Januari 2021 – Chili – Ecuador

7 januari, vierde dag op zee
We maken een redelijke voortgang, ruim 100 mijlen per etmaal. De wind zit al de tijd pal achter, het fok staat uitgeboomd. Het is koud en de zon laat zich niet zien.
Het uitklaren in Chili had weer de nodige voeten in aarde. De douane ging rap maar bij de immigratie (PDI) dacht de man in zijn sombere hok dat we nog een boete hadden uitstaan, een boete vanwege onze verlopen vorige visums. Het heeft de man een uur heen en weer bellen gekost om er achter te komen dat de boete wel degelijk was betaald.
De havendienst maakte er helemaal een potje van. Ze hadden de eigenaren van de boten Oka en Dina Helena verwisseld. We dachten dat we klaar waren maar onderweg, terug naar de jachtclub, werd Maria Helena (zij heeft ons langs alle autoriteiten geleid) hierover gebeld. Het hele circus kon opnieuw beginen.
Om 10 uur waren we begonnen met het papierwerk, om 4 uur konden we vertrekken.

Peter zijn we de 2e nacht kwijtgeraakt. Zijn 5 ton wegende boot is veel sneller dan onze 14 tonner.

10 januari
We zijn nu een week onderweg. Overdag varen we met een eerste rif in het grootzeil en het fok aan de andere kant uitgeboomd. Vóór het donker rollen we de fok weer in en gaat het grootzeil in het 2e rif. De eerste nachten deden we dit niet maar daar kregen we spijt van. De nachten zijn aardedonker. Als de autopilot (automatische besturing) er maar even de brui aan geeft, dit gebeurd soms door een windvlaag of golf uit een andere hoek maar ook wel spontaan, is het in het donker moeilijk de boot weer op koers te krijgen. De fok hangt dan bak in de kotterstag en het grootzeil klappert in de wind. Met behulp van de motor moet dan weer de juiste koers genomen worden maar zelfs met de plotter is het in het duister moeilijk te oriënteren.

De temperatuur laat nog steeds te wensen over. De nachten zijn koud en zelfs overdag zitten we nog met een trui aan. De zon laat zich nog steeds niet zien.
De zonnepanelen kunnen hierdoor ook niet voldoende energie leveren en omdat we de wind mee hebben doet de windmolen ook niet goed mee. Na een paar dagen hebben de accu’s dan toch echt wel wat extra voeding nodig. We hebben daarvoor een kleine generator, maar helaas, deze was niet aan de praat te krijgen. Dan maar de motor aan…. Je raadt het al, nada! Nu was het niet de brandstoftoevoer maar de startaccu bleek niet te werken. Hij liet even een diepe kuch horen en slikte deze vervolgens in. De accuspanning was 12 ½ volt, daar kon het niet aan liggen. We hebben de accupolen met contactspray ingespoten waarna bij het starten de startmotor een iets mindere diepe kuch liet horen, net sterk genoeg om de motor op gang te brengen.
Nu de motor draaide konden we ook drinkwater maken. Voordat we het water in de tank lieten lopen vulden we er eerst een glas mee, we hadden al eerder geconstateerd dat er een vreemde smaak aan het water zat. Het nu opgevangen water behoefde niet meer geproefd te worden, de geur was voldoende rede om er niet aan te beginnen. De eerste filter bleek groen te zijn terwijl we deze in Valdivia nog vervangen hadden. Na weer een schoon filter te hebben geplaatst bleek het water wel drinkbaar.

Ik had gisteravond wacht en dacht dat Marja sliep, roept ze “Henk, ik weet denk ik waardoor het komt dat dat filter zo snel vies was. De boot heeft in Valdivia 8 maanden stilgelegen en er heeft zich in die tijd veel plantengroei in de toevoer ontwikkeld. Dit komt door het zoute water nu los en heeft in korte tijd de filter verzadigd” Ik vond het een hele plausibele verklaring, was er zelf niet opgekomen.

De dagen rijgen zich aaneen. We hadden beide deze keer meer tijd nodig om “in te slingeren”. Marja voelde zich echt niet lekker en ik zat er tegenaan. Dit had ook te maken met de lage temperatuur.
Nu gaat het goed. We doen de nodige huishoudelijke klussen, lezen veel en lossen samen af en toe een kruiswoordpuzzel op. Om 4 uur delen we een blikje (echt) bier. Er wordt lekker, meestal door Marja gekookt. Vlees is er al lang niet meer en ook de verse groente raakt op. We zullen binnenkort over moeten gaan op blikvoer, misschien aangevuld met moot verse vis.

De uitgeboomde fok
De was moet ook gedaan worden
Marja aan het koken
De generator

14 januari 13h30, 11e dag op zee.
Gisteren de hele dag aan de generator gewerkt, helaas zonder resultaat. Ik heb het ding nog wel aan de praat gekregen maar meer dan pruttelen doet hij niet. Er kan nog geen zaklampje op brandend gehouden worden. Ik heb de moed opgegeven.
De accu’s moesten opgeladen worden de startmotor liet het weer afweten. Na de contacten wederom ingespoten te hebben brandde tot 2 keer toe de zekering door. Dit zou veroorzaakt kunnen zijn door een kortsluiting door te veel aan contactspray. Een paar uur later de motor nog een keer geprobeerd te starten, en warempel, hij deed het! Zo konden we met opgeladen accu’s, tandenborstels, pc’c en koude koelkast de nacht in.

Vanmiddag mooi weer en een stevige bakstag wind. De zee in ietwat onaangenaam.
Het is goed te merken dat we noordwaarts gaan. Het wordt warmer, zelfs tijdens de nachten.
Komende nacht zullen we de mijlmaal van 1000 mijl passeren. Morgennacht zijn we op de helft van deze tocht.

16 januari 21h15
De boot zeilt onder een heldere sterrenhemel. De maan laat een klein sikkeltje zien.
Vanaf de eerste dag al hebben we de wind mee. Maximaal 24 knopen maar over het algemeen waait het van 12 tot zo’n 17 knopen.
Vanmorgen zag ik iets drijven, een fles of kleine boei. Plotseling zag ik vanaf het object een lijn tot onder de boot gespannen staan. Het bleek om een vislijn te gaan. Voor we het wisten hadden we een heel netwerk achter de boot hangen. Met één haal met een mes kwam het geheel los van de boot.
Wat was dit, een vanaf de kust op drift geraakt geheel?
Niet lang erna weer het zelfde. We hadden blijkbaar toch te maken met visserij, en dat zo’n 500 km uit de kust! We hadden al eens vernomen dat vissers heel agressief kunnen zijn als je hun tuig kapot vaart en dat ze exorbitante vergoedingen hiervoor vragen. We hebben de AIS uitgedaan en met de verrekijker de horizon afgespeurd. Heel in de verte, met het blote oog niet te zien, voer een vissersboot. Zij zullen ons niet gezien hebben.

23 januari, 20e dag op zee
Vanmorgen vroeg werd ik gewekt door Marja.
“Henk, we moeten iets doen, zo gaat het niet langer”
“Waar heb je het over?”
“We hebben de hele nacht gemotord, ik wil nu zeilen, de genaker opzetten”
“Hoeveel wind staat er dan?”
“5 tot 6 knopen”
“Dat wordt niets, laat me alsjeblieft nog even liggen”
Dat mijn laatste opmerking aan dovemans oren was gericht had ik kunnen weten. Wat Marja in haar hoofd heeft zit niet in haar ………….. Met veel gemor stond ik op en kleedde mij aan. De genaker is best een lastig ding om op te zetten. Eerst moet de boom worden geplaatst. De boom die we met Peter van de Oka door de buitenwijken van Buenos Aires hebben gesjouwd, al weer meer dan een jaar geleden. Daarna moeten de schoten op de juiste plaats worden aangebracht. Door de slurf omhoog te hijsen komt de genaker tevoorschijn.
“Zie je wel, het werkt niet” was mijn eerste opmerking. “we breken de boel direct weer af!” Nu ik dat eigenlijk toch wel zonde vond van al het werk probeerden we het nog door een tweede boom te plaatsen. Dat werkte. De genaker pakte de weinige wind op en de boot zeilde met een knoopje of 3½ tot 4½ door het water. Alles beter dan het geronk van de motor. “Mar, je had toch weer gelijk” moest ik (wederom) toegeven.’
De hele dag heeft de genaker opgestaan. Voor dat het donker de boel weer afgetuigd en bij gebrek aan wind de nacht op de motor ingegaan.
Tijdens het aftuigen hebben we een enorme walvis gespot, op enkele 10 tallen meter van boot.

Hier lig ik nog heelijk te slapen……

26 januari
We liggen aan een mooring bij Isla de la Plata, een rots voor de kust van Ecuador. Bij het naderen van het eiland vlogen hele bijzondere vogels ons tegemoet. De verwelkoming werd overgenomen door een grote groep dolfijnen. Het eilandje maakt deel uit van een nationaal park en wordt ook wel de Galapagos voor de armen genoemd omdat het bezoek eraan betaalbaar is. Het park is nu echter gesloten waardoor de moorings bestemd voor de toeristenboten vrij waren, althans, dat dachten we. De moorings bleken allemaal bezet door kleine open vissersboten, boten die we tot 100 mijl uit de kust zijn tegen gekomen. Een van de vissers maakte plaats voor ons door af te meren aan een van zijn collega’s.
Reuzenschildpadden zwemmen en pelikanen vliegen rond de boot. Vanavond varen we verder om de laatste 55 mijl naar Bahia de Caraquez af te leggen

31 januari
Na een heel rustige laatste etappe op de motor zijn we 4 dagen geleden in Bahia de Caraquez aangekomen. Op zee moest nog wel een paar uur worden geankerd, wachtend op hoog water en op de pilot die ons langs de vele zandbanken moest helpen. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een verkoelende duik in zee te nemen.
Nadat we de volgende morgen medisch waren getest mochten we van boord. Na 25 dagen en 2241 mijlen eindelijk weer vaste grond onder de voeten.

Laatste zonsopgang

15 reacties

  1. Wat een avontuur weer. En elke keer slagen jullie erin om dingen te fixen.
    Wat lig je daar lief te slapen pap, haha.

    Fijn dat het goed gaat. Genietse!

    Liefs Merel

  2. Allemaal weer avontuurlijke lotgevallen aan gene zijde van de evenaar.
    Fijn om te lezen dat het jullie goed gaat. Houden zo!

    Groeten uit Staveren,

    Anneke en Sjoerd

  3. Welkom in Ecuador. Fijn dat de overtocht goed gegaan is, met wél weer de nodige avonturen mooi hè de kust daar. Heb een paar jaar geleden in het iets zuidelijker gelegen Puerto Lopez gezeten en van daaruit Isla de la Plata bezocht. Jammer dat door corona dit nu gesloten is. Hopelijk kunnen jullie wél wat mooie trips maken vanuit Bahia de Caraques. Maar eerst maar eens bijkomen. Groetjes van Suzanne

  4. Wat een belevenissen weer. Als landrotten zitten we hier met klapperende oren vanwege alle zeemantermen. Maar gelukkig is alles toch weer goedgekomen. Nu maar even de benen strekken en,indien mogelijk,verse proviand inslaan! Veel vaarplezier.
    Groetjes,Tiny en Jan.

  5. Hallo Henk en Marja,
    Wat een avontuur wat juliie meemaken iedere keer.
    Maar dat juliie ook zo positief zijn en een doorzettingsvermogen is gewoon fantastisch stel bijmekaar.
    Ik hoop dat het van nu af alles gesmeerd loopt.
    Ik wens jullie nog een zeer veilige reis verder en blijf ook gezond.
    En ik kijk uit naar jullie volgen verhalen en avontuurlijke reis verder gaat.

    Groetjes van Ton en van Sonja. ⛵⚓

  6. Wat een belevenissen weer. Heel anders dan de maandjes in de caravan in Nederland. Geniet! Ik ben benieuwd naar de avonturen in (en foto’s van) Ecuador.

    Liefs,
    Marije

  7. Wat een belevenissen Henk en Marja en fijn dat we jullie avontuur kunnen volgen.
    Respect voor jullie doorzettingsvermogen en behouden vaart toegewenst!

    Groetjes Cyril en Anneke

  8. Hallo Henk en Marja, wat een lang stuk op zee! Geheel Peru overgeslagen? Geen Incatrail naar Machu Picchu dus? Veel plezier in Ecuador,

    groet van Ella en Rene

Laat een antwoord achter aan Wouter Driessen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *