Maart 2019 – Eerste weken Brazilie

In Salvador hebben we het Carnaval meegemaakt, of met andere worden, het was onmogelijk het te ontlopen. Een wandeling van Barra terug naar de boot bracht ons er middenin. Twee keer geraakten we in een optocht met duizenden mensen die hossend op oorverdovende muziek door de straten gingen. Ook in de marina was het soms onmogelijk elkaar te verstaan vanwege de elkaar overstemmende geluiden uit de stad.
Salvador heeft een mooi centrum maar tijdens het carnaval is alles dichtgetimmerd.

De dieseltank moest worden schoongemaakt. Hij moest hiervoor eerst leeg, er zat nog zo’n 60 liter diesel in. Bij toeval vonden we iemand die dit voor ons kon regelen. De diesel werd in grote vaten overgepompt en afgevoerd. Nadat er een mangat in de tank gemaakt was bleek onderin nog een 10-tal liter diesel te zitten. Met een oude handdoek dweilde onze man de laatste diesel weg en deed deze  over in onze puts (= emmer) tot deze tot de rand gevuld was. Hiermee wilde hij vervolgens de steiger op maar daarvan konden we hem nog net weerhouden. Je moet er toch niet aan denken dat een deel van de inhoud in de boot terecht komt.
Het werk bleek niet voor niets, dikke klodders drap zijn uit de tank gekomen.
Om proef te draaien hebben we een 4 daagse tocht door de baai van Salvador gemaakt. Eerst naar het eiland Itaparica, alwaar we de watertanks met bronwater hebben gevuld, en vervolgens naar Ilha Bom Jesus dos Passos. In het pittoreske dorpje op het eiland hebben we met een Frans stel, die er ook voor anker lagen, heerlijk gegeten

In Salvador is de telefoon van Marja uit haar handen gegrist. Ze stond tussen twee mensen, zoekend op internet naar de beste busverbinding naar de markt. De onverlaat greep de telefoon over haar schouder. Ik ben er nog achterna gerend maar had geen schijn van kans. Later op het politiebureau werd verteld dat het plein waar we waren er om bekend staat.
Vanwege een afgebroken kies, de zelfde als die ik op de Azoren heb laten repareren, ben ik in Salvador naar de tandarts gegaan. Deze keer werd deze naar mijn gevoel veel beter gerestaureerd.
Een paar dagen voor vertrek kregen we bezoek van Helena, een Duitse studente die al een maand of 8 in Brazilië verbleef. Of ze mee mocht varen naar het zuiden.
We hadden hiertegen geen bezwaar, twee dagen later vertrokken we met z’n drieën zuidwaarts.
De flinke wind bracht ons in 12 uur 80 mijlen verder. Het is dat de wind het plotseling liet afweten anders zou ons 24 uurs record verbrijzeld zijn geworden.
De motor moest aan, maar helaas, na enige uren toch weer prutteldepruteldeprut….uit. Dit was wel even een tegenvaller, de tank bleek dus nog niet helemaal schoon. Na de leidingen te hebben doorgeblazen liep de motor weer als een zonnetje.
Helena was inmiddels flink zeeziek geworden.
Na een verder rustige tocht van zeilen afgewisseld met een paar uur motoren kwamen we in Vitoria aan.

We hebben er het anker laten vallen bij Praia Comprida, er lagen meerdere bootjes.
We lagen nog niet goed en wel of er kwam een man in zijn bootje aan gepeddeld. Hele verhalen werden verteld maar die gingen aan ons voorbij. Gelukkig spreekt Helena heel goed Portugees en kon ons vertellen dat we van harte welkom waren, dat de bijboot veilig op het strand kon worden achtergelaten, dat er door de club permanent bewaking is en we van de zeil/kano club op de kant water mochten afnemen.

De volgende dag kregen we bezoek van Rafael, hij kwam zwemmend naar de boot en nadat bleek dat hij goed Engels sprak mocht hij aan boord komen. De zelfde avond nog ontvingen we van zijn ouders een  uitnodiging om de dag erop te komen lunchen.
Rafael haalde ons op en nadat hij ons eerst naar een hotel had gebracht om ons van een schitterend uitzicht over de stad te laten genieten, kwamen we bij zijn ouders aan.
Een geweldige middag hebben we met de familie doorgebracht. Ook de zus en zwager van Rafael waren aanwezig.
Zijn vader was na een hartaanval, al weer enige tijd geleden, gestopt met werken. De vrijgekomen tijd vulde hij op met het maken van spatels en pollepels van bamboe. Niet met als doel ze te in de keuken te gebruiken maar als kunstobject. Tot in Europa werden zijn creaties op tentoonstellingen getoond. Het was niet zozeer de spatel of pollepel zelf die zo bijzonder was maar meer het verhaal er achter. (zie www.bambuzau.com.br )
In ons bijzijn heeft hij een mooie spatel gemaakt welke nu op onze boot ligt te pronken.

Tijdens een wandeling op het strand werden we in het Nederlands aangesproken. Frans had de Nederlandse vlag op de boot al zien wapperen en kon aan onze gezichten zien dat wij de opvarende waren. Frans woont met zijn gezin al 5 jaar in Brazilië, werkt er aan de bouw van een nieuwe haven.
De dag erop hebben we bij hen gebarbecued.

Inmiddels is er ook een Zweeds jacht afgemeerd, de Ariel IV. De boot heeft met zijn eigenaren al heel wat van de wereld gezien. Een drietal boeken zijn er over uitgegeven, helaas alleen in het Zweeds.
Met Helena hebben we een paar uitstapjes in de stad gemaakt. Ze is een paar dagen later afgestapt. Ze heeft, ondanks haar zeeziekte, een geweldige tijd met ons gehad.
Na en reuze gezellige tijd gaan we morgen Vitoria verlaten. Het wordt een dagtocht naar Enseada de Guarapari.

Inmiddels zijn we in Guarapari aangekomen, het was een tocht met een aantal heel serieuze problemen. Hierover in ons volgende blog meer.

Ps. Als je automatisch via de mail  op de hoogte gehouden wilt worden van onze avonturen kun je je inschrijven op de startpagina van deze site.