Juni 2023 – Fakarava (Frans Polynesie)

In dorpje Rotoava in het noorden van het atol Fakarava hoopten we verse groenten en fruit te kunnen inslaan maar helaas, op een paar appels en wat knoflook na hebben we niets weten te scoren. Dat terwijl er best wel wat toerisme hier is.

Van de week kwam de Hamaka binnenvaren. 4 Jaar geleden ontmoetten we ze voor het eerst in Uruguay, hebben een tijdje in Patagonië samen opgetrokken en de laatste keer dat we elkaar zagen was 2 jaar geleden in Panama.
De Oceaan is enorm groot maar toch komen we iedere keer weer bekenden tegen.

Een paar uur nadat er een bevoorradingsschip was afgemeerd was er vers voedsel in de winkel beschikbaar. Een voor een werden bakken met groente en fruit binnengedragen die door de 20 tal aanwezigen binnen een paar seconden werden leeg geraaid. Er waren opvallend weinig eilandbewoners aanwezig, waarschijnlijk worden hun bestellingen aan huis afgeleverd. Met een tas vol heerlijke groente en fruit keerden we terug naar de boot.

Marja is met een duikschool gaan duiken. Ze heeft dat in het verleden veel gedaan en heeft alle brevetten.
Heel enthousiast kwam ze van de eerste duik terug, heeft door de indrukken er zelfs niet van kunnen slapen. Na een tweede en derde duik was ze nog enthousiaster
We zijn naar het zuiden van het atol gevaren (29 mijl) waar Marja nog een 4 tal duiken heeft gemaakt, nu zonder begeleiding van een instructeur. Iedere ochtend begaven we ons met de bemanning van 4 boten naar de zuidpas van het atol, een beroemde duikspot. Daar gingen de duikers te water en lieten zich met de stroom meenemen het atol weer in. Mijn taak was om ze na 50 minuten weer op te pikken daar waar ze weer boven kwamen.

Marja: “Het is alsof je in een film van Geographics zwemt: grote groepen groupers, die niet voor je wijken, napoleonvissen en barracuda’s, muren van haaien en slapende haaien op de met koraal bedekte bodem en overal heel kleurrijke visjes. Grote scholen vissen die allen tegelijkertijd de zelfde kant op zwemmen”

De motu bij de zuidpas van het atol is zo’n 300 bij 200 meter groot. Ondanks de beperkte afmetingen zagen we bewoners zich op elektrische fietsen en scooters verplaatsen. Er stond zelfs een auto geparkeerd.

Na eerst nog een paar dagen geankerd te hebben bij de motu Hirifa zijn we dicht langs de binnenkant van het atol terug gezeild naar Rotoava, een mooie tocht zo vlak langs het rif. Daar meerde een paar dagen later weer het bevoorradingsschip af waardoor we onze groente en fruit voorraad konden aanvullen.

In tegenstelling tot wat we tot nu toe in Frans Polynesië gewend zijn is het hier heel druk op de ankerplaatsen. We liggen hier soms wel met meer dan 35 boten. Gelukkig is er ruimte genoeg.
Na maanden samen te hebben gevaren hebben afscheid genomen van de Aloma. Zij gaan naar Tahiti en vervolgens naar Tonga en Fiji.
Wij hebben besloten voorlopig op de Tuamotu’s te blijven en in september/oktober naar de Markiezen te gaan. Hier gaat de boot de kant op en gaan wij overwinteren in Nederland, onze eerste winter in 7 jaar.