Juli 2024 – tocht naar Amerikaans Samoa

Op 16 juli verlieten we het atol Maupia’a. Met een matige wind en onder vol tuig voeren we richting Suwarrov, een onbewoond atol onderdeel uitmakend van de Cook eilanden.
De wind nam echter steeds verder af waardoor we genoodzaakt waren de motor af en toe mee te laten draaien. Normaal gesproken worden dan ook de accu’s opgeladen en kunnen we de koelkast en navigatie apparatuur laten draaien en eventuele overige apparaten opladen. Maar helaas, de dynamo was kapot. Hier gaat een verhaal aan vooraf:

Nadat wij op Maupiha’a van de ene kant naar de andere kant waren gevaren kregen we de motor niet uit. Dit was nieuw voor ons. Tot voor kort kregen we de motor vaak niet gestart.
De motor bleef door pruttelen, ook nadat ik de brandstofleiding had afgesloten. Ook het dichtknijpen van de luchttoevoer hielp niet.
Het uitschakelen van de motor gaat met behulp van een relais. Dit is een zwart blokje waarop zitten 4 draden zitten: 3 rode en 1 zwarte. Mijn bedoeling was om ze een voor een los te maken om de contacten te inspecteren. Per ongeluk trok ik er twee los en plaatste ze vervolgens verkeerd om terug. Na het indrukken van de rode knop om de motor uit te schakelen ontstond er binnen een mum van tijd een dikke rookwolk, kortsluiting dus. Van de zwarte draad bleek het omhulsel over zijn gehele lengte (1 1/2 meter) te zijn verbrand, alleen koper was nog te zien.
De motor pruttelde nog steeds voort maar hield het uiteindelijk voor gezien.
De verbrande draad zat overal vastgeplakt, ook aan andere draden, en heb het zo goed als mogelijk verwijderd en vervangen door een nieuwe. Ook het relais heb ik vervangen.
De schade leek mee te vallen, de motor startte en ging ook weer op de gebruikelijke wijze uit. Voor de dynamo was de schok helaas te groot, deze bleek niet meer te werken.

Zonder werkende dynamo zijn we dus van Maupia’a vertrokken maar we hebben diverse andere mogelijkheden de accu’s op pijl te houden: zonnepanelen, windmolen en een generator. Wind was er echter niet voldoende, de zon staat maar een 8 tal uren per etmaal hoog genoeg om de panelen van energie te voorzien dus moest de generator een tweetal keren per dag worden ingezet.
Ruim 3 dagen hebben we zo voort gedobberd, meer motor zeilend dan zeilend, maar we wisten dat het weer zou veranderen. Bij vertrek wisten we echter niet dat het weer zo dramatisch zou veranderen.
“Zwaar weer op komst” mailde Stef ons via de imreach. “Heel hoge golven verwacht” kregen we via de radio door van Karen van de WitWat die op Maupia’a was achter gebleven. Het slechte weer zou meerdere dagen aanhouden.
Suwarrov was geen optie meer, te hoge golven zouden de toegang blokkeren. Niue lag op dat moment nog 500 mijl van ons vandaan en heeft geen beschutte ankerplaats. Ook Aitutaki, wat op dat moment het dichtst bij was is met een dergelijke zeegang moeilijk binnen te varen. Amerikaans Samoa was de enige optie, maar dat was nog een 700 mijl te gaan.
Op zo’n moment voel je je gevangen, je kunt, behalve je goed voorbereiden, het eigenlijk alleen maar over je heen laten komen.
In de avond van de derde dag begon het feest. De wind trok aan en de golven bouwden zich op. De eerste uren leek het allemaal nog mee te vallen en we hadden zoiets van “als het hierbij blijft…….” Maar het bleef er niet bij. De wind wakkerde aan tot boven de 32 knopen en steile golven van 3 1/2 meter hoogte rolden onder verschillende hoeken van achter onder de boot door. De stuurautomaat kon het niet meer aan, en als deze het niet kan, kan ik het al helemaal niet. Omdat de wind in de rug zat hadden we het grootzeil al laten zakken. Maar ook alleen op het fok was de boot onbestuurbaar. We probeerden het over een andere boeg maar dat bleek nog onmogelijker. Terug dus. Om over een andere boeg te varen moet de fok eerst worden ingerold om deze voorbij de kotterstag te krijgen. Toen de fok op een puntje na was ingerold en Marja het aan de andere kant weer wilde uitrollen riep ik “Mar wacht even”. Er was namelijk een rust over de boot gekomen en voer, zonder zich aan te trekken van golven en wind, in een vrijwel rechte lijn vooruit, op “top en takel”. Beide waren we verrast, een nieuwe ervaring, we konden het bijna niet geloven.
48 Uur hebben we op deze (zonder)zeilvoering gevaren en overbrugden ruim 90 mijlen per dag in de goede richting. Ondanks de bruisende zee ging het leven aan boord door.

De WitWat en andere op Maupia’a achter gebleven zeilers waren erg ongerust maar wij hebben ons geen moment onveilig gevoeld. Wel erg fijn vonden we het dagelijks contact met de WitWat en Stef en met de weervoorspelling updates van beide. Vooral Karen maakte er heel veel werk van.
Na 2 dagen temperde de wind iets en we konden een stukje fok bijzetten.
Ook de golven werden gemiddeld wat lager maar af en toe zaten er toch nog flinke joekels tussen. Terwijl ik binnen aardappels aan het bakken was hoorde buiten een schreeuw, Marja had een flinke golf over zich heen gekregen. Druipend kwam ze de kajuit binnen.
De 9e dag na vertrek hebben we de motor weer bijgezet, deels omdat de wind af nam maar ook omdat de wind tegen zou gaan staan.
In de ochtend van de 10e dag meerden we de boot aan de kade van Amerikaans Samoa om “in te klaren”. We hadden 1020 mijl (1840 km) afgelegd.

Amerikaans Samoa:
Omdat wij ons via de marifoon bij het binnenvaren hadden aangemeld waren de autoriteiten op de hoogte van onze komst. 5 Keer moesten formulieren worden ingevuld waarop min min meer de zelfde vragen werden gesteld: 2 afdelingen van de havendienst, immigratie, gezondheidszorg en agricultuur. Ze kwamen een voor een met dikke auto’s de kade oprijden. Nadat iedereen van de nodige informatie voorzien was mochten wij de boot in de baai ankeren.
We waren, zonder dat het eigenlijk de bedoeling was, in de VS beland.
De eilandengroep Samoa is 1899 verdeeld tussen Duitsland en de VS. West Samoa is uiteindelijk, nadat het ook nog in handen is geweest van Nieuw Zeeland, onafhankelijk geworden, maar de oostelijke eilanden zijn Amerikaans gebleven. Dit is dan ook in het straatbeeld goed te zien: grote winkels, fastfood restaurants en dikke auto’s. De mensen zijn wel voornamelijk Polynesiërs maar hebben veelal de maat van hun auto aangenomen.
De mensen zijn heel gelovig, je struikelt over de kerken. Iedere christelijke beweging heeft er een heel aantal staan: mormonen, apostolisch, 7e dag, katholiek, protestants, ……….. Er zijn meer kerkbanken dan inwoners.
De overledenen worden veelal in eigen tuin begraven.

We liggen hier redelijk beschut al waait er vaak een stevige wind door de baai. De tonijn inblik fabriek verspreidt wel af een hele sterke vislucht.
Door een tsunami 15 jaar geleden is veel troep de baai ingespoeld. Ook heeft het Amerikaanse leger bij vertrek veel materiaal in zee gedumpt. Samen met de modderige bodem maakt dit het ankeren heel lastig. Pas na meerdere pogingen lukte het om het anker in de 3 meter dikke blubber vast te laten grijpen. Dit controleren we door na het ankeren de motor flink in z’n achteruit te zetten. Als dan de boot zich niet meer verplaatst liggen we goed.

De prijzen zijn hier een heel stuk vriendelijker dan dan in Frans Polynesië. We zijn dan ook de boot weer aardig aan het vullen. Vooral wijn en bier is hier een derde van de prijs van wat we de afgelopen maanden gewend waren.
We hebben in de VS een nieuwe dynamo besteld maar het lijkt erop dat de ontvangst hiervan nog wel even op zich kan laten wachten. We vermaken ons om met de kleurrijke bussen het eiland te verkennen.

Nieuws uit Nederland:
Een paar dagen na aankomst is een nieuw kleinkind geboren. Leya, de tweede van Merel en Rob.