Juli 2023 – Toau – Aratika (Frans Polynesie)

We hebben het anker laten vallen in het oosten van het onbewoonde atol Toau. We liggen heerlijk rustig hier, geen hinderlijke deining meer zoals we de laatste week in Fakarava ondervonden.
Er lagen maar twee andere boten geankerd.

Martin, een van de drie tijdelijke bewoners van de motu, kwam in zijn traditionele kano ons een bezoek brengen. Deze Polynesische kano’s hebben aan een zijde een extra drijver.
We boden hem een biertje aan. Martin leeft van de productie van kopra maar verkoopt ook regelmatig krab en kreeft aan de passerende zeilers. Hier verdient hij een leuk extraatje mee. Ook probeert hij zijn eenzijdige menu aan te vullen door het kweken van groenten.
Later in de middag kwam hij een prachtige papagaaivis brengen. Als het dier nog had geleefd hadden we hem waarschijnlijk teruggezet maar nu verdween hij het rookoventje in.
Nog de zelfde avond kwam Martin wederom langs. Hij had een zelf gebrouwen fles drank bij zich, gemaakt van kokoswater, suiker en gist. Hij noemde het bier maar de lauwe drank deed mij sterk denken aan het brouwsel wat ik ooit in Kenia te drinken heb gekregen, een weeïge alcoholische drank verkregen uit de stam van een kokospalm. Die heb ik toen stiekem weten weg te werken in de aarde onder mijn stoel. Nu kon ik er niet omheen.
De volgende avond heeft Martin voor ons gekookt, “poisson cru” (rauwe vis) in kokosmelk en gefrituurde vis met rijst. Wij hadden frietjes gebakken. Het nu gekoelde bier smaakte een stuk beter.
Hij had er duidelijk plezier in want de volgende avond kwam hij met kokosnootkrab aanzetten, een delicatesse! Marja’s tequila/lemon drankje smaakte hier heerlijk bij.
Vanavond komt hij weer eten en staat er vis op het menu.

Aan de Noordwest kant van Toau is een opening in het rif die binnen het atol geblokkeerd wordt door koraal. In deze “false pass” hebben we de boot aan een boei afgemeerd. De plek staat bekend om zijn mooie snorkel spots. Het restaurantje, waar voor veel geld maar uitstekend gegeten moet kunnen worden, was helaas gesloten.
Ik heb het wederom geprobeerd maar snorkelen is echt niet mijn ding. Graag offerde ik mij weer op om met de bijboot in de buurt van Marja te blijven, zij heeft er van genoten.
Helaas viel het wandelen op de motu’s aan weerzijde van de van de doorgang erg tegen, ze lagen bezaaid met afval, iets wat we hier in Frans Polynesië nog niet eerder zijn tegengekomen.
Al en paar weken functioneert alles aan boord zonder problemen, geen grote klussen dus. Een uur nadat ik had uitgesproken dat dit mij een echt vakantiegevoel gaf, begon de buitenboordmotor te kuren……………. We zijn er en paar uur mee bezig geweest, hij loopt weer maar daar is wel een speciale gebruiksaanwijzing voor nodig.

Het plan was om naar Kauehi te varen, een voor vele zeilers HET favoriete atol. Een gesprek met een andere zeiler deed ons echter besluiten om toch naar Aratika te gaan. Het binnen en uitvaren van een atol is altijd een spannende bezigheid maar de beschrijving van de toegang van Aratika, waarin wordt gemeld dat ook zeer ervaren zeilers hier soms in moeilijkheden geraken, had ons afgeschrikt. Toen we hoorden dat een aantal bevriende zeilers hier lagen en dat er een jaarlijks feest gaande is hebben we de stoute schoenen aangetrokken.

De wind liet het onderweg helaas afweten, zowel in kracht als in richting zodat we de dagtocht geheel op de motor hebben moeten afleggen.
Een uur voor hoog water kwamen we bij de ingang aan, een uur te vroeg. Desondanks zijn we naar binnengevaren. Een heel sterke stroming hielp de boot door de nauwe pas, een koraal rif in het midden ontwijkend. Vrij snel al konden we in rustig water op adem komen, een ervaring rijker.

Op Aratika wonen maar zo’n 90 mensen. Vanwege de vakantie zijn het er nu meer. Oudere kinderen gaan naar school op Makemo en wonen daar de meeste tijd van het jaar.
Het “feest” duurt een aantal weken. Er worden diverse activiteiten georganiseerd rond een tijdelijk met restaurantjes ingericht pleintje bij het stadhuis. Het stadhuis en de lagere school zijn de enige gebouwen in het centrum van het dorp, de bewoners wonen heel verspreid over het atol.
De eerste avond was er een zang wedstrijd. Groepjes meisjes (jongens durfden het kennelijk niet aan), deden hun uiterste best om in de belangstelling van de jury te komen. Het publiek bestond uit een 9 tal zeilers en een even groot aantal lokalen.

Met Yves en Martha van de Belgische boot BreakAway zijn we met onze bijboten naar Herve gevaren, een tocht van 5 km langs de binnenkant van het atol. Herve is van origine Frans maar woont hier al geruime tijd. We zijn het hem gaan speervissen. Rond om koraalblokken krioelt het van de vis en binnen mum van tijd lagen er een 5 tal kleurrijke exemplaren in de bijboot.
We hebben ze later bij zijn huis rauw verorberd.
Herve nodigde ons uit om de zondag erop te komen ontbijten. Het hoofdbestanddeel van het ontbijt bestond uit kokosnootkrab.

Door het bezoeken van de activiteiten van de Heiva (het lokale feest) komen we in contact met de bewoners. Onze belangstelling wordt erg op prijs gesteld. We hebben deelgenomen aan het petanque (jeu de boules) toernooi en aan een kokosnoot wedstrijd. De kokosnoot wordt aan een stok geprikt en moet in een ton en later binnen een ring worden geworpen. Het bleek lang niet zo gemakkelijk als dat het leek, mijn gestuntel was heel vermakelijk voor de toeschouwers.

De Heiva werd afgesloten met een uitgebreide lunch. Een dag eerder werd in een grote kuil de vis die tijdens een viswedstrijd was gevangen samen met varkensvlees en kokosbaksels op palmbladeren gelegd en met koraal en jute zakken afgedekt. Helemaal onderin smeulde tussen lavastenen een vuurtje wat het eten langzaam gedurende de nacht deed garen.
Aan lange tafels werd er gegeten en wij waren uitgenodigd om eraan deel te nemen.

We zijn inmiddels terug op Fakarava. Ons plan om naar van Aratika naar Kauehi te varen werd dwarsgezeten door een zuidoosten wind. De wind zou in de loop van de ochtend naar het oosten draaien waardoor Kauehi te bezeilen was, maar dat bleef helaas uit.
In de smalle pas van Aratika stond een heel sterke stroming, we werden  met 10 knopen snelheid naar buiten geblazen, door de beperkte ruimte aan weerzijde best wel weer een spannende ervaring.
We hebben nog geprobeerd om door een extra slag te maken Kauehi te bereiken maar al snel bleek dat we dit atol nooit voor donker zouden kunnen bereiken.
We waren hier in Fakarava nog bezig met ankeren toen er een dinghy kwam langsvaren. De inzittenden bleken Marie en Yves van de Toupa2 te zijn, zeilers die we voor het eerst in Uruguay hebben ontmoet en waarmee we een aantal weken in Patagonië zijn opgevaren. We werden direct uitgenodigd voor het diner bij hen aan boord, het werd een lange gezellige avond.
Over een paar dagen willen we naar de zuidpas van Fakarava gaan en vervolgens een tweede poging wagen om naar Kauehi te zeilen. Van daar ligt het atol recht naar het noorden dus iedere wind uit het oosten (zuidoost en noordoost) kan ons niet belemmeren het te bereiken.