Januari 2019 – de Gambia rivier stroomopwaarts

Op de eerste dag van het jaar hebben we het anker gelicht. Met de Belgische boot de Saudade zouden we de eerste paar dagen opvaren.
De Saudade heeft minder diepgang en een ophaalbare kiel. Bij geval van twijfel konden zij voor ons uitvaren en indien nodig ons voor ondieptes waarschuwen. Omdat we tot aan Banjul de oude track konden volgen besloten we alvast te vertrekken. De Saudade had nog een uurtje nodig de boot vaarklaar te maken.
Vlak voor Banjul ging het echter mis. De diepte meter liep snel af en binnen no time lagen we zo vast als een huis. Hoe kan dat nu, dachten we, vorige week ging het hier bij nog lager water toch goed? Bij nadere bestudering  van de plotter bleken we enige 10-tallen meters van de oude track te zijn afgeweken. Gelukkig zou het tij snel keren en met een uurtje wachten zou het wel goedkomen.
Ondertussen kwam de Saudade langsvaren. Ze vroegen of ze moesten wachten maar dat vonden we niet nodig.
Na ruim een uur kwam er beweging in de boot. Motor aan en met enige moeite kregen we de boot richting dieper water. De tocht over de rivier naar het 300 km verder gelegen Georgetown kon beginnen……… alhoewel, de brug, zou het lukken?
In het begin is de rivier heel breed en door stof vanuit de Sahara was het zicht slecht. De elektronische kaarten kloppen hier voor geen meter en we waren aangewezen op de informatie uit de pilot. Vanaf Banjul 156 graden aanhouden tot Dog Island en vandaaruit 140 graden naar James Island. Met een flinke getijdestroming in de rug ging het heel voorspoedig.
James Island heeft een zeer beladen geschiedenis. Hier werden tot ver in de 19^e eeuw de gevangen genomen Afrikanen verzameld en vervolgens onder erbarmelijke omstandigheden verscheept naar o.a. Amerika om daar als slaaf te worden verkocht. Het eiland heet tegenwoordig Kunta Kinteh, vernoemd naar de hoofdrolspeler in het boek en film Roots.
Met de Belgen hadden we afgesproken in de Bintang Bolon, een kreek zo’n 25 stroomopwaarts van Banjul. Stroomopwaarts is in het grootste deel van de Gambia rivier een rekbaar begrip. Tot ver in het binnenland is de invloed van de zee goed merkbaar en kun je van de getijdestromen gebruik maken.
De dag erop zijn we de Tambana Creek ingevaren, een tochtje van maar 13 mijl. Voor de ingang van de kreek hebben we weer enige tijd vastgelegen. De waarschuwingen van de Saudade via de marifoon kwamen helaas te laat. Gelukkig duurde het deze keer niet al te lang en konden we het anker enige tijd later vlak bij de Saudade laten zakken.
Op de 3^e dag kwam er een visser met zijn houten kano langszij. We hebben vis bij hem gekocht. Een 6-tal nog levende wezentjes werden in het gangboord gelegd. Ik heb nog even getwijfeld of ik ze de vrijheid weer zou geven maar besloot toch er het mes in te zetten. Helaas bleef er na het schoonmaken heel weinig vlees en veel graad over.

De derde nacht hebben we in de Mandori Creek doorgebracht, achteraf de mooiste ankerplaats van de rivier. Doordat het rivierwater steeds minder zout wordt, verandert de flora en dus ook het landschap. Bepaalden tot nu toe mangroves het beeld van de oevers van de rivier, zag je in de Mandori Creek een bonte verzameling van planten, bomen en vooral vogels.
Het nadeel van zoet water is de aanwezigheid van muggen. We leken veilig onder onze klamboe maar ik ben binnen de kortste keren helemaal lek gestoken. Marja had nauwelijks ergens last van.
Nu volgde een spannende dag, de dag van de brug, kunnen we er onderdoor? Het zou zo jammer zijn als het niet zou lukken.
Eerder dan verwacht kwam de brug in zicht. Stopt hier onze tocht over de rivier? Naarmate we dichterbij kwamen leek het alsof de brug dan weer hoger en vervolgens weer lager werd.
Even ervoor hebben we, de Saudade en wij, de ankers laten vallen.
Met de bijboten zijn we naar de kant gevaren. De verbinding met de overkant wordt nu nog onderhouden door een veerpont, de brug zou pas enige weken later voor het verkeer worden opengesteld. We kregen toestemming de brug op te wandelen. Vanaf het hoogste punt  hebben we een flinke ringsleutel aan een lijn tot aan het water laten zakken. Op de zelfde manier hebben we de dikte van het wegdek gemeten en kwamen op een doorvaarthoogte van 19 meter. Ruim voldoende voor beide boten!
Toch was het nog heel spannend toen wij de volgende morgen als eerste onder