Voordat we de trossen van de kade op het atol Hao losgooiden namen we afscheid van de familie van wie we de afgelopen 3 weken het schuurtje voor onze vouwfiets mochten gebruiken en waar we ons afval kwijt konden.
In het huis wonen de grootouders, kinderen en kleinkinderen. In de woon-eet-slaapkamer staat ook een niet een functionerende auto geparkeerd. Tijdens het afscheid werd oma naar binnen gedirigeerd en kwam even later terug met vier schitterende halskettingen gemaakt van schelpen. We mochten er niets tegenoverstellen. De kettingen zijn te zwaar om te dragen maar zullen eens ter decoratie ergens worden opgehangen.
De uitgang van het atol Hao was rustig, we hadden nu een kleine anderhalve knoop stroom mee in plaats van de zeven knopen tegen tijdens onze binnenkomst. De 240 mijl lange tocht naar het onbewoonde atol Tahanea verliep voorspoedig maar was helaas onrustig genoeg om Marja zeeziek te maken.
Tijdens de eerste nacht van ons verblijf in Tahanea begon het te regenen en dit hield 36 uur vrijwel onafgebroken aan. Veel regenwater hebben we kunnen opvangen, dit gebruiken we voornamelijk voor de was en afwas. Ook de bijboot stond na verloop van tijd vol met water waardoor we in de gelegenheid waren voor het eerst sinds lange tijd een bad te nemen.
De regenperiode werd gevolgd door een periode van harde wind uit de verkeerde hoek waardoor we minstens 24 uur enorm lagen te stuiteren.
Gelukkig werden de weersomstandigheden aangenamer. Marja heeft met Walter en Roswitha van de Aloma een mooie snorkeltocht gemaakt. Aan mij is snorkelen nog steeds niet besteed waardoor ik mij kon opofferen om met de bijboten in de buurt te blijven.
Dankzij Walter werden we uitgenodigd op de 50 voeter de Nomade, een Frans jacht. Walter had namelijk met zijn duikuitrusting de ketting van deze boot van een koraal blok losgekregen. Als dank werden we allen getrakteerd op wijn, Franse kazen, paté…..
De meeste atols bestaan voornamelijk uit een rif met hier en daar een hoger gedeelte waarop begroeiing ontstaat. We ankeren nu in de beschutting van zo’n schitterende “motu”.
Gedurende een paar maanden per jaar woont hier Nico. Nico verzamelt kokosnoten, breekt ze open en droogt ze. Aan het eind van het seizoen wordt de “kopra” naar Tahiti verscheept waar er o.a. kokosolie van gemaakt wordt.
Met Nico zijn de mannen op zeekreeft jacht gegaan. De dames mochten niet mee, te gevaarlijk volgens Nico. Door het duister zijn we naar de buitenkant van het atol gelopen alwaar Nico het water in stapte en in een mum van tijd onbereikbaar voor ons was. Wij mannen vonden het al vrij snel te riskant om hem te volgen en zijn naar hoger gelegen gebieden teruggekeerd. Nico bleef uren weg, heel af en toe zagen we heel in de verte zijn lamp oplichten maar soms bleef het voor lange tijd donker. We maakten ons best wel zorgen om hem maar uiteindelijk kwam hij opdagen. Hij leek boos, volgens mij was hij dat ook. Hij vond ons maar lafaards dat we hem niet hadden gevolgd en hij alles alleen moest doen. Bij zijn verblijf, een huis kun je het niet noemen, bedaarde hij en begreep dat het voor ons niet mogelijk was hem over het rif te volgen.
De volgende dag hebben we heerlijk onbeperkt zee en kokosnootkreeft gegeten, een hoeveelheid waarvoor je in Europa een fortuin kwijt zou zijn.
Een kleine 3 weken geleden zijn we na een tocht van 90 mijl op Fakarava aangekomen. De wind was sterker dan de voorspellingen ons beloofde waardoor we vrijwel de hele afstand met een heel klein voorzeiltje hebben overbrugd om te voorkomen dat we in het donker zouden aankomen.
In het volgende blog (over een paar dagen al) vertellen we over ons verblijf hier en over Marja’s indrukwekkende duikervaringen.
Water loopt in m’n mond van die kreeften
Een in heel veel opzichten verrukkelijk verslag.
Jullie ervaren de mooiste kant van het mens zijn, het feit dat je alleen door elkaar te helpen met z’n allen verder kunt komen.
Was het in de “grote mensen” wereld maar zo, dat zou veel leed, armoede en oorlogen schelen.
Geniet van het mooie leven waar jullie heel veel aan bijdragen.
Liefs
Prachtige tocht en mooi verslag weer.
Marja zeeziek na al die jaren al op zee, met toch eerder ruw weer. Bijzonder…
Hoi, ik ben Marin van Amaryllis II.
Heeft Nico je ook laten proeven van het achterste eind van de kokosnoot krab? Daarin zitten de ingewanden, een oker kleurige pasta met een sterke smaak. Ikzelf voeg meestal wat tuinkruiden en knoflook toe en smeer op een toastje bij de sundowner. Het smaakt als paté. Hou je écht niet van lever dan niet proeven. Ik vind het lekker.
Bij het bereiden eerst de darm eruit halen, een donkergekleurde streng en dat gaat makkelijk als de krab niet ijskoud is. Na het bereiden houdbaar in de koeling. De kokosnootkrabpaté stijft in de koeling flink op.
Wij zijn nu in Whangarei NZ en na drie jaar FP bezig met een grote refit. Hopelijk kunnen we aan het eind van dit jaar weer vertrekken. Waarschijnlijk naar Alaska.