Januari 2020 – Gletsjertocht (door Lisa)

Lisa gastblogger

Facts: eerste opstapper in Zuid-Amerika / eerste land oversteek meegemaakt naar Belgie / maximale snelheid van 12 knopen meegemaakt / meeste dagen mee gevaren als opstapper / eerste gastblogger / gevaren met 44 knopen wind!

17 + 18 januari ’20
Jippie jeah het is zo ver de dag van vertrek, op naar Zuid-Amerika, Patagonië, mam, Dina Helena, het water en avontuur. Dat ik er zin in hebt staat vast. Ik vlieg om 17.25 vanaf Amsterdam dus heb de hele dag de tijd voor laatste voorbereidingen. Extra leuk is het als er wordt aangebeld en Maryse plotseling voor de deur staat. Monique en Tietske kwamen al lunchen maar Maryse zat beetje vast met lessen en anderen opleidingsverplichtingen. We lunchen gezellig, ik kleed me om en ze lopen gezellig mee naar de bushalte. Ik pak een trein naar Amsterdam, lever mijn bagage af (16 kg incl. boot spullen) check-in, bel nog een beetje en stap in mijn eerste vliegtuig. In totaal doe ik er 28 uur over en vlieg in via Rome naar Buenos Aires, daar stap ik zelf over op een lokale vlucht vanaf een ander vliegveld en ga ik door naar Ushuaia. Het adres van de haven heb ik en als ik wat gebrekkig vertel waar ik heen wil brengt deze vrolijke man mij naar de haven toe. Eerste indruk groots en gezellig met de gekleurde huisjes.

De Dina Helena ligt gelijk zichtbaar bij de steiger en een warm welkom van de Franse buren (Pikaïa) wordt ik aan boord geholpen. Henk heeft een fles wijn gekocht, mam heeft een borrel voorbereid en de sfeer is goed de buren borrelen gezellig mee. ‘S avonds besluiten we nog een rondje in de stad te lopen en te starten met de eerste formaliteiten om morgen te kunnen vertrekken. In de stad slaat mijn vermoeidheid echt toe en om 23.00 uur val ik in slaap onder mijn oude vertrouwde dekbed die ook de reis naar hier heeft afgelegd.

19 januari ’20
Het leven start aan boord dagelijks om 8.00 uur dus ook vandaag. Na een ontbijtje lopen we naar de stad en gaan we verder met de formaliteiten om te mogen oversteken naar Chili. Jammer is dat de plek waar we als eerste heen moeten niet om 9.00 opent naar pas om 10.00 uur. Dan maar koffie en brownie eten bij al een bekend zaakje van de wereldreizigers. Henk handelt de laatste post van de formaliteiten alleen af en mam en ik lopen vast terug. Bij de grote toeristenletters USHUAIA komen we mijn mede-vliegtuiggenoten tegen van de dag ervoor. Enthousiast maken we wat foto’s en mam nodigt ze uit onze boot te bekijken, dat willen ze graag. We hebben het er al over dat er wel erg veel wind staat en als ook Henk terug komt is het zeker; we blijven nog een dagje hier! Dan ben ik er wel wat voor om iets te gaan doen. Mam en ik besluiten te hiken naar de gletsjer en Henk gaat wat klussen aan boord. De wandeltocht is mooi en het is leuk lekker bij te babbelen met mam. Op de terugweg ploffen we even neer bij een schattig huisje met een biertje in ons hand wanen we ons net in een skigebied. Wanneer we terug lopen slaat het weer om en gaat het regenen. We maken nog een stop in de supermarkt en lopen door naar de boot. Aan boord is weer een borrelmomentje gecreëerd. Deze keer met anderen Franse vrienden van de Luna Blue, er wordt een mix van Engels en Frans gesproken. Tegen de tijd dat zij weg zijn is het al laat, we besluiten nog eten te maken. Zelfs voor het klaar is val ik al een keer in slaap en na het eten (11.00 uur) kruip ik gelijk mijn bedje in.

20 januari ’20
Ik word wakker van de eerste geluiden aan boord, het is 6.30 uur. Henk rommelt vast wat om het schip klaar te maken. Om 7 uur vertrekken met een voor de windse koers naar Puerto Williams. Het meest zuidelijk waar ik ooit ben geweest. Na de eerste spannende activiteiten (zeeleeuwen, pinquins, Ushuaia op de achtergrond) wordt het best wel koud en besluit ik nog even mijn kooi in te gaan en iets te slapen. Heerlijk een vakantieleven. De tocht verloopt soepel en de verhalen worden bevestigd. Puerto Williams is een marine dorpje. We meren aan langszij een catamaran (Hamaka) die driedik is vastgeknoopt aan een oud half gezonken schip. Hier volgt ook weer een hartelijk ontvangst van de vrienden van de catamaran. Tijd om weer in te klaren! Terwijl de paarden langs de ramen langslopen worden onze paspoorten gekopieerd. De procedure bij de migratie gaat als volgt: als je binnenkomst klop je op een witte deur. Iedereen die om 15.00 in de wachtkamer zit wordt geholpen. Ben je later moet je wachten tot 18.00 dan is de volgende ronde. Mam en ik lopen weer iets eerder terug als Henk alle papieren inlevert bij de plek waar we ook de ronde zijn begonnen. We zetten een borrel klaar. Na de borrel loop ik nog even naar de wifi en bel ik met Joshua over de gewijzigde plannen qua reis. In plaats van naar Puerto Natales te varen, gaan we een tour maken tussen de gletsjers door en eindigen we weer in Puerto Williams. Dat betekent dat de plek waar wij elkaar weer gaan zien gaat veranderen. Heerlijk ook om de contrasten te horen van zijn tocht van Noorwegen naar Nederland, terwijl ik aan boord zit op het half gezonken schip en naar besneeuwd bergtoppen kijk vanuit de patrijspoortjes. Terug aan boord ga ik koken en na het eten spelen we een potje Monopoly kaartspel, de buurjongen sluit ook aan en neemt eigen gemaakte gin mee. Weer een top dag, dat belooft nog iets.

21 januari ’20
Vandaag doen we niet aan een wekker maar om 8.00 zijn we allen wakker en mam maakt weer een ontbijtje met haar zelfgemaakte yoghurt. Vandaag is er veel wind dus we blijven een dagje liggen. Dit was al bekend dus we gaan het eiland verkennen. Via de buurman regelen we dat we een auto kunnen lenen voor een kleine vergoeding. We gaan op stap in westelijke richting. Onderweg komen we langs allemaal mooie uitkijkplekjes, grote vlaktes, dichte bossen, beekjes en stof van de gravelweg. De auto (4×4 wagen) kan het allemaal makkelijk aan. Het is leuk om te rijden en na een tijdje wissel ik met Henk. Wanneer hij rijdt komen we snel langs allemaal wegwerkzaamheden, maar niemand te zien en het werk is duidelijk neergelegd, zal wel siësta zijn zeggen wij tegen elkaar. Op einde draaien we om, maken een wandeling en kiezen verderop een lunchplekje uit. Wanneer we de reis vervolgen worden we aangehouden door de wegwerkzaamheden. Wat blijkt, we moeten 2 uur wachten omdat ze verderop explosieven gebruiken om de weg te verbreden. Daar hadden we niet op gerekend maar veel keuze hebben we niet. Henk doet een dutje op de achterbank en mam en ik lopen naar de rivier en weer terug. Dan hebben we een uur gedood. Het tweede uur begin ik met het uitvinden van alle knopjes in de auto en na een 20 minuten krijgen we een signaal dat we verder mogen, YES! Onderweg vullen we nog de meegebrachte dieseltanks en ‘s avonds komt René eten. Een Zwitser van 72 die de hele winter op zijn schip in het zuiden heeft gewoond. We eten de wat iets pittig uitgevallen curry en praten na. Leuke verhalen over wat iedereen heeft meegemaakt, schoolsystemen en komende plannen.

22 januari ’20
5.00 we are ready! Vandaag staat een lange tocht op de planning. De eerste dag van onze gletsjertocht en we beginnen met zo ver mogelijk te komen nu de wind niet te sterk tegen is. We varen van Puerto Williams naar Caleta Olla en zijn zo’n 15 uur onderweg. De Oostenrijkse vrienden van de Catamaran Hamaka gaan ook mee. We gooien de buren los, ik neem nog een lijntje aan van de achterburen (ook weer vrienden, Aloma Duits stel) en we vertrekken. We blijven in Chili dus de formaliteiten zijn niet nodig. Op het water is het mooi, vele watervallen, de baai van Ushuaia en veel groen. Het miezert wat maar blijft best droog. Als we eind van de middag aankomen in Caleta Olla stap ik in de bijboot (Tijtje) en leg in de lijnen uit naar twee bomen aan het land. Leuk klusje om te doen en mam en Henk gaan enthousiast aan de slag met de tassen die ik uit Nederland heb meegenomen om de lijnen in op te slaan. De Hamaka doet er wat langer over omdat hun anker meerdere malen niet pakt. Als wij liggen en zij nog bezig zijn komt een klein groepje met dolfijnen de baai in. Wanneer we allemaal liggen gaan wij met de bijboot naar de Hamaka toe. We zijn uitgenodigd om bij hun te komen eten. We babbelen nog een tijdje en als we terug varen wordt het water verlicht door glowing plankton.

23 januari ’20
Het leven aan boord op de Dina Helena begint vaak iets voor 8 uur, mam is wakker en staat op. Als er een iemand wakker is worden we dat wel vaak allemaal. Na ons yoghurt ontbijtje stap ik in de bijboot om bij de Oostenrijkse buren aan te kloppen en te zeggen dat wij vertrekken. Ik klop en paar keer, blijkt dat ze nog aan het slapen waren. Wij vertrekken vast en zij volgen ons. Nadat de lijnen zijn binnengehaald, de bijboot netjes op zijn plek ligt en het anker omhoog is gehaald drinken we koffie op het achterdek en varen we rustig richting de volgende plek. Het uitzicht begint mooi! Bergen, blauwe lucht, helder water en veel groen. Achter ons start een grijze lucht en later worden we ingehaald door de regen. De ankerbaai (Caleta) waar we heen varen heeft verschillende plekjes waar we kunnen liggen. De mooist beschutte blijkt bezet te zijn, door de ‘Kiwi Dream’ (ook weer bekende van Henk en mam), dus we kiezen een ander mooi plekje uit. Als wij en de Hamaka beide goed liggen houden we een borrelmomentje en daarna eten we allebei op ons eigen schip. Ik ben best moe en stap op tijd in mijn bed. Als ik daar lig hoor ik het water van de regen en de waterval naast ons.

24 januari ’20
Het is prachtig in deze baai en ’s ochtends zwemt er een bever langs onze boot. De ‘Kiwi Dream’zegt hoi en we ontbijten voordat we opstap gaan met de buren. Met hun bijboot varen we naar het einde van de baai en daar gaan we wandelen naar de gletsjer. Volgens de ‘blauwe bijbel’ (het boek waarin alles over Patagonie, ankeren, natuur, routes etc. staat) duurt de wandeling een half uur. Wij doen er iets langer over en de route die er staat hebben we nooit gevonden. Helemaal boven heb je een mooi uitzicht op de gletsjer. We lopen ook naar beneden en blijkt dat je ook in de gletsjer kan staan. Wat indrukwekkend!

Mam in de gletsjer

De wandeling terug naar de bijboot gaat iets makkelijker dan omhoog. Terug bij de Dina Helena drinken we koffie en vertrekken we naar het noorden, caleta Alakush. We varen een ronde om het eiland ‘Isla Gordon’ heen en zitten nu aan de meest westelijke kant van de tocht.
Via de marifoon hebben we onderweg een gesprek met een Canadees schip met een Poolse crew. We spreken af dat we elkaar in Puerto Williams zien. Verder hebben we een echte dolfijnen show! Voor wel vijftien minuten volgt een groep dolfijnen ons en springen ze rondom het schip mee in de golven. Bij de ankerplek gaat eerst de Hamaka liggen en wij komen langszij. Christofer en Henk praten nog wat over wel of niet een landlijn voor en Leon en ik leggen en de lijnen achter uit. ‘S avonds komt de Hamaka bij ons eten en maak ik twee mooie broden voor de volgende dagen, alweer een geslaagde dag.

25 januari ’20
Ik ben al eventjes wakker en hoor veel wind als er bij ons aangeklopt wordt. Oeps! Het anker van de buren is los gegaan en daardoor zijn we best een stuk naar achter geblazen. De keuze gisteren is toch geworden geen landlijnen voor. Er hangt een lijn van een visser dus verder kunnen we niet maar wordt wel spannend. We overleggen de opties makkelijkste is lijnen weg halen en vertrekken dus kiezen we daarvoor. Er staat best wat wind maar we hebben een leuke tocht. De volgende caleta is Garibaldi, een grote Caleta met een gletsjer en ankerplek op het einde. De ankerplek worden we niet helemaal blij van maar blijkt prima te zijn en als we liggen eten we soep en het zelfgemaakte brood. Na even te hebben gelezen, geslapen en gerommeld gaan we met de bijboot naar het eiland toe en maken we een mooie wandeling, met uitzicht op de gletsjer. We zijn precies voor de regen terug aan boord en duiken allen terug in onze boeken. We zijn weer uitgenodigd te eten bij de Hamaka. Mam en ik hebben een dessert gemaakt; soort van tiramisu maar dan met lokaal likeurtje.

Gletsjer Garibaldi met de Dina Helena

26 januari ’20
Op naar de gletsjer, o nee kan nog niet de buren liggen nog aan ons vast en zou kunnen dat de ankers over elkaar liggen. Daarom wachten we even, we ruimen op, ik knip mam haar haren zo vullen we de tijd. Het wachten is het ruim waard, wat een mooie plek. Tussen de ijsschotsen door varen we naar de gletsjer toe. Onderweg horen we gebrul en als we daar dichterbij komen ligt er een hele kolonie zeeleeuwen op het land. Het klinkt als een grote kinderboerderij. Hamaka en wij draaien wat rondjes voor de gletsjer en maken foto’s van elkaar. En we schrikken van de momenten dat er ijs naar beneden valt!
De reis vervolgen we met motor de Caleta uit, maar buiten de Caleta gaat het fok uit en de motor aan. Met 5 knopen varen we verder. We kunnen een groot stuk zeilen. Vandaag eindigen we uiteindelijk onze favoriete Caleta van de tocht ‘Quattro Estrella’ (vertaald: 5 sterren). Het is een kleine baai en volledig wind stil, naast een waterval en uitzicht op alle bergen! We nodigen de Hamaka uit voor een borrel (het begrip borrel leggen we ze uit, hun Nederlands wordt beter ). De plannen worden gemaakt voor de volgende dagen en tot onze teleurstelling is er een beetje als er in de baai naast ons nog een boot ankert. Zo erg alleen zijn we eigenlijk helemaal niet!

27 januari ’20
Na een ontbijtje gemaakt door mam en even wachten op de buren gaan we met de bijboot de kant op voor een wandeling. De grond is drassig, veel mos en sommige plekken stijl maar ook hier worden we weer beloond met een prachtig uitzicht. Terug aan boord gooi ik de landlijnen los en vertrekken wij gelijk, Hamaka is nog bezig met hun gevangen krabben en vertrekken wanneer het hen uitkomt. Wij varen naar Seno Pia, deze bestaat uit twee delen en vandaag gaan we voor de oost arm. Daar ligt ook de Aloma in Caleta Beaulieu, Duitse bekenden van de wereldreizigers! Onderweg naar het einde van de arm worden we goed wakker geschud. We stootten een rots aan met ons kiel, dit geeft een behoorlijke klap. We balen er even van maar vergeten het balen al snel met weer zo’n mooi uitzicht op een gletsjer. We varen terug en ankeren in de baai waar ook de Aloma ligt. Helaas verliezen mam en Henk bij het uitrollen van de landlijn een van de handige tassen die ik heb meegenomen uit Nederland. We hebben niet eens de mogelijkheid om hem te redden zo snel als die zinkt. ‘S avonds komt de Aloma nog een wijntje bij ons drinken en vetrekken we op tijd onze warme bedjes in.

Mooi uitzicht in Seno Pia

28 januari ’20
Mam en ik starten de dag met een mooie wandeling aan land. We klimmen de berg op om daarna een mooi uitzicht te hebben op de baai waar wij geankerd liggen. Terug aan boord nemen we de landlijnen mee en halen we het anker op. Nog een DOEI naar de Duitse buren en we gaan de west arm in van Seno Pia. Jammer genoeg is het vandaag koud, regent het en drijven er allemaal ijsschotsen in het water. Het varen tegen z’n rots geeft toch een angstig geluid! Toch gaan we door naar het einde en is het weer een mooi uitzicht. Als we na een foto ronde verder gaan en de arm uit zijn kunnen we weer zeilen. De wind wordt steeds meer en als we dicht bij Caletta Olla zijn en de zeilen naar beneden hebben gaan we met 44 knopen wind nog 7,5 knoop vooruit!
We ankeren in Caleta Olla en de wind gaat best tekeer, we krijgen hulp met de eerste landlijn. Het lukt mij niet tegen de wind in de pedellen naar land toe. ‘S avonds spelen we spelletjes en praten we nog wat.

Het is koud in Seno Pia

29 januari ’20
Het heeft de hele nacht veel gewaaid en het is nog geen weer om te vertrekken, contact met de anderen in baai maakt ons ook duidelijk dat we niet mogen vetrekken van de instanties. We blijven liggen, bakken brood, lezen onze boeken, drinken koffie en de Franse buurman komt langs met zijn weerkaarten. Zoals de weersvoorspellingen ook zeggen neemt de wind in de loop van de dag af en kunnen we om 15.30 uur wel vertrekken. We gaan door naar Caleta Ferrari. Daar wilde mam heel graag heen omdat ze een keer het heeft gezien in een aflevering van ‘Floortje Dessing naar het einde van de wereld’. De estansia is niet meer bewoond maar de gebouwtjes staan er nog wel. De baai is mooi en we liggen op alleen het anker zonder landlijnen. De Hamaka en wij zijn weer bij elkaar en dus komen we weer borrelen met elkaar, daarna gaan we eten. Ik zit zo erg in mijn boek dat ik nog een stuk verder ga lezen.

30 januari ’20
We willen graag eerst even wandelen en dan uitvaren naar Puerto Wiliams of een plekje ertussen. Dat eerste lukt, we maken een wandelingetje op het land en bekijken de huisjes die er nog staan. Gek wel, het ziet er bewoond uit maar het ‘leven’ is weg. Terug aan boord lichten we het anker en gaan we ervandoor, Hamaka gaat met ons mee. Eenmaal buiten de Caleta kunnen we contact hebben met de instanties en die zeggen ons gelijk dat we terug moeten gaan. Dat beseffen wij ook als we buiten op het kanaal zijn, dus draaien wij om en gaan we terug naar ons ankerplekje van afgelopen nacht. Iedereen hier overkomt het wel eens, dat je zo mooi in een baai ligt dat je niet beseft hoe hard het eigenlijk waait. Hamaka nodigt ons uit voor een dinertje en dat is ook hoe we deze dag afronden, eten bij de Hamaka en spelletjes spelen. Jammer dat we nog hier zijn want morgen komt Joshua en nu is de afstand nog 42 mijlen naar Puerto Williams. We gaan op tijd slapen, omdat we de volgende dag vroeg vertrekken.

31 januari ’20
*tring tring* 4.30 de wekker gaat, we gaan naar Puerto Williams. Volgens verwachtingen is er vandaag een mooie wind en kunnen we gaan. We rollen het fok rollen uit en de motor gaat ook uit! Mam is nog niet helemaal wakker en doet een extra dutje op de bank en tegen 8.00 ontbijten we in het zonnetje op het achterdek. Na een tijdje neemt de wind zo ver af dat ook zeilen niet meer kan en we moeten op de motor verder. Het Beagle Canal is een mooie plek en rustig gaan we door. Als we Puerto Williams al kunnen zien zegt mam opeens ‘Kijk! Walvissen!’ en een van mijn wensen om te zien in Patagonie wordt vervuld. Niet lang maar toch wel echt zien we walvissen! We komen om 13.00 aan in de overvolle haven van Puerto Williams en Joshua is al een anderhalf uur aan het wachten. We lunchen met elkaar, praten bij, bekijken nog de kleine lekkage bij de motor en het is gezellig in de haven. We liggen als 7e schip dus aan land komen is een beetje klimmen. Helemaal onhandig als we stroom proberen te krijgen en dat verschillende keren niet werkt en we heen en weer klimmen. Na het eten kijken we foto’s en zijn we allen moe!

1 februari ‘20
Vandaag willen we boodschappen doen in Puerto Williams. Zaterdagochtend is hiervoor het beste moment omdat dan de wekelijkse voorraad met de boot is meegekomen. We slaan veel in want misschien is dit het laatste wat mam en Henk krijgen voor ze naar het noorden varen. Verder slaan we ook van alles in voor ons kerstdiner. In de middag gaan Joshua en ik een hike doen. Het plan was de berg op met een uitzicht over het kanaal. Dit mislukt omdat wij een anderen afslag nemen. Heel erg is het niet want we wandelen langs watervallen en van alles moois. Terug aan boord zijn we moe en hongerig. Tijd voor ons kerstdiner!

2 februari ‘20
Zondag beginnen we met ontbijten en het maken van een appeltaart. We liggen weer met de Pikaïa in de haven en daar gaan we koffie drinken en de taart opeten. We reparen een eerste deel van het fok en ‘s middag besluiten Joshua en ik om nog een keer de wandeling te proberen de berg op. Dat lukt maar de wandeling is best zwaar, dat wordt wel beloond met een mooi uitzicht dus het is oke. Mam en Henk gaan naar een restaurantje en maken even gebruik van de wifi. Als we weer terug aan boord zijn, zijn we echt moe! We gaan eten, spelletjes spelen en slapen. Jammer het einde van de tijd aan boord is in zicht.

3 februari ‘20
Vandaag is een dagje dat we wat rommelen en niet echte plannen hebben. Ik werk dit blog af, Henk gaat de mast in, mam doet de was en Joshua gaat verder met het repareren van het fok. We bedenken wat plannen voor de volgende tijd, want Joshua en ik gaan nog bijna 3 weken rondreizen over land. En mam en Henk maken zich klaar voor de tocht naar het noorden. We dachten morgen te vertrekken met een anderen boot mee (het Canadese schip met Poolse crew) maar die vertrekken toch pas donderdag. Hoe we van boord gaan weten we nu niet, maar daar gaan we plannen voor maken.

Het was een mooie reis en leuk om weer even het leven aan boord te zien op de Dina Helena. Ik heb veel mooie plekken gezien waar je zonder boot niet kan komen en kijk met een tevreden gevoel terug! De Dina Helena is een heerlijke plek met veel gezelligheid. Goede reis aan de wereldreizigers en op naar de volgende avonturen!
Liefs Lisa

 

 

5 reacties

  1. Tjonge Lisa, wat een geweldige verhalen! Schitterend avontuur dat jullie daar mee hebben gemaakt met Henk en Marja! En dezelfde dag kunnen wij het hier lezen, toch best wel bijzonder. Als je op Google maps al die locaties een beetje probeert op te zoeken zie je hoe ruig en grillig alles daar is. Veel plezier met het vervolg van je reis!

  2. Lisa, je hebt me laten meegenieten van een prachtig land, waar ik ook nog graag eens naar toe wil! Die gletsjers, dolfijnen, walvissen. Het kan niet. Deze keer gelukkig geen enge avonturen 🙂
    Het leven op de boot klinkt heel gezellig: er wordt lekker gegeten, goed gedronken en over & weer voor elkaar gezorgd. Super!
    Nog veel plezier over land,
    groet, Frank en Joukje

  3. Het is weer genieten van jullie smaakvolle verhalen.
    Niet vergeten de foto’s ook.
    De tocht gaat gewoon door.
    Mooie zo en veel plezier verder.

  4. Lisa
    Sfeervol verslag met mooie ‘plaatjes’
    Anders dan wintersport in Frankrijk, toch?
    Super nog drie weken de tijd om door Zuid Amerika
    te reizen.
    Geniet er van.
    P.M. je boft maar met Marja en Henk als ‘wereldreizigers’

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *