Juli 2024 – Maupia’a

Na een tocht van 26 uur over een heel hobbelige zee zijn we op Maupiha’a aangekomen. Op Maupiha’a wonen maar een 10 tal mensen verdeeld over 4 families. Het dichtstbijzijnde bewoonde eiland, Maupiti, ligt hier 180 km vandaan.
Eens in de 2 tot 2 1/2 jaar wordt dit atol door een bevoorrading schip bezocht, vooral om kopra op te halen. (kopra is gedroogd vruchtvlees van de kokosnoot waarvan op Tahiti cosmetica producten wordt gemaakt).
De bewoners van Maupiha’a zijn voornamelijk afhankelijk van de bevoorrading door de zeilers die het atol aandoen op weg naar het westen.
Op Maupiti hadden wij contact opgenomen met familieleden van diverse bewoners van hier en van hen diverse spullen meegekregen.
Er liggen hier nog een 6 tal boten, 2 ervan kennen we nog van Maupiti.

We hadden het anker nog maar net laten zakken of we kregen bezoek van Marcello. Hij woont hier met zijn vrouw Arienne, dochter Faimano en kleinzoon Tenu. Marcello was op de hoogte van onze komst. Hij is de burgemeester van het eiland en als enige in het bezit van een sateliettelefoon. Hij was ingeseind door zijn andere dochter op Maupiti van wie wij heel wat spullen voor het gezin hadden meegekegen. We werden direct uitgenodigd voor het diner dat bestond uit lobster en vis. Vooral de lobster is een delicatesse!

De volgende morgen kregen we bezoek van Opupu. Voor hem hadden we van zijn vrouw Isabel, die tijdelijk op Maupiti verblijft, vlees en fruit meegekregen. Opupu en Isabel zijn hier een jaar of acht geleden komen wonen.
Op de bodem van zijn boot lag een flinke haai die hij per ongeluk had gevangen, deze ging hij nu aan zijn hond opvoeren.

Ook Opupu nodigde ons uit voor de lunch. Hij had erg zijn best gedaan, kokosnoot krab, lobster, gebakken vis en rijst stonden onder een wolk van vliegen voor ons klaar. Hij had Hina, zijn buurvrouw ook uitgenodigd. Opupu had bananenwijn gemaakt waarvan Hina helaas al voor onze komst te veel van had gedronken. Dat maakte haar erg onaangenaam.
Hina woont hier al ruim 20 jaar en diende hiervoor een aantal jaren het leger in Frankrijk.

In de tuin van Opupu en Isabel groeien tomaten, komkommers, aubergines, papaja’s, diverse kruiden en in hokken houdt hij varkens. Ook lopen er overal kippen rond.

Omdat er erg veel wind uit het zuidoosten was voorspeld hebben we de boot verhaald naar de andere kant van de motu, een 3 tal mijlen varen. Enige tijd later volgden ook de andere boten.
Hadden wij 2 jaar geleden nog nooit van Starlink gehoord, zijn wij nu een van de weinige zonder. Via Starlink kan overal op de wereld verbinding worden gemaakt met het internet.
Op een Engelse boot (met Starlink) hebben we de Nederlanders zien verliezen in de halve finale van het Engelse team.

Na een wandeling over de motu kwamen we bij het huis van Pierre. Pierre woont alleen en was aangenaam verrast met het onverwachte bezoek. Hij pakte er piepschuim blokken bij en werden verzocht er op plaats te nemen. Hij maakte een paar kokosnoten voor ons open, het water van deze verse noten en het vlees smaakten heerlijk.
Toen hij vernam dat wij tabak voor hem hadden meegenomen maar dat dit aan boord lag, kon hij niet wachten om met ons mee terug te gaan naar de boot.
Onze shirts zaten onder gemorst kokoswater wat weer een hoop vliegen aantrok. Hoe snel we de bijboot ook lieten varen, die vliegen weken van geen kant en nestelden zich na aankomst aan boord.
De volgende dag stond Pierre aan de kant met voor ons 4 grote kokosnoot krabben.

Met de andere zeilers en met Pierre en Hina hebben we ge-BBQ’d in de tuin van Hina. Met Pierre had ik die middag gevist vanuit de bijboot. Als aas gebruikte hij het achterlijf van hermiet kreeften die hier volop rondlopen.
Ik ving 2 flinke jongens en Pierre één. Daarna kregen we alleen nog maar haaien aan de lijn die zich, gelukkig maar, met een grote kracht los wisten te rukken. De vissen die we wel wilden vangen waren door de komst van deze veelvraten uit onze buurt verdwenen.

We zijn teruggevaren naar het noorden van het atol en hebben daar een bezoek gebracht aan Harry. Harry is getouwd met Norma die nu tijdelijk op Maupiti verblijft. Harry en Norma hebben het wel heel leuk voor elkaar in hun kleurrijk ingerichte huisje. Harry nodigde ons ook weer uit voor het avondeten. Samen met zijn zwager Steve, die hier een paar maanden geleden is gestrand, hebben we genoten van de gegrilde vis.

Ter afscheid kregen we van Harry overheerlijke papaja’s mee. Hem konden we weer blij maken met een aantal bollen knoflook en batterijen.

Het was voor ons de laatste avond op Maupia’a, een atol die we met al deze vriendelijke mensen niet snel zullen vergeten.
We gaan Frans Polynesië nu echt verlaten. Suwarrow, een onbewoond atol onderdeel van van de Cooks eilanden, is de volgende bestemming.

ps
Na een 10 daagse heel pittige tocht zijn we inmiddels op Amerikaans Samoa aangekomen. Hierover in het volgende blog meer.