Puerto Eden is het meest geïsoleerde dorp in Patagonië. Van hieruit is het nog 350 mijl varen naar de volgende bewoning. Het dorp is gesticht in 1969 door de Chileense overheid om er 43 indianen een thuis te geven. In de loop van de jaren is het aantal inwoners door de komst van vissers en illegale zeeleeuwenjagers gegroeid zo’n tot 370 personen maar sinds enige tijd neemt dit aantal drastisch af, nog zo’n 160 mensen leven in het dorp.
Straten zijn er niet, de huizen zijn door vlonders met elkaar verbonden.
Het regent er veel, een van de natste plekken van Chili, maar tijdens onze eerste dag was het stralend weer, echt zomers.
In de 4 winkeltjes is weinig te koop. We hebben er wat wortels, de laatste aardappels, een pompoen, een bevroren kip, een kilo krab en eieren kunnen scoren.
Internet hadden we er ook en daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Natuurlijk de nodige sociale contacten gelegd en ons belastingformulier ingevuld. We werden ons er ook voor het eerst van bewust hoe een ernstige vorm het Coronavirus heeft aangenomen.
Na 2 dagen hadden we het er wel gezien. In de vroege ochtend van de 3e dag hebben we het anker opgehaald. Niet ver na Puerto Eden bevindt zich de nauwe doorgang Angostura Inglesea. Deze moet na 2 uur na hoogwater genomen worden om de stroom niet te veel tegen te krijgen. Hoog water was het al om half 7 in de ochtend, vandaar het vroege vertrek.
We liggen in Caleta Sabauda, 15 mijl van Puerto Eden. De harde tegenwind heeft ons doen besluiten vroeg te stoppen.
16 maart
We hebben vandaag de gletsjer Campo de Hielo bezocht. Hiervoor moesten we eerst door de 12 mijlen lange seno (fiord) Iceberg. Het was meer dan de moeite waard, zowel de seno als de gletsjer waren heel indrukwekkend. Het zal voor ons het laatste bezoek aan een gletsjer in Patagonië zijn.
’s Avonds hebben we het anker in caleta Yvonne aan het begin van de Seno laten zakken.
18 maart
Twee dagen hebben we gelegen in Lamnento del Indio, een van de laatste caleta’s vóór de gevreesde Golvo de Penas, een stukje Stille Oceaan. Stil is het hier echter zelden. Doordat de zeebodem hier van enige kilometers diep snel oploopt naar zo’n 100 meter kan het hier behoorlijk spoken. Golvo de Penas dient met respect genomen te worden.
Wij hebben geluk, er staat weinig wind, helaas wel op de neus en het is een heerlijke zonnige dag. Echt comfortabel is de zee niet maar we beseffen dat het veel erger kan zijn.
We bereiden ons voor om voor het eerst sinds lange tijd weer een nacht op zee door te brengen.
22 maart
Dit is derde dag in caleta Suarez, op het randje van de Grote Stille Oceaan.
Het laatste stuk naar hier vanaf de Golvo de Penas was geen pretje. De wind was toegenomen, tot 20 knopen op de neus. Om hier in Suarez niet in donker aan te komen hadden we de snelheid van de boot tot het minimum teruggebracht. Achteraf een goede beslissing aangezien de kaarten van dit gebied van geen kant kloppen.
De caleta lijkt erg beschut maar toch waaide er 2e nacht een wind tot wel 50 knopen door de baai. Gelukkig hadden we voldoende lijnen naar de wal uitgebracht.
Ook voor de komende dagen wordt er veel wind verwacht, we zullen hier dan ook nog wel even moeten blijven. Een mijl of 60 moet nog over de oceaan worden gevaren alvorens we de Chileense scheren weer in kunnen.
Naast de Toupa II liggen hier ook twee vissersboten afgemeerd. We zijn er gisteren naar toe gegaan om kennis te maken. Dit werd enorm gewaardeerd, kregen koffie, een rondleiding 2 bananen en kilo’s gefileerde vis mee terug, een welkome aanvulling op onze slinkende voorraad. We hebben ze er fles sterke drank voor gegeven. Vanavond komen Marie en Yves van de Toupa II ons helpen de vis te verorberen.
De berichten die we via de SSB radio ontvangen gaan steeds vaker over het Coronavirus. Ook voor ons gaat het gevolgen hebben. Zeilers mogen geen haven meer aandoen en de mensen die er al liggen mogen niet van boord. Dit gaat nog minimaal 3 weken duren. Voorlopig hebben we nog voedsel genoeg maar de maatregel moet niet nog een keer met een maand worden verlengd. We worden over een kam geschoren met de cruiseschepen. Daarvan hebben we vernomen dat er ook in dit desolate gebied besmettingen door de passagiers zijn overgebracht. De vissers konden ons vertellen dat Chile tot augustus verboden gebied is voor deze schepen.
