot naar de andere kant van de baai verhuisd hadden roeiden we met Tijtje naar de kant. Zijn huis: best wel ruim, stenen muren, een golfplaten dak, een met inmiddels gebroken tegels betegelde vloer, een prachtige houten voordeur, geen kozijnen in de ramen, grote eikenhouten keuken met veel lege kastruimte. Elektriciteit wordt verkregen met behulp van zonnepanelen maar de accu’s zijn nauwelijks in staat de energie op te slaan. Het meubilair bestaat uit twee keukenstoelen en een tafeltje waarvan de helft van het blad ontbreekt. We werden verwelkomt door Olivia, kregen de twee stoelen en wat banaantjes aangeboden. Ze was duidelijk niet gewend bezoek te ontvangen.

Met Olivia hebben we de volgende dag een mooie wandeling door het oerwoud gemaakt, ze kon ons veel erover vertellen.

Na Bahia Honda zijn we naar het vlakbij gelegen eilandje Isla a Canales de Tiera gevaren. Op de top ervan staat een grote moderne villa, de Italiaanse eigenaar heeft zich echter al meer dan een jaar niet laten zien. Er gaat zowel een weg als een kabelbaantje voor goederen naar boven.

Omdat de baai waar we lagen wel heel erg hobbelig bleek hebben we de volgende ochtend het eiland verlaten.

Een ruim 20 mijl lange zeiltocht bracht ons naar Rio Santa Lucia en zijn deze een mijl of 4 opgevaren. Weer een compleet ander landschap. De boot lag er heerlijk rustig. Met Tijtje zijn we de mangrove ingevaren op zoek naar een doorgang naar het strand. Het geluid van de branding kwam steeds dichterbij maar het strand bleef onzichtbaar.

We hebben aan de overkant van de rivier Tijtje aan een steiger afgemeerd en zijn naar een dorpje gewandeld en gelift. Onderweg kwamen we langs een aftands barretje. Het leek gesloten maar nadat we waren doorgelopen werden we teruggeroepen door een man. Ik bestelde een biertje en omdat hij verder niets kon aanbieden nam Marja niets. De man vond dat waarschijnlijk erg sneu voor haar en kwam even later met een  kommetje rijst en kip aanzetten. Het bleek erg smakelijk waarna hij er mij ook een aanbood. In totaal moest 2 dollar worden afgerekend.

Isla Cavada was de volgende bestemming. Dit privéeiland maakt deel uit van de eilandengroep Secas. Op het eiland staat een hotel, diverse huizen en is te bereiken door de lucht, een heuse airstrip is er aangelegd. Of de gasten met 600 dollar per nacht voldoende opleveren om de enorme investering en onderhoud te kunnen bekostigen, vragen we ons af.

Niet lang nadat we een illegale wandeling naar en over de landingsbaan hadden gemaakt, landde er een vliegtuigje. Even later zagen we een boot op het strand afkomen en een auto vanaf de strip naar beneden rijden. Er werd iets overgeladen…………. Wat zou het geweest zijn?

 

21 december. We liggen bij het eilandje Parida. Het regent al vele uren. Het regenwater op de buiskap vangen we op. We kunnen hiermee een van onze watertanks vullen.

Het eiland wordt bewoond door een paar families. Op het strand voor ons is een klein restaurant-barretje. Overdag wordt het strand bezocht door dagtoeristen, ’s avonds hebben we het rijk alleen, samen met Hypo’s Camp.

Op ’n ochtend vindt er een ware metamorfose plaats. Er is een cruiseschip aangekomen met 80 passagiers en 120 bemanningsleden aan boord. Binnen een paar uur is het strand omgebouwd tot een ware badplaats: ligstoelen, massage tent, bbq, bar……….. Om 5 uur in de middag was alles weer opgeruimd.

We zouden samen met Carol en Dominique een kerstdiner houden maar het ontbrak ons echter beide aan ingrediënten. We waren nog wel naar een gehuchtje waar ’n visser woont geweest maar hij kon ons op dat moment niets leveren. “Mas tarde” zei hij. De hele dag hebben we op hem gewacht maar “nada” geen vis. De volgende morgen, eerste kerstdag, hoorde we plotseling een boot naderen. Het was de visser, hij redde ons kerstmaal met 10 mooie vissen, net groot genoeg voor onze rookoven. Samen met onze vrienden hebben we toch nog op het strand van het eilandje Gamez kerst gevierd.

28 december. We liggen nu bij Puerto Armuelles, de laatste haven vóór Costa Rica. Als het papierwerk is gedaan en de voorraadkasten zijn weer vol. Morgen of overmorgen vertrekken we naar Mexico. We willen daar waar het mogelijk is de nacht op het anker doorbrengen, aan land mogen we in tussenliggende landen niet.

O ja, de cliffhanger in ons vorige blog, dat telefoontje: De komst een derde kleinkind werd ons aangekondigd, het tweede kind van Wouter en Lynn.

Tenslotte willen wij jullie allen een hele fijne jaarwisseling wensen en een heel goed 2022.