December 2019 – naar Stateneiland

10 Dagen hebben we met de 4 boten verwaaid in de kleine baai, of eigenlijk kreek, bij San Blas gelegen. Door de sterk wind en stroming konden we niet veel van boord. De dames zijn nog wel een keer naar het dorpje San Blas gelopen (8 km) terwijl de heren aan boord bleven om er de wacht te houden.

Nest van een Nandú Petizo, een grote loopvogel tijdens een wandeling bij San Blas
De wind blaast over de ankerplaats

Als de wind het maar even toeliet zochten we elkaar op om samen te eten of te borrelen. Alain van de Kiwidream was een expert in het frituren van oesters, die waren hier in overvloed beschikbaar.
Eindelijk bood zich een weergat aan. We zouden ’s morgens bij hoog water de zandbank bij de ingang van de kreek oversteken en vervolgens ankeren bij het dorpje San Blas om er te foureren.
De Kiwidream was al vooruit en wij zouden achter de Mouez Avel aanvaren. De Pikaia had door haar mindere diepgang wat meer tijd. Na een meter of 10 ankerketting te hebben ingetrokken stopte de ankerlier er mee, er was geen beweging meer in te krijgen. Hoe we ook trokken, de boot draaiend naar diverse kanten, de ketting zat muurvast. Op de bodem lag nog zo’n 30 meter ketting en natuurlijk het anker.
Manu van de Pikaia bood hulp aan, met zijn duikuitrusting ging hij polshoogte nemen, door de sterke stroming en het slechte zicht geen ongevaarlijke onderneming. Hij constateerde dat ketting stevig om een betonnen blok was gedraaid, een blok waar ooit een mooring aan vast heeft gezeten. De ketting kreeg hij niet los maar hij wist nog wel een lijn aan het anker te bevestigen. Het idee was om het anker op die manier nog te redden en de ketting door te slijpen. De stroming was inmiddels zo sterk geworden dat Manu zijn werkzaamheden moest stopzetten.
We hadden de Kiwidream via de marifoon al op de hoogte gebracht van onze problemen. In de loop van de middag verscheen er een visboot met Ann van de Kiwidream en wat lokalen aan boord, ze kwamen poolshoogte nemen. Ze konden weinig voor ons betekenen. Marja, Gaele (Pikaia) en Herve (Muez Avel) voeren met de boot terug om boodschappen in het dorp te doen.
Een aantal uren later kwam het gezelschap terug met ook aan boord een stevige jonge duiker. Hij wist het uiteindelijk voor elkaar te krijgen de ketting van het blok los te maken, we waren vrij! De jongen die ons had geholpen nam pas na lang aandringen het geld aan wat we hem boden.
We konden gaan maar wel moest worden  gewacht op het volgende hoog water. Dat zou pas om middernacht plaats vinden.

Nederzetting van vissers, onze duiker woont hier

In het aardedonker voeren we over de zandbank achter het toplicht van de Mouez Avel aan. Het ging goed, voeren langs het dorpje San Blas naar de uitgang van de baai.
Daar wachtte ons het volgende avontuur. Er stond nauwelijks wind en hadden de stroom mee. Op zee echter had het wel gewaaid waardoor een deining uit die richting kwam, een deining tegen de stroom in. Om de baai van San Blas uit te varen moeten ook een aantal zandbanken gepasseerd worden. De stroom, de tegengestelde deining en de ondieptes veroorzaakten steeds hoger wordende golven. Na verloop van tijd kwamen er kort op elkaar gitzwarte muren van water op ons af zetten, staande golven. Het was zaak deze, soms brekende golven recht op de punt te nemen. Een foute manoeuvre zou ons wel eens kunnen doen platslaan. Vanaf het achterdek zagen we de voorsteven hoog boven ons uittornen. Meer dan een keer kregen we de volle laag over ons heen en stroomde het water tot in de kajuit, de ingang hadden we nog niet afgesloten
Na een 20 tal spannende minuten kwamen we in minder onstuimig vaarwater en konden we weer normaal ademhalen.Een verder rustige tocht bracht ons in 3 dagen naar Bahia Janssen alwaar we voor de nacht het anker wilde uitgooien. De ketting in de ankerbak was echter door de hectische zee bij San Bas onderste boven gekeerd en kon niet worden uitgebracht. De 60 meter lange ketting moest eerst met de hand op het dek worden uitgerold.
Ondanks de harde wind maar dankzij het feit dat deze van land kwam hebben we er een goede nacht doorgebracht.
Het volgende doel was Caleta Horno. voor veel zeilers een begrip. Het is de meest beschutte ankerplaats van de oostkust van Argentinië en de eerste waar, om de boot op haar plaats te houden, naast het anker ook lijnen naar de wal moeten worden gebracht. In de ochtend van de derde dag na Baiha Janssen naderden we de Caleta. De ingang, een nauwe opening in de bergen, liet zich pas op het laatste moment zien. We voeren langs de vulkanische wanden naar binnen en na de eerste bocht zagen we de Kiwidream liggen. We meerden de Dina Helena aan de Kiwidream af en Alain bracht voor ons de lijnen uit. Na 5 dagen open zee kwam er rust in de boot.
We zijn er 2 dagen gebleven en hebben mooie wandelingen gemaakt.

Op de voorgrond de ingang van Caleta Horno
Caleta Horno

De volgende bestemming was Puerto Deseado, de laatst mogelijke stopplaats vóór het “eind van de wereld”. Eerst hebben we nog een bezoek gebracht aan het verlaten eilandje Tova. We zijn er aan land gegaan om de Magellanic pinguïns van dichtbij te zien. De vele vliegen deden ons echter na een korte wandeling snel terug drijven naar de boot. 

Magellanic pinguïns op Isla Tova.

De 200 mijlen naar Puerto Deseado hebben we in 3 dagen overbrugd. De Pikaia lag er afgemeerd aan een sleepboot en wij mochten er als derde boot bij.
De stad heeft niet veel te bieden, wordt door menigeen ook wel Deselato genoemd. Goede plekken om de boot af te meren zijn er eigenlijk niet. De Kiwidream, de Moez Avel en de Romlea (een Nederlandse boot die we het laatst in Buenos Aires hadden gezien) lagen te stuiteren tegen een ponton een eindje verderop maar ook wij hadden het niet gemakkelijk. De catamaran Hamaka hadden het nog het best, zij lag afgemeerd aan een mooring, welliswaar te hobbelen maar vrij van gevaarlijke objecten.
Wind en stroming, en vooral als deze niet in de zelfde richting gingen, vroegen veel van onze landvasten.
Van de voorpunt hadden we onze sterkste lijn voor de Pikaia langs naar de sleepboot aangebracht. Omdat ik het niet vertrouwde bracht ik een tweede lijn aan. Net nadat hiermee klaar was brak de eerste. Zonder tweede lijn zou een aanvaring met de achter ons bevindende rotswand het gevolg zijn geweest. Van de sleper kregen we een polsdikke landvast aangeboden.
Een tweede probleem was dat de sleper er af en toe tussenuit moest.  De tweede keer dat dit gebeurde, ’s morgens om 6 uur, werd ons bijna fataal. De lijn die ons aan de wal had moeten vasthouden kwam onder de sleper terecht. De wind en de stroming hadden daardoor vrij spel met de Dina Helena en binnen de kortste keren zaten we klem tussen de Pikaia en de rotswand. Gelukkig bleek het naast de rotswand diep genoeg waardoor het roer en de kiel vrij bleven. De sleepboot kwam ons  te hulp en zodra we vrij waren van de rotswand maakte Marja de landvasten naar van de Pikaia los en moest een derde lijn doorsnijden. We voeren naar de aan de mooring liggende Hamaka en bonden onze boot er aan vast. Christof van de Hamaka schoot ons in zijn ondergoed te hulp. Na eerst op de Hamaka met koffie te zijn bijgekomen hebben we de schade opgenomen. De spiegel bleek een ernstige wond te hebben opgelopen. De bovenste deklaag was van de boot omhoog gekomen. Ons geluk was dat Christof de afgelopen 25 jaar reparatie van boten als vak had gehad. We konden zelf materialen leveren en hij had de benodigde apparatuur. Binnen een paar uur zat alles weer op z’n plaats.

Afgemeerd aan de sleepboot met de fatale rots rechts op de foto

Het werd nu tijd om de laatste, langste en meest beruchte etappe naar het Zuiden aan te vangen. Samen met de Pikaia voeren we op 20 december uit. We hadden elkaar beloofd om samen de Kerstdagen door te brengen in Puerto Hoppner op Stateneiland.
De vooruitzichten waren redelijk. Alleen voor zondag was er een flinke wind uit het westen voorspeld. Dat was de reden waarom we zo veel mogelijk de kust opzochten. De eerste twee dagen bleven we bij elkaar in de buurt, op marifoonbereik afstand, maar tijdens de tweede nacht raakten we elkaar kwijt. We konden nog wel via de mail contact houden, wij met behulp van de SSB radio en de Pikaia met de satelliettelefoon.
De wind op zondag viel mee. De wind trok echter aan tot een heuse storm net toen wij maandag ochtend vroeg de straat van Magellanes passeerden. Ruim 42 knopen liet de windmeter zien. De monding van de Magellanes straat maakte het er ook niet gemakkelijker op. Hoge brekende golven van achter, opzij en schuin van voren. De autopilot kon het niet aan zodat ik het roer moest overnemen, de ene na de andere golf incasserend. De ellende begon om 3 uur in de ochtend, om 9 uur was het ergste voorbij. We waren kennelijk uit de invloed van straat van Magellanes. Half dood, verkleumd en drijfnat kon ik de besturing weer aan de autopilot overlaten.
De verdere tocht verliep gelukkig rustig. De laatste nacht was een feestje, genoeg wind om de boot met een 3 dubbel gereefd zeil met een knoop of 5 door het water te laten glijden. Het einddoel kwam in zicht, het eind van de wereld, Stateneiland, het laatste eiland tot Antartica. 24 December, na een toch nog hobbelige dag meerden we de boot naast de Pikaia af in Puerto Hoppner waar wind en golven geen vat meer op ons hadden.
“We zijn er, het ergste is achter de rug, de tocht naar het zuiden langs de Argentijnse oostkust, een route berucht vanwege de vele depressies, stormen en onbetrouwbare weersvoorspellingen. De Roaring Forties en de Furious Fities lagen achter ons” We vielen de bemanning van de Pikaia, elkaar proficiat wensend, in de armen.
We zijn omgeven door groene bergen. Als er een paradijs bestaat dan is dat hier, wat schitterend.
Op eerste Kerstdag hebben we met de Pikaia van een kerstdiner genoten, beide waren we in het bezit van een blik “confit de canard”.
Gisteren kwam ook de Aloma binnen varen, onze buren in Barlovento (Buenos Aires), 2 maanden en 1800 mijl geleden. Zij waren op de Falklands geweest.
Een aantal wandelingen hebben we gemaakt, struinend door het struikgewas. Verbazend is de enorme variatijd aan flora en wat ruikt deze lekker.
Er is voorlopig nog geen weergat om de Straat de Maire over te steken maar we liggen hier best.

Puerto Hoppner
Aloma, Pikaia en Dina Helena
De bergen van Stateneiland

 

 Als je automatisch via de mail  op de hoogte gehouden wilt worden van onze avonturen kun je je inschrijven op de startpagina van deze site.

20 reacties

  1. Yesss! Op deze blog en foto’s heb ik met smart gewacht. Wat een topverhaal weer, vol spanning en avontuur. Maar goed dat we al die enge verhalen pas na afloop horen, als alles weer rustig is. Geniet van de welverdiende rust.

  2. Weer spannende avonturen! En natuurlijk wensen wij jullie nog een heel gelukkig nieuwjaar, en uiteraard een behouden vaart!

    Groetjes,

    Anneke en Sjoerd

  3. Allereerst nog de beste wensen , wat een onwijs spannend avontuur , zijn jullie nooit echt bang dat het een keer niet goed gaat? Wel al zo als ik al zo vaak zeg super stoer Gr uit Utrecht

  4. Heeey pap en Marja,

    Wat een verhaal weer. Het is net een film waar van alles misgaat, maar waarna alles toch weer op een of andere manier wordt opgelost. Knap van jullie!! En ik denk dat jullie een paar engeltjes op jullie schouder hebben ;). Geniet maar lekker van de rust in dat mooie paradijs.

    Xxxxx Merel

  5. Henk en Marja,
    Weer een spannend verhaal, vol avontuur, bloedstollende momenten. Jullie er midden in, en ik in mijn luie stoel! Wij wensen jullie een voorspoedig nieuwjaar toe en vele veilige zeemijlen! Willem Hali

  6. Jeetje, bloedstollend allemaal weer. Wel weer mooi om te lezen dat jullie zelfs aan het eind van de wereld gewoon lekker aan het genieten zijn van confit de canard . Bourgondiers door dik en dun. Beste wensen en nog veel moois in 2020.
    Lilian

  7. Que de belles histoires Henk en Marija.
    C’est toujours un plaisir de vous lire.
    Que la fête continue !
    Bonne année 2020 à vous deux.
    Groetjes

  8. Poe! Jullie hebben wel regelmatig een engeltje op jullie schouder. Blij te lezen dat jullie weer in de bewoonde wereld zijn.
    Hier ook het een en ander gebeurd, maar dat hadden jullie al begrepen (gelezen).

    Groetjes en kus,

    Karin en Rob

  9. Wat een verhaal weer. Leuk om te lezen. Geniet van het verblijf op Isla de los estados, benieuwd wanneer jullie naar Ushuaia kunnen oversteken, groetjes van Suzanne

  10. Ik houd soms m’n adem in als ik lees over een zwarte muur van water, wind en golven van alle kanten en het knappen van de lijnen maar dan aankomen op zo’n windvrije prachtige plek! Een verademing !
    We wensen jullie een fantastisch vaarjaar en telkens weer een behouden aankomst.
    Liefs Frank en Joukje

  11. Dag Marja en Henk, we zijn weer diep onder de indruk van jullie belevenissen!! Heel veel geluk en voorspoed voor 2020! Jullie verdienen het!
    Ria en Ben.

  12. Goh jongens, we hebben weer genoten van jullie belevenissen en ook van jullie doorzettingsvermogen. We wensen jullie veel geluk en voorspoed in 2020! Gunstige wind en geen (te) hoge golven! Jullie verdienen het!!

  13. Dit is weer zo’n kapitein Rob verhaal vol spanning en avontuur. Het wordt steeds mooier tot zelfs griezelig.

    Hou vol, niet naar huis vliegen of zoiets en vooral ook de boel heel houden, anders moeten wij dit moois allemaal gaan missen.

    Wellicht volgt er nog een keer een boek van jullie a la Bertus Zijdenbos met zijn “Santa Maria”.

    Goed idee ???

    Een mooi 2020 toegewenst in goede gezondheid en vooral een behouden en spectaculaire vaart.

    Groet,

    Cees en Marijke

  14. De allerbeste wensen voor 2020. Wat een avontuur weer, heb het zitten lezen met de adem af en toe in gehouden. Ik ben dol op zeilen, maar dit gaat mij echt een stap te ver. Ben benieuwd naar de rest van de avonturen die komen gaan.
    Groetjes uit Overschie
    Judith

  15. Elke nieuwe blog van de Dina Helena lees ik op het puntje van mijn stoel.
    Wat een spannende avonturen.
    Vanuit Lisse een Gezond, Geweldig en Gelukkig MMXX

  16. Waanzinnig! Dit zijn nog eens verhalen. Het mooiste vind ik de beloning en rust de jullie hebben gevonden op Isla de los Estados, of Stateneiland. Hoop dat we snel kunnen bellen!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *