November 2018, La Palma – Kaapverden

Ruim 2 weken zijn we op La Palma gebleven. Op El Hierro na hebben we alle Canarische eilanden aangedaan en vinden La Palma toch echt de mooiste.
Het eiland wordt gedomineerd door een enorme vulkaankrater. Deels met de bus en deels liftend zijn we naar de rand van deze krater gegaan. Na een rondwandeling met prachtige uitzichten in de krater zijn we door mooie dennenbossen naar beneden gelopen.

In het plaatsje El Paso hebben we de bus terug naar Tazacorte genomen. Daar arriveerden we net op tijd om er een jazz concert van Pablo Rodriguez bij te kunnen wonen. Pablo is een violist die zijn opleiding in Nederland heeft genoten.
In de zaal zaten meerdere landgenoten, zo ook Jelle. Met Jelle hebben we de volgende dag een mooie tocht over het eiland gemaakt. Tijdens een stop om foto’s te maken werden we aangesproken door een oud mannetje. Of we zijn druiven en wijn wilden komen proeven. Met zijn busje reed hij ons voor over steeds kleiner wordende weggetjes.
Na 20 minuten hield hij bij een klein schuurtje stil. Hier vertelde hij vol trots over zijn hobby, wijn maken op wel een heel authentieke manier. Alle druiven, wit en rood worden in een grote bak gestort. Met de voeten worden de druiven gekneusd. Uit het vat kregen we wijn te proeven. De smaak hield niet over maar sfeer maakte een hoop goed.

In de haven lagen ook Pieter Jan en Renske van de Lola en Arjen en Sylvia van de Hajo. Arjen kenden we van de vertrekkersdag en hadden hem begin dit jaar nog op Lanzarote ontmoet. Een erg gezellige tijd hebben we met z’n allen gehad. Jelle vulde zo af en toe het gezelschap aan.

Na de watermaker te hebben geïnstalleerd en heel veel boodschappen te hebben gedaan werd het tijd om naar de Kaapverden te vertrekken.
Het weergat leek gunstig.
Niet lang na het verlaten van La Palma zwom er een walvis vlak naast de boot. Op het moment dat Marja haar camera wilde pakken dook de vis onder de boot door om zich daarna niet meer te laten zien.
Op weg naar de Kaapverden kregen we voor het eerst te maken met vliegende vissen. Regelmatig moest er een van het dek worden geraapt.
De eerste twee dagen hadden we rustig weer, voldoende wind om de boot met een knoopje of 5 door het water te laten gaan. De derde dag nam de wind toe, voor ons comfort wat te veel.  De wind zat permanent rond de 25 knopen. Ook de steeds hoger wordende golven deed het comfort aan boord niet verbeteren.
Één dag is nog uit te houden, na twee dagen wordt het vermoeiend maar na de derde dag ben je het echt zat….. en we waren er nog lang niet!
Omdat we niet ’s nachts in Mindelo wilden aankomen maakten we een flinke slag naar het oosten. Deze extra 40 mijl zou voldoende zijn om er in de vroege ochtend van de 7^e dag aan te komen.
Na het bestuderen van de kaarten bleek dat deze “slag” ons dicht bij het eiland Sal had gebracht. Sal bleek nog de zelfde dag te bereiken, Mindelo betekende nog een nacht door ploeteren in de harde wind en 3 tot 4 meter hoge golven. We hoefden er niet lang over na te denken, we gaan naar Sal.
Na 6 etmalen kon het anker worden neergelaten in de baai van Palmeira.
Ihla do Sal is net een grote kale  pannenkoek met een 3 tal bulten er bovenuit stekend. Het stoffige vissersplaatje Palmeira bestaat uit vervallen Portugese huisjes en er heerst een gezellige Afrikaanse sfeer.
Het eiland is zo kaal en droog dat je niet verwacht dat er buiten het plaatsje nog andere mensen wonen. Waar moeten ze van leven?
Niets is minder waar, midden op het eiland ligt Espargos, de moderne hoofdstad van het eiland.
In het zuiden ligt nog Santa Maria, een op zich leuk plaatsje maar nu volledig is opgeslokt door resorts.
Voor maximaal 1.5 euro kun je je met de “aluguer” door het desperate landschap laten vervoeren. Deze minibusjes vertrekken pas als ze overvol zijn, 12 tot 13 personen. Dit kan soms wel even duren.

Na een dag of 5 hebben we het anker gelicht om alsnog naar Mindelo op het eiland Sao Vincente te varen, een tocht van 110 mijl. Het Franse echtpaar Pierre Christophe en Francoise voer met ons mee. We hadden dit nog niet eerder gedaan, vreemde opstappers meenemen en vonden dit dus best spannend.
Pierre Christophe beweerde ooit als schipper te hebben gevaren. Misschien kunnen we nog wel wat van hem leren, dachten we. Toen ik hem vroeg om bij de voordewindse koers het grootzeil wat te laten vieren zette hij de giek strak tegen de stag aan. Ik heb hem hierna maar niets meer gevraagd.
Naast dat ze, ondanks de rustige overtocht, regelmatig kokhalzend over de reling hingen was het erg gezellig.
Ze hebben ons na aankomst in Mindelo (26 uur varen) op een etentje getrakteerd.

Ps. Als je automatisch via de mail  op de hoogte gehouden wilt worden van onze avonturen kun je je inschrijven op de startpagina van deze site.