Augustus – September 2024 – Niuatoputapu (Tonga)

Bijna een maand zijn we op Amerikaans Samoa gebleven. De in de US bestelde dynamo liet op zich wachten. Aan de andere kant was het weer er ook niet naar om verder te gaan.
Ondanks de harde wind bleek het moeilijk voor de windmolen de batterijen op peil te houden. De spanning liep iedere keer snel terug. Het zijn 3 in serie geschakelde baterijen, de tussenliggende kabels waren behoorlijk gecorrodeerd. Na deze te hebben vervangen bleek er geen verandering te zijn opgetreden, we besloten (voor 990 dollars) nieuwe batterijen te kopen.
Eindelijk was ook de dynamo gearriveerd en kon deze gemonteerd worden. In eerste instantie leek deze niet te werken maar met behulp van Dean, een Amerikaan die hier al jaren op zijn boot in de baai woont, lukte het wel.
We waren nu klaar voor vertrek en er bood zich ook een goed weergat aan.
Niuatoputapu, het meest noordelijke eiland van het Koninkrijk Tonga, was onze bestemming. 24 Augustus voeren we de baai uit, een tochtje van 210 mijl lag voor ons.
Dat tochtje werd echter geen aangename. Voor de kust van Samoa stond een hele nare richtingloze golfslag waarvan we de eerste 20 uur erg last van hadden. Vooral Marja had het er heel moeilijk mee waardoor ze ’s nachts geen wacht kon houden. Nu is één nacht zonder slaap nog wel uit te houden maar het slechte weer gedurende de tweede nacht, het regende en onweerde vrijwel onafgebroken, hield mij wederom uit de slaap.
Beide zaten we er behoorlijk doorheen toen we de 3e dag in de namiddag de beschutte baai van Niuatoputapu binnenvoeren.
De tocht beschreven in ons vorige blog was veel langer en het weer aanzienlijk slechter. Toch hebben we ons de laatste twee dagen veel onbehagelijker gevoeld.
We zijn datumgrens gepasseerd, een dag overgeslagen. Wel weer een bijzonder moment. Lagen we eerst 13 uur achter op de tijd in Europa, lopen we nu 13 uur vóór.

Om in te klaren stonden de volgende morgen 4 officials op de kade te wachten die we met onze bijboot moesten ophalen. We boden ze wat te drinken aan, koffie of thee. Hun voorkeur ging echter uit naar bier en rosé. We hebben met ze, om 10 uur in de ochtend, op onze aankomst geproost.
Niuatoputapu is een klein eiland, er wonen zo’n 700 mensen verdeeld over drie dorpjes.
Ook hier zijn de bewoners Polynesiërs. De huizen en de tuinen zien er beter verzorgd uit dan in Frans Polynesië en in plaats van honden zie je hier voornamelijk varkentjes rondscharrelen.
Een belangrijke bron van inkomsten is de verwerking van de bladeren van de Pandamus plant. De bladeren worden gedroogd, gezouten door ze enige tijd in zee te leggen en vervolgens gebruikt als bouwmateriaal en grondstof voor kleding. Ook werktuigen voor de visserij worden er van gemaakt.

In de baai liggen op dit moment nog 4 boten geankerd. Met de bemanningen hebben we een wandeling naar het laatste dorp gemaakt. In een tuin werden een aantal varkens boven een groot vuur geroosterd. Dit was voor een feest later op de dag waarvoor we werden uitgenodigd. Dit aanbod hebben uiteraard we niet afgeslagen. Het feest was georganiseerd door een van de 11 op het eiland aanwezige kerken.
Een enorme hoeveelheid voedsel stond op lange tafels uitgestald en na afloop van een gebed viel de menigte aan. Veel etenswaar verdween in bakken onder de tafels. Deze werden na afloop door de mensen mee naar huis genomen. Ook wij werden verzocht onze rugzakken te vullen.

Net als op onze vorige ankerplaatsen (Maupiti, Maupia’s en Amerilaans Samoa) is het hier lang wachten op een goed moment om verder te varen. We willen meer eilanden van Tonga bezoeken.
Vervelen doen we ons niet. Het onderwaterschip lijkt wel een oerwoud, ontstaan in de niet al te frisse baai van Samoa. De aangroei heeft er zeker aan bijgedragen dat de snelheid van de boot tijdens de laatste tocht erg traag was. Iedere dag ontdoen we een deel van de boot van het groen.
De watermaker hebben we al meerdere keren uit elkaar gehaald, een hardnekkige lekkage is hiervan de rede. De watermaker zal straks in Nieuw Zeeland een grote onderhoudsbeurt moeten ondergaan. Tot die tijd zullen we het zonder moeten doen.
Vanaf het achterdek spotten we iedere ochtend walvissen, grote jongens die in z’n geheel boven het wateroppervlak uitspringen.
5 September, hebben we een potluck met de andere zeilers georganiseerd om Marja’s verjaardag te vieren. Tiutei, een dame die hier in het dorp woont en hulp biedt aan de zeilers, had een ruimte geregeld, de wachtruimte van de ferry die een keer per maand afmeert. Tiutei en haar kinderen waren ook uitgenodigd. Haar man werkt, evenals vele andere mannen van het eiland, 9 maanden van jaar in Australië.
Steeds meer familie en vrienden van Tiutei kwamen na verloop van tijd ook de ruimte binnenvallen. Gelukkig had ook Tiutei voor het nodige eten gezorgd.

Morgenochtend vroeg hopen we te kunnen vertrekken naar Vava’u, een eilandengroep 160 mijl ten zuiden van hier.
Voor vertrek hopen we het bericht te ontvangen van de komst van weer een kleinkind, de eerste van Marije en Theodoor.

ps….. Dat laatste is niet gelukt. Een paar uur na vertrek ontvingen via de imreach het bericht over de geboorte van Rune Helena