Mei 2019, Ilhabela – Florianpolis, het blijft spannend

Het plan was om van Ilhabela in 3 dagen naar het eiland Santa Catarina te varen. De eerste twee dagen kon er heerlijk gezeild worden.
Tijdens de laatste nacht hadden we moeite de genua (fok) in te draaien. Bij inspectie de volgende ochtend bleek dat de borgpen onder aan het rolfok systeem verdwenen was en dat de pen die de boel moet vasthouden nog maar aan een van de twee beugels hing. Wonderbaarlijk genoeg was de pen in de tweede beugel blijven zitten. Niet alleen de rolfok maar ook de voorstag zit vast op de pen. We hebben nog wel een kotterstag die de mast naar voren houdt maar die is lang zo sterk niet. Bij zwaar weer had de mast naar beneden kunnen komen.
Gelukkig was het inmiddels rustig en zijn we, omdat Santa Catarina niet meer bij daglicht te bereiken was,  op de motor naar Porto Belo uitgeweken.
We wisten dat het op zijn plaats krijgen van de pen een hele klus zou worden. Vorige keren (nadat de mast voor onderhoud van de boot is geweest) moest er met man en macht aan de stag worden getrokken. Veel man hadden we nu niet dus moest het met handigheid worden opgelost.
Het was mij tot dusver nooit zonder hulp gelukt
De achterstag moest zo veel mogelijk worden losgedraaid en naar voren een val vanaf de top van de mast worden gespannen om de voorstag ruimte te geven. Helaas, de pen kregen we niet op z’n plaats. Bijkomend is dat de trommel van het rolfok systeem in de ankerbak zit, dit maakte de klus extra lastig.
Onder de koffie heb ik de pen eens goed toegesproken, hem gezegd dat hij ons nu echt niet in de steek kan laten.
Warempel, het werkte. Marja probeerde zo goed als het kon haar gewicht een rol te laten spelen. Heel onverwachts kon zonder moeite de pen op z’n plaats worden gebracht. Wat een opluchting!
De zelfde dag nog zijn we naar Santa Catarina doorgevaren.
Na eerst twee nachten bij Jureré aan een moring te hebben gelegen zijn we de Baia Norte ingevaren naar Antonia del Lisboa.

Baai van Jureré

De tweede dag hier ben ik ’s morgens nog de mast in geweest maar ’s middags begon het zo hard de waaien waardoor het anker wederom door de modder werd getrokken.
We dreigden tegen de achter ons bevindende oesterpalen te drijven. Ruimte om de 30 meter lange ankerketting binnen te halen was er niet meer. Met behulp van de motor lukte het om de ankerketting dwars op de boot te houden.
Na 3 uur was er even een rustig moment waarop Marja zei “nu of nooit”. Bij en inhalen van de ketting bleef het anker achter de kiel haken maar we konden weg varen. Aangezien de baai overal ondiep is hebben we ver van de kust en oesterpalen het anker laten vallen.
We zaten een beetje als ratten in de val. Ons doel was de marina van Florianpólis maar met deze golfslag durfden we niet onder de bruggen, die het eiland met het vaste land verbinden, door. Het was nog maar de vraag of we met onze mast überhaupt de bruggen konden passeren.
Met dit weer omvaren over zee was ook geen optie, beschutte ankerplaatsen in de baai zijn er met onze diepgang niet. De volgende dag was het gelukkig een stuk rustiger. Wij zijn naar Florianpólis gevaren en hebben daar laag water afgewacht.
De bruggen; op de noonsite (site met informatie van zeilers voor zeilers) staat dat de bruggen nog geen 17 meter doorvaarthoogte hebben.  Onze laatste masttop meting was 16 meter 80, exclusief de marifoon antenne.  De eerste (oude) brug was tot de restauratie 24 meter hoog. Nu hangt er een hele constructie onder. Met nog geen halve knoop snelheid voeren we onder het gevaarte door. De brug bleek meer dan voldoende hoog te zijn. 200 Meter verder zijn de twee gevreesde nieuwe bruggen. Met trillende benen voeren we op de bruggen aan. Gelukig hadden we stroom en wind tegen waardoor we de voortgang in eigen hand hadden. Nog 10 meter, 5 meter, 2 meter…….. gaan we een tik boven in de mast horen? Met de hand op de gashandel, om de motor zo snel mogelijk in z’n achteruit te kunnen zetten voeren we de laatste meter. Poefff we redden het, met misschien maar 10 centimeter tussen de brug en de marifoon antenne. Een grote yeeeay schalde ik uit toen we ook de laatste brug waren gepasseerd.
en half uur later meerden we de boot af in de marina en konden we de spanningen van de afgelopen dagen van ons af laten glijden.

Florianópolis met de bruggen op de achtergrond
Wijk achter de haven
Ons huis in de haven van Florianópolis

 

We liggen inmiddels al weer twee dagen aan en steiger van het Museo Oceano in de stad Rio Grande.
De 360 mijl (650 km.) lange tocht was erg rustig. Een beetje te rustig. 3 Etmalen heeft de motor vrijwel onafgebroken de zeilen moeten bijstaan. Aangezien er een heel harde tegenwind voorspeld was, konden we met een te lage snelheid geen genoegen nemen. Het probleem was echter wel dat de diesel voorraad in de tanks behoorlijk aangesproken werden, het werd steeds meer de vraag of we het varen op de motor wel konden volhouden.
De brandstofmeter stond al lange tijd ver in het rood maar gelukkig konden we met behulp van ons nieuwe mangat het pijl van de diesel met eigen ogen controleren. We bleken over meer brandstof te beschikken dan dat de meter deed vermoeden, maar het bleef spannend.
2 Uur vóór de pieren van de Rio Grande kon voor het eerst tijdens de tocht het zeil het van de motor overnemen.
Met een dikke stroom tegen voeren we de Rio Grande op. 3 Uur en 9 mijl later konden we de boot afmeren.
Het is net alsof we hier in Friesland liggen. Het landschap is vlak, het water is zoet en er is geen getijde. Alleen zwemmen in het Heegermeer geen  zeerobben.

Dit zwemt rond in de Rio Grande
Uitzicht vanaf ons achterdek

Zaterdag willen we met onze laatste etappe beginnen naar Uruguay, een paar dagen te laat zullen we Brazilië verlaten. We hopen in Punta del Este Petra en Bram van de Hafskip te ontmoeten.  Met hen zullen we de komende tijd opvaren en in aan het eind van dit jaar naar Patagonië zeilen.

9 reacties

  1. Pfoe, was weer spannend Henk en Marja! Zo’n borgpen die de voorstag borgt is natuurlijk essentieel. Daar staat veel spanning op, knap dat het gelukt is!!
    Wij zitten ondertussen op Sicilie, ook leuk
    Groetjes, Karin en Rob

  2. Wat een heerlijke verhalen over jullie wedervaren, alsof we een beetje met jullie meereizen!
    Vele gunstige winden toegwenst! Wim Hali

  3. Wat maakt je veel mee om je doel te bereiken. Toch bijzonder dat het gewicht van Marja nu geholpen heeft.
    Geniet van alle momenten zonder spanning.

  4. Ha Henk en Marja,

    Het lijkt wel of elke overtocht spannend is, met onverwachte dingen…..of weten jullie het spannend te brengen om ons als lezers betrokken te houden Nou, ik vind het echt leuk en spannend om jullie verhalen te lezen.
    Groetjes, Joukje

  5. Hoi Henk en Marja,

    Never a dull moment
    Hou de boel heel en vooral: Geniet van al deze prachtige ervaringen.

    Groet
    Hans&Angela

Laat een antwoord achter aan Marcel/ beau4 Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *