Juni 2019 – Uruguay 2

Punta de Este is het Monaco van Uruguay, een in de zomer voor de rijke Uruguezen een populaire vakantie bestemming. Het is hier nu echter winter waardoor de stad een desolate indruk maakt. Eindeloze rijen enorme lege appartementen complexen en brede autoloze lanen. Alleen in het weekend is er wat leven waarneembaar.

Zeeleeuwen in de haven van Punta de Este

Één op de 3 á 4 Uruguezen loopt met onder de arm een thermosfles en in de hand een soort pijp die in een  beker verdwijnt. De beker is gevuld met theebladeren en vanuit de thermoskan wordt iedere keer weer heet water bijgeschonken. Is de mobile telefoon bij ons straatbeeld bepalend, is het hier de “maté”

Tegen de avond zijn er In het park bij de haven veel groepjes mensen, genietend van hun maté

Na een verblijf van 5 dagen zijn we samen met de Hafskip naar Piriapolis gevaren, een tochtje van 20 mijl. Bij gebrek aan wind hebben we de afstand op de motor overbrugt.

Op weg naar Piriapolis, foto door de Hafskip genomen

Ook Piriapolis is een vakantie bestemming maar dan voor de wat minder rijke Uruguezen.
Hier lagen meerder wereldzeilers: onze Duitse vriend Michael van de Timbuktu, Peter met zijn boot Oka, ook een Duitser die we al eerder in Salvador hebben ontmoet, een Franse familie met de boot Luna Blue en de Australiër Richard.
Met z’n allen hebben we bij ons aan boord gegeten (iedereen had iets klaargemaakt) terwijl Richard  van alles over Patagonië vertelde.
We zijn met Petra en Bram van de Hafskip met de bus naar het stadje Minas gereden. In contrast met landschap was het oude mijnstadje erg levendig.

Minos

De Hafskip ging in Piriapolis het water uit en omdat er dan niet aan boord geslapen mag worden hebben Petra en Bram bij ons een 3 tal nachten gelogeerd. Zij zijn vervolgens voor 3 maanden naar Nederland vertrokken.
Met de Duitsers Peter en Michael hebben we 2 avonden Kuhhandln gespield. Ondanks dat het er fanatiek aan toe ging was het reuze gezellig.

Na bijna twee weken in de haven van Piriapolis gelegen te hebben zijn we samen met de Oka naar Buceo bij Montevideo gezeild, een flinke dagtocht. We konden in de ondiepe haven maar net aan bij de steiger komen. De Timbuktu lag er al.
Montevideo is een gezellige maar niet heel erg interessante stad. Te voet en met de bus hebben we de stad doorkruist. In een oude markthal wordt op open vuur vlees geroosterd. Beide zijn we geen grote vleeseters maar dit smaakte we heel erg lekker.

In een oude markthal wordt op open vuur vlees geroosterd
Palacio Salvo aan de Plaza Independencia
Boekhandel in Montevideo

Buceo bleek een hele dure haven. Het haventarief wat we hadden doorgekregen was niet de prijs per strekkende meter maar per vierkante meter. Dit betekende dat ons verblijf 4 maal zo duur bleek te zijn. Na veel geweeklaag hebben we er gelukkig nog behoorlijk wat af kunnen krijgen.
In de loop van de middag vertrokken we met als bestemming het 80 mijl westwaarts gelegen Juan Lacaze.  Het werd een heerlijke zeiltocht. We begonnen onder een stralende zon gevolgd door een frisse nacht. Om middernacht een tweede rif aangebracht.  De volgende ochtend om een uur of 9 de boot in Puerto Sauce afgemeerd. De 12.000 mijl(paal) is vannacht gepasseerd.

Juan Lacase wordt gedomineerd door een niet zo land geleden gesloten enorme papierfabriek. Het is een heel saaie armoedige plaats. De marina is vrij nieuw en daardoor een contrast met zijn omgeving.
Voor de oldtimer liefhebber is Uruguay een eldorado. Auto’s die in Europa gepoetst in het museum staan te pronken worden hier langs de kant van de weg aan hun lot overgelaten. Hier in Juan Lacase staan er in iedere straat wel een paar.

Kerkhof met old timers

Met de bus zijn we Colonia gegaan, een stad op het werelderfgoed.
In een onverwarmd dus steenkoud restaurant hebben we een heerlijke ravioli gegeten. Veel mensen van Italiaanse afkomst wonen in Uruguay waardoor er veel Italiaanse restaurants te vinden zijn.

Colonia
Landschap Uruguay

Een wandeling over strand en door duinen terug deed ons weer sterk denken aan Nederland. Het water van de Rio de la Plata, bijna zo breed als de Noordzee, is zoet waardoor je hier en daar loofbomen op het strand ziet staan. Dat zie je bij ons weer niet.

Gestrand baggervaartuig

Met een huurautootje hebben we een 3 daagse toer gemaakt.
Carmelo staat ook bekend om zijn wijn. Het bedrijf van Familia Irurtia was die dag eigenlijk voor publiek gesloten maar we mochten er wel vrij rondkijken
De volgende twee producenten waren wel open. Bij de eerste werden ons  6 wijnen voorgeschoteld en bij de tweede (El Legado) nog een 3 tal volle glazen.
Na al dit goddelijke vocht tot ons genomen te hebben besloten we in de buurt een slaapplek te zoeken.


Via internet konden we een appartementje in Nueva Palmira boeken. Bij aankomst was de eigenaar gelukkig aanwezig maar had de boeking nog niet gezien. Hij had ongeveer een uur nodig om de boel in orde en op temperatuur te brengen. We moesten nog eten en hij zou ons wel naar een restaurant leiden. We volgden hem door de uitgestorven straten van het ene na het andere gesloten restaurant. Uiteindelijk belandden we in een soort schuur.
Eerst kregen we de specialiteit van het huis voorgeschoteld, een soep die op zich prima smaakte maar waar wel om de ingewanden heen gegeten moest worden.
Het hoofdgerecht was een van de gril afkomstige koeien buikwand. Ook nu was de smaak goed maar met de structuur van het geheel hadden we wel wat moeite.
Tijdens het eten is de eigenaar van het appartement wel twee keer langs geweest om te zien of wij het wel naar ons zin hadden.

Vuur opstoken om nog een beetje warm te blijven.

Na een nacht weer eens in een echt bed geslapen te hebben zijn we via het stadje Dolores naar Mercedes gereden.
Vrijwel kaarsrechte wegen verbinden de steden met elkaar. Het glooiende landschap bestaat uit akkers en weilanden. Op een koeien na is er geen leven te bespeuren, er zijn 4 keer meer koeien dan mensen in Uruguay. Boerderijen kom je nauwelijks tegen en dorpen al helemaal niet.
Steden doemen uit het niets op. Ze bestaan allemaal uit een dambord straten patroon met in het midden de Plaza Independencia. Aan dit plein is altijd een kerk, het politiebureau en het gemeentehuis te vinden.
In Fray Bentos werd  in 1865 de eerste Cornedbeef gemaakt. In 1979 is de productie gestopt en de fabriek gesloten. Het enorme complex staat inmiddels op het Wereld Erfgoed en is te bezichtigen. Veel indruk maakte het slachthuis, waar wel 1500 dieren per dag in 20 minuten tijd klaar werden gemaakt tot verdere verwerking.

Machinekamer vleesfabriek
Hier kwamen de dieren binnen

In Nuevo Berlin hebben we in een Poussada de tweede nacht doorgebracht. In het ook weer uitgestorven dorp een heerlijke Pizza gegeten
De volgende dag zijn we naar Nueva Helvetia gereden. Dit is een in 1862 door voornamelijk Zwitserse immigranten gestichte stad. In het stadsbeeld is dit niet terug te vinden, wel in het overheerlijke gebak van een plaatselijke uitspanning.
De laatste nacht van onze 3 daagse tocht hebben we weer aan boord geslapen. Het autootje de volgende morgen om 10 uur teruggebracht naar Colonia en daar nog een flinke wandeling gemaakt..
Na komend weekend hopen we naar Buenos Aires te varen.

Plaza de Toros in in Colonia, in januari 1910 vond hier stierengevecht plaats, in maart van het zelfde jaar het laatste.

12 reacties

  1. Hallo Henk en Marja, wat een belevenissen weer en wat een aparte wereld.
    En wat een bezonderen ervaringen maken jullie mee.
    Groeten van Sonja en van mij.

  2. Bijzondere verhalen! En leuk dat we volgende keer samen kunnen Kuhhandln!

    Een schrale troost voor de ‘winter’ die jullie doormaken. In Nederland is het deze weken ook niet bepaald zonnig!

    Goede reis naar Buenos Aires!

  3. leuk al deze verhalen over Zuid Amerika, heel herkenbaar, wel jammer dat het nu winter is daar, ben benieuwd hoe jullie Buenos Aires vinden! Ik ga zelf begin november, als het daar lente is, er weer heen.
    Geniet van dit prachtige continent, Patagonië is geweldig (alleen wat mij betreft niet in de winter…)
    groetjes van Suzanne

  4. Mooie verhalen!! Eens een keer geen incidenten, lijkt me ook heel prettig. Voor ons lezers maken die incidenten het wel weer spannend! Wordt het nog koeler als je naar Argentinië gaat?

  5. Hallo Marja en Henk,
    Fijn weer een bericht van jullie te kunnen lezen. Leuke verhalen en mooie foto’s zodat je je er iets bij kan voorstellen. En vele leuke nieuwe ontmoetingen. Ik zag dat jullie ondertussen al in Buenos Aires zijn aangekomen. Veel plezier. Groet Sjaan

  6. Ha Marja en Henk,

    Wij hebben jullie reisverslagen weer eens gelezen en de prachtige foto’s bekeken. Eén groot avontuur waar jullie soms alle zeilen bij moeten zetten om op de plekken te komen die jullie gepland hebben.
    Schitterend! Wij hopen dat alles voorspoedig blijft gaan.
    Groeten van Rick en Paula

Laat een antwoord achter aan Suzanne Onderwater Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *