Juli 2019 – Buenos Aires

Na nog een nacht in de haven van Colonia te hebben gelegen en ons bij alle Uruguese autoriteiten te hebben afgemeld zijn we de Rio la Plata overgestoken.
De rivier is hier nog een mijl of 20 breed. Het ligt er vol met wrakken en er moet om vele zandbanken heen worden gevaren. Het zicht was slecht zodat we ons binnen de kortste keren weer midden op de oceaan waanden. Bij gebrek aan wind moest de motor het werk doen..
Ferry’s, varend tussen Uruguay en Argentinië veroorzaakten met hun 80 km. per uur de enige maar wel hele forse rimpelingen het water.
Niet ver voor de overkant doemde Buenos Aires uit de mist op. We naderen het volgende land, het 12e van onze reis.

Buenos Aires

Het plan was om de boot in de binnenhaven Puerto Madero af te meren. Wel twee uur hebben we voor de brug liggen dobberen. Vele keren werd ons beloofd dat deze ieder moment zou worden geopend. Uiteindelijk bleek dat wij eerst akkoord hadden moeten gaan met de 70 euro per nacht havengeld. In ieder geval zou alsnog 2½ uur gewacht moeten worden, opdat de spits zou zijn afgelopen.
We besloten naar de nabij gelegen Yacht Club Argentino te varen en het daar te proberen.
Marifoon contact met de marina leek niet te lukken. Achteraf bleken zij ons wel te horen maar wij hen niet.  Onze marifoon stond nog op de Europese instellingen, dit moest worden veranderd in de Amerikaanse (moet je ook maar weten).
We kregen een mooie plek aangewezen.
De marina van Yacht Club Argentino is de meest prestigieuze van Argentinië, men vertelde ons dat Maxima er heeft leren zeilen en dat ze nog steeds lid is van de club.

Yacht Club Argentino

Het inklaren de volgende dag was een drama.
Eerst naar de douane, dik een half uur lopen. Na met heel veel moeite het kantoortje te hebben gevonden werden gestuurd naar een ander gebouw, dik een half uur teruglopen. Hier moest een nummertje getrokken worden. Na zo’n drie kwartier wachten waren we aan de beurt, maar helaas, er werd ons verteld dat we toch echt in dat eerste kantoortje moesten zijn. Wij terug. Met een geïrriteerde blik in mij ogen betraden we voor de tweede keer het eerste kantoortje. Die blik had ik beter achterwegen kunnen laten want nu wilde de dame ons helemaal niet meer te woord staan. Tussenkomst van een goed Engels sprekende jongeman deed de vrouw wat smelten. Nadat ze ons eerst weer wilde wegsturen, naar het kantoor met de nummertjes, had ze eindelijk door wat we nu eigenlijk wilden “onze boot inklaren”.
Ook van andere zeilers horen we het, het is net alsof overal de autoriteiten voor het eerst met wereldzeilers te maken hebben. Hé? Huh? is altijd de eerste reactie van de dames en heren.
De immigratie bij de ferry terminal liep ook niet vlotjes, er was net een ferry binnengekomen, het zou nog wel ruim een uur duren voordat we geholpen konden worden.
Inklaren bij de haven autoriteiten ging iets vlotter, ook al stonden we eerst bij het verkeerde gebouw.
Onze eerste dag Argentinië zat erop.

De volgende dagen hebben we de stad vooral lopend doorkruist, door o.a. de wijken La Boca, San Telmo, en Palermo. Ook hebben we het graf van Evita Peron bezocht op de wel heel bijzondere begraafplaats Recoleta.
Buenos Aires is een heel Europese en gezellige stad waar ook heerlijk gegeten kan worden.

kunstwerk in de niet mee in gebruik zijnde haven Riachuelo
La Boca, op straat wordt de tango gedanst

kunstwerk in Centra cultural Kirchner
Boekhandel in voormalig theater
Graf van familie Peron
De begraafplaats Recoleta
Floralis Genérica
Oude werf

Omdat de haven waar we lagen erg duur was zijn we na een week naar San Fernando aan de Rio Lujan gevaren. De bemanning van de Franse boot Luna Blue voer met ons mee. Ze waren benieuwd of de kanalen diep genoeg waren voor hun 2.80 meter diepstekende kiel. De hele dag hield Jean Luc de dieptemeter in de gaten. Helaas voor hen, de ingang van de marina bleek niet diep genoeg. Ze zijn daardoor gedwongen voorlopig hun boot in het dure Buenos Aires te laten liggen.
In Barlovento lagen al onze Duitse vriend Michael van de Timbuktu, de Duitse boot Aloma, De Nederlanders Thea en Henk van de Romlea en het Franse jacht Pikaïa. Een paar dagen later kwam ook het Duitse jacht de Oka binnenvaren. We zijn allen van plan om in november naar het zuiden af te zakken.
Wij gaan de komende maanden de Dina Helena klaarmaken voor de tocht naar Patagonië en misschien zelfs de Falklands. Er moet een lange klussenlijst worden afgewerkt maar hierover in ons volgende blog meer.

Op weg naar San Fernando

Als je automatisch via de mail  op de hoogte gehouden wilt worden van onze avonturen kun je je inschrijven op de startpagina van deze site.

7 reacties

  1. Hoi Marja en Henk, we genieten van jullie verslagen. We “hangen aan jullie lippen”! Wij praten er over en dromen er van, maar jullie dóén het. Vol bewondering kijken we uit naar jullie volgende avontuur! Hou je haaks! Ria en Ben.

  2. Het 12e land! Eigenlijk valt het nog mee als je beseft dat jullie al ruim 2 jaar onderweg zijn en duizenden kms hebben afgelegd. Binnenkort even terug naar het 1e land?

  3. Hallo globetrotters, Henk en Marja!
    Wat geweldig weer van jullie te mogen horen. Ja, ja, inklaren van de boot en jezelf mag niet te gemakkelijk worden, anders wil iedereen het doen!!!
    Leuk jullie belevenissen te kunnen lezen.
    Happy sailing,
    Willem Hali

  4. Ha Henk en Marja,

    Ook ik ben erg benieuwd naar jullie vervolg naar het zuiden, Patagonië en misschien de Falklands. Ben ook heel benieuwd naar wat er allemaal aan de boot geklust moet worden alvorens verder te kunnen trekken.
    Je gaf in je antwoord op onze vorige mail aan dat jullie in september in Nederland zijn en een keertje willen afspreken met de oude basketbal groep. Dat lijkt ons allemaal erg gezellig. Misschien kunnen jullie een aantal data doorgeven omdat jullie best wel een drukke agenda zullen hebben in die drie weken. Wij horen dus graag van jullie welke dagen jullie af zouden kunnen spreken.
    Hartelijke groet,
    Rick en Paula

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *