Mei – juni 2018: Madeira – Porto Santo – Santa Maria (Azoren)

Met twee uit de negentiger jaren van de vorige eeuw stammende reisgidsjes en een huur autootje hebben we Madeira verkend.
Wat is er hier in 20 jaar veel veranderd en helaas niet altijd ten goede. De in onze gidsen genoemde pittoreske pleintjes zijn inmiddels verbouwd tot ongezellige betonnen centra’s (daar kan men in Nederland trouwens ook wat van) en mooie spectaculaire bergwegen zijn vervangen door lange saaie tunnels.
De rumfabriek van Santa Cruz staat er nog wel. Alleen in de maanden april en mei wordt daar van suikerriet rum gemaakt. De fabriek is vrij toegankelijk. Je loopt er tussen en onderlangs stomende en puffende machines die het riet verpulveren en persen. Werknemers harken het riet in goede banen, vanaf posities die door de Nederlandse Arbo nooit zou worden goedgekeurd. Zelf ben ik altijd in de olie-industrie werkzaam geweest waar veiligheid prioriteit nummer één heeft, soms op het absurde af.  Hier waan je je in een ver verleden.

Dit geldt ook voor de mandenfabriek in Mancha. De mooiste manden en andere rieten voorwerpen worden hier met de hand vervaardigd en voor een appel en een ei verkocht.
Op de laatste dag van ons verblijf op Madeira hebben we een mooie wandeling gemaakt naar een spectaculaire waterval. Voor wandelaars is Madeira een eldorado. In de afgelopen eeuwen zijn vele honderden kilometers aan levada aangelegd. Een levada is een met de hand gegraven waterloop die het water uit de bergen naar de lager gelegen akkers moet brengen. Om de levada te onderhouden zijn paden aangelegd, soms lopend door mans hoge tunnels. Het zijn deze paden waarvan de wandelliefhebbers vandaag te dag gebruik van maken.

Met een anker tussenstop bij Machico (vanwege de zwel niet zo’n succes) zijn we naar Porto Santo gevaren, een klein eilandje ten noordoosten van Madeira.
Hier zijn we, ondanks dat op het eilandje niet veel te beleven is, ’n dag of 10 gebleven. We hebben gewandeld, veel gelezen, geklust aan de boot en genoten van de rust.

10 juni gingen de trossen los, een tweede poging om naar de Azoren te zeilen. Wederom verliepen de eerste dagen voorspoedig. Heerlijk zeilweer maar ook nu weer liet de wind het na 2 dagen afweten. Deze keer was er echter geen uitwijkmogelijkheid, we moesten door, dan maar op de motor. Bij iedere opleving van de wind ging de motor weer uit maar helaas werden deze periodes steeds korter.
Na verloop van tijd voeren we over een spiegel gladde oceaan.

Na 6 dagen en 520 mijlen konden we het anker laten vallen in “Baia da Praia Formosa” van het Azoren eilandje Santa Maria.

25 Mei is het een jaar geleden dat we uit Scheveningen zijn vertrokken. Geen moment hebben we spijt van deze beslissing gehad. We hebben veel gezien, genoten, toch ook wel spannende momenten meegemaakt en heel veel mensen ontmoet.
De meeste mede vertrekkers zijn ons al ver vooruit, zijn de plas al overgestoken of zijn al weer op te terugreis. Tot december kwamen we ze regelmatig tegen. Er zijn er die hun reis vroegtijdig hebben beëindigd, ze hebben de boot verkocht of op transport terug naar Nederland gezet. Van een vertrekker weten we dat ze zich op Aruba gaan vestigen.
Wij hebben besloten om nog een jaartje eiland te hoppen. Er zijn veel meer eilanden in de Atlantische oceaan dan we wisten voor ons vertrek.
De nieuwe lichting vertrekkers komt eraan. Zij zullen tussen nu en eind juni de havens van Nederland verlaten. Voor één jaar of voor onbepaalde tijd, met of zonder kinderen, solozeilers……… We zullen ze later dit jaar vast ontmoeten.
De contacten die we nu hebben zijn internationaler.  Zweden, Finnen, Duitsers, Fransen, Engelsen, Denen……… zeilers die soms al lang geleden hun land verlaten hebben en in vele gevallen nog steeds geen doel hebben.

Ps. Als je automatisch via de mail  op de hoogte gehouden wilt worden van onze avonturen kun je je inschrijven op de startpagina van deze site.