25 maart
De resterende 60 mijl vanaf caleta Suarez langs de Chileense kust verliepen zeer spoedig. We hadden zelfs de wind in de rug, helaas te weinig om ons alleen op het zeil te doen voortbewegen.
De zon ging onder op het moment dat we de Bahia Anna invoeren en op het moment dat we de caleta Canaveral binnengingen was het aardedonker. De Toupa !! was ons een paar uur eerder bij daglicht voorgegaan, we konden ze volgen op de AIS. Op de route van de Toupa II hadden we een aantal waypoints geplaatst die we nu konden volgen. Toch blijft het spannend zo’n tast in het duister.
Nu liggen we in caleta Mariuccia, zijn hier onder een stralende zon haverwege de middag aangekomen.
30 maart
Liggen nu 5 dagen in Caleta Jacqueline samen met de Kiwidream, de Nieuw-Zeelandse boot die tegelijkertijd met ons vanuit Barlovento (Buenos Aires) vertrokken is. Via onze SSB radio ontvangen we steeds meer berichten over havens die vanwege het corona virus gesloten zijn en ook voorlopig gesloten blijven. Boten worden gewoonweg niet toegelaten. Onze Duitse vrienden van de Aloma liggen al 15 dagen in het zicht van een haven aan een mooring. Mogen niet aan land maar mogen ook niet vertrekken.
We waren er vanuit gegaan dat we in een van de sporadische dorpjes in noord Patagonie wel wat boodschappen konden doen en diesel konden inslaan. Dit is nu uitgesloten. Wel mogen we ankeren in de haven van Chacabuco maar mogen daar niet van boord. Een agent zou ons er van het nodige kunnen voorzien maar die rekent een starttarief van 500 dollar.
We besluiten de komende dagen in kleine stappen noordwaarts te gaan in de hoop dat de situatie veranderd.
1 april
Zowel de Kiwidream als wij hebben diesel nodig. Vlak bij de caleta Americano waar we nu liggen bevindt zich een grote zalmkwekerij. Samen met Alan voeren we in de bijboot er naartoe. Het was geen enkel probleem, onze jerrycans werden met 100 liter diesel gevuld en door de mensen van farm, met mondkapje op, naar onze boten gebracht. Van betaling wilden ze niets weten. We hebben ze nog een zelfgebakken cake gebracht maar of ze het aandurven deze te eten weten we niet.
Ondanks de slinkende voorraden eten we nog steeds heerlijk. Ook delen we met de Kiwidream, zij hebben nog wat “vers” beschikbaar, wij bakken brood voor hen vanwege hun beperkte gasvoorraad.
We kunnen het nog wel even volhouden zo……..maar geen weken!
3 april
We hebben contact met de Nederlandse ambassade. We kunnen naar Puerto Mont, mogen er de boot in de haven afmeren maar moeten aan boord blijven. Voor hoe lang weten ze niet. Het is iets maar lang niet ideaal. Ook hier zullen we afhankelijk zijn van een agent. Eigenlijk willen we dit niet maar besluiten toch maar het anker op te halen om weer een stukje noordwaarts te varen.
Van Isla Filomena varen we naar Caleta Momia om er te ankeren, in het zicht van het dorpje Melinka.
Het ziet er leuk uit en hadden het graag een bezoek gebracht, maar helaas, we zijn besmet, weten alleen niet waarmee.
We zijn verplicht om onze positie 2 keer per dag door te geven aan de Chileense armada. Ze zien ons langzaam noordwaarts gaan maar waarschuwen niet. Officieel weten we eigenlijk van niets, van andere zeilers moeten we vernemen dat de havens niet toegankelijk zijn. We besluiten ze te mailen en ze te vragen of we in een keer door mogen naar Valdivia. Al heel snel ontvangen we twee andere e-mail adressen waar we ons verzoek kunnen indienen. We krijgen toestemming! Op naar Valdivia, 280 mijl naar het noorden.
8 april
Gistermiddag zijn we in Valdivia aangekomen. De 3 daagse tocht langs de Chileense kust over de Stille Oceaan was pittig. Eerst moest de Boca del Guafo worden overgestoken, een golf met een slechte reputatie. En inderdaad, de zee was er zo heftig dat ook ik, voor de tweede keer van deze reis, zeeziek werd. Beide hingen we boven het emmertje. Op open zee werd het gelukkig rustiger, tegen de avond voelde ik mij al een stuk beter.
Tijdens de tweede dag zagen we plotseling de Aloma op de AIS verschijnen, ook zij hadden eindelijk toestemming gekregen om naar Valdivia te gaan.
We hebben veel kunnen zeilen, iets wat we sinds Stateneiland, begin januari, nauwelijks meer gedaan hadden. Een flinke wind en hoge oceaan deining duwde ons zo nu en dan met meer dan 10 knopen noordwaarts.
Veel eerder dan verwacht meerden we de boot af in Marina Estancilla aan de Rio Valdivia, 53 dagen na ons vertrek uit Puerto Williams.
We werden er, zelfs door de Armada, hartelijk ontvangen.
Toch weer een reeks avonturen. Bijzonder boeiend dit allemaal. We hopen natuurlijk allemaal dat dat verrekte virus een keer afgelopen is. Weer terug naar een normaal leven. Veel sterkte en uiteraard een behouden vaart, Henk en Marja!
Hi Henk & Marja,
Wat een spannend verhaal en fijn dat jullie aan land mogen. Nu maar kijken hoe alles zich doorontwikkelt!
Liefs Lynn
En nu? Moeten jullie aan boord blijven? Hoe staat het met de geplande reis naar Nederland volgende maand? Dat zal wel ingewikkeld worden. Ik ben héél benieuwd hoe het verder gaat, groetjes van Suzanne
Bedankt weer voor het delen van jullie verhaal. Veel had je me al door de telefoon verteld pap, maar het is heel interessant om terug te lezen en de foto’s te zien. We leven in een gekke tijd. Hopelijk gaat het virus jullie reis niet verder dwarsbomen. Geniet van elk moment en blijf gezond!
We genieten mee van jullie bijzondere reis! De foto’s zijn prachtig! Hopelijk liggen jullie niet te lang vast. Wij zijn helaas sinds begin maart gescheiden, Marten in Panama en ik in Nederland. Was voor een trouwerij naar Nederland en kan niet meer terug.
Ondanks alles, blijf genieten van jullie fantastische reis!
Vervelend ook op de zeilboot tot besmet gebied te zijn verklaard.
Hopelijk ontmoet te genoeg mensen die jullie wel helpen.
Voor de 2’e keer zeeziek…dat is zeer weinig als ik lees hoeveel stormen jullie hebben gehad.
Behouden vaart.
Ineke en theo
Henk en Marja,
Het is een ongelukkige tijd om te reizen(zeilen). UIt jullie verhaal begrijp ik dat je er alles aan moet doen om brandstof en eten te bemachtigen. Sterkte en, als het kan , geniet er van! IK hoop van harte, dat het lukt in mei terug naar Nederland te komen! Goede vaart!
Willem Hali
Prachtige foto’s weer! Wat een hoop onzekerheid door het virus. Ik wens jullie veel succes.
Groet, Johan
Spannend weer!
Mooi verhaal en prachtige foto’s ( vooral de gletsjer).
Wees voorzichtig met dat verrekte virus! Blijf gezond
Ha die Henk en Marja, onvoorstelbaar dat dat virus ook het zuidelijkste puntje vanChili weet te bereiken, of in ieder geval de angst ervoor. Die onzekerheid die jullie nu meemaken zal niet leuk zijn. Alle plannen worden in de war geschopt. Gelukkig zijn jullie weer in de ‘bewoonde wereld’. Zou er nog gevlogen / gereisd kunnen worden over land en in de lucht?? We gaan het meemaken. Veel sterkte daar en bedankt voor het mooie varhaal!
Het is momenteel een rare Wereld beste Henk.
Ik denk dat het op jullie schip veiliger is dan waar dan ook (behalve het ISS).
Je zou qua bevoorrading iets online kunnen proberen.
Als ik hier in Nederland iets voor jullie kan doen, laat het me weten
Hoi Henk,
Wat een avonturen – dat Corona de hele wereld in zijn greep heeft – kunnen jullie nu ook helaas zelf ervaren…
Bij ons is gelukkig iedereen gezond en hebben we gevierd dat onze moeder op 2 april haar verjaardag in de hemel vierde en niet meer hier 😉
Pas goed op jezelf met liefs van ons uiteraard ook voor Marja !
Nicolette
Hallo Henk en Marja, fijn te vernemen dat het virus jullie boot nog steeds voorbij is gegaan. We hopen dat het zo blijft, nietwaar. Helaas maken wij aan den lijve mee hoe ziek je hiervan bent. Bedankt voor de mooie verhalen en foto’s, we reizen zo steeds met jullie mee. Nou Henk, je kwaliteiten als visser kan/moet je nu laten zien. Ondanks alle regels waar jullie je aan moeten houden, veel plezier en ik hoop dat jullie weer snel de reis kunnen voortzetten. Groeten van ons.
Hi Marja/Henk, Wat een mooie tocht en wat een toestanden met dat virus. De wereld is gesloten. In ieder geval zijn jullie weer in de bewoonde wereld begrijp ik.
Vanaf Suriname ben ik naar Tobago en alle mooie eilandjes daarboven gezeild de afgelopen maanden. Op Martinique haalde de virusmaatregelen mij in. Inmiddels lig ik al een maand “vast” in een Lock Down op Martinique. Wel lekkere kaasjes, goede wijn en een cursus Duolingo NL-FR op de telefoon. Ik mag de boot niet af zonder goede reden dus ik vermaak mij maar zo :).
We’ll meet again!