November 2019 – Eerste stappen zuidwaarts

29 november 2019, 21:00 uur
Ik heb ankerwacht. De hele dag heeft het flink gewaaid, soms meer dan 45 knopen. Voor vannacht is er weer veel wind voorspeld maar op dit moment is het nog erg rustig……………
We liggen met de Kiwidream, de Pikaia en de Mouez Avel in een kleine baai vlak bij San Blas. De harde wind en de sterke getijdestroming hebben ons de hele dag bezig gehouden.  Deze twee factoren deden de boten soms in de meest vreemde en tegengestelde richtingen gaan. Vanmorgen klapten wij op de Mouez Avel, gelukkig geen schade, en de Kiwidream raakte van het anker. We hebben onze boot met 30 knopen wind verlegd en liggen nu ver genoeg van de anderen om geen aanvaringen meer te kunnen veroorzaken.

Op 16 november verlieten we met de zelfde boten de haven van San Fernando. We moesten omdat er te weinig water stond een flinke omweg door de delta van de Parana rivier maken. Alleen de Pikaia kon, door haar mindere diepgang, een kortere weg kiezen. Ons doel was Quequen, een dag of 4 varen. De Kiwidream zou een tussenstop maken in Buenos Aires.

Na op de Rio de la Plata te zijn aangekomen konden de zeilen omhoog en mede door de stroom mee maakten we flinke voortgang. Het was schitterend zeilweer. We stoven Buenos Aires voorbij maar nog lang bleef de skyline van de stad aan de horizon zichtbaar.
Op een nachtelijke onweersbui met flinke windstoten na was het een rustige tocht. Helaas moest de motor de laatste 2 dagen veel worden bijgezet.
Hervé van de Mouez Avel was een halve dag voor ons in Quequen aangekomen, hij bleek de motor nog meer gebruikt te hebben. De Pikaia was er nog niet, zij waren door een navigatie fout al vlak buiten de haven van San Fernando vastgelopen. Pas 12 uur later kwam er weer beweging in de boot.
We werden door de jachtclub van Quequen hartelijk verwelkomd. Mochten overal gebruik van maken. Het eenvoudige clubgebouw bleef s ’nachts voor ons open.
Quequen wordt niet vaak door zeilers aangedaan. De meesten stoppen in Mar del Plata. Wij hebben deze haven overgeslagen omdat prefectura er bekend staat heel streng te zijn en dat je heel veel onnodige zaken aan boord dient te hebben.
De prefectura in Quequen vroeg helemaal nergens naar.
Ook de Hamaka, eerder ontmoet in Uruguay, voer Quequen binnen. Met z’n allen hebben we de tweede avond in het clubgebouw gebarbecued. De Pikaia kwam hier net te laat voor. De 12 uur dat ze hadden vastgezeten heeft ze door de afgenomen wind ruim 24 uur gekost.
Veel te laat en met te veel wijn door de strot doken we die avond de kooi in, te laat omdat we de volgende morgen al om 5 uur samen met de Mouez Avel zouden vertrekken naar San Blas, 200 mijl zuidwaarts.
Bij het eerste ochtendgloren voeren we de rivier af naar zee. Met een flinke wind in de rug, uitschieter tot 30 knopen, stoven we op ons ons doel af.
We hadden maar zo’n 40 uur tot onze beschikking om San Blas te bereiken. Met de wind die we in het begin hadden zou dit ook mogelijk zijn geweest. De wind zou echter, dat wisten we, enige uren op de kop gaan waaien. Dit betekent voor ons dat we dan vrijwel geen voortgang maken. In donker San Blas aanlopen is heel onverstandig maar dat dreigden we nu wel te doen. We besloten het roer om te gooien en naar Bahia Blanca te varen. Mouez Avel nam wel het risico.
We hoopten in het begin van de baai een goede ankerplaats te vinden maar dat bleek een illusie.
De traffic control van Bahia Blanco verwees ons wel naar de ankerplaats Charlie maar de hoge golven vanuit zee maakten het toch wel heel onaantrekkelijk om er de nacht door te brengen. De enige optie was om de 30 mijl diepe baai helemaal in te varen en de boot af te meren in de haven van Ingeniero White. Even voor donker voeren we de haven binnen en mochten de Dina Helena aan een toeristenboot vastleggen.
Ingeniero White is heel industrieel, veel graan en bonen overslag, enorme silo’s en een eindje verderop de vlammende schoorstenen van de petrochemische industrie, niet erg aantrekkelijk dus
Tijdens onze laatste overtocht was de boot steeds meer naar diesel te ruiken. Op zoek naar de oorzaak vonden we onder de vlonders sporen van diesel. In Brazilie, al weer 9 maanden geleden, hebben we in de tank een mangat laten maken. De bouten waarmee de deksel gemonteerd zat bleken niet  met moeren aan de onderkant te zijn vastgezet. Alleen een afdichtpasta heeft ze al die tijd op de plaats gehouden. Deze pasta was inmiddels verdroogd waardoor de diesel tijdens de zeegang langs de bouten naar buitenkwam.
Roestvrij staal is moeilijk te krijgen in Zuid Amerika. Na een lange zoektocht door de stad Baiha Blanca is het uiteindelijk gelukt rvs moeren te bemachtigen. De bouten zitten nu weer vast en met vloeibare diesel bestendige pakking afgedicht.

Op een avond werd de beschermheilige van de stad uit de kerk gehaald en op een boot van de prefectura gezet. Alles wat maar enigszins varen kon voer achter de boot aan. De stoet maakte enige rondjes door de haven. Ook wij moesten er aan geloven aangezien de boot waaraan wij inmiddels de Dina Helena hadden vastgelegd mee deed aan het ritueel. Toen alles achter de rug was besloten we weer aan de toeristenboot aan te leggen. Dat hadden we beter niet kunnen doen. De haven leek zo beschut maar er kwam vrij plotseling een flinke wind opzetten. Omdat ik onze voorlandvast niet vertrouwde legde ik er een tweede bij. Hiermee bezig zijnde zag ik dat de lijn naar de kade van de boot waaraan wij vastlagen ook zijn beste tijd gehad had. De wind bleef maar toenemen waarop ik Marja uit de kooi trommelde om de toeristenboot van een betere lijn te voorzien. Voordat we ook maar iets konden ondernemen knapte de lijn. Met behulp van de motor konden we beide boten nog even op hun plek houden, net lang genoeg om onze landvasten los te maken. Ondanks de harde wind wisten we een stuk vrije kade te bereiken  alwaar we de boot opnieuw vastlegden. De toeristenboot was inmiddels 180 graden gedraaid en zat nog maar aan één lijn vast. Door de 5 meter hoge kadewand konden wij voor deze boot niets betekenen. Op de voor ons goede afloop en om even tot rust te komen, hebben we onszelf getrakteerd op een glas wijn.

De volgende dag stonden er twee heren op de kade, ze waren van de Bahia Blanca Traffic control, of ze aan boord mochten komen. Het bleek niet om een werkbezoek te gaan maar ze hadden ons zien liggen, het was lunchpauze en ze waren geïnteresseerd in onze verhalen. Ze vertelde ons dat het niet vaak voorkomt dat buitenlandse zeilers de haven aandoen. Wij waren dit jaar de eerste. Ze boden aan om de volgende morgen met ons diesel te halen en op zoek te gaan naar drijvende lijnen, straks nodig in Patagonië. Dit aanbod hebben we uiteraard aangenomen.
Een van de heren vroeg of zijn echtgenote  langs mocht komen, zij zeilt ook en wilde ons graag ontmoeten. Om een uur of 3 stond Marcella te zwaaien aan de overkant van de haven en even later stapte ze samen met haar vriendin aan boord. We zijn met ze naar de stad Bahia Blanca geweest, hebben er boodschappen gedaan en zijn vervolgens beland in de tuin van haar vriendin om maté te drinken.

Na een dag of 5 in Ingeniero White te hebben doorgebracht lieten de voorspellingen een mooi weergat zien om alsnog naar San Blas te varen. Het werd wederom een prachtige zeiltocht. Na 30 uur varen konden we ons voegen bij de het begin van dit blog vermelde boten. We hebben dit met z’n allen gevierd  aan boord van de Kiwidream, hebben er heerlijk met elkaar gegeten.

………….Het is nog steeds rustig om mij heen, ik ga de kooi in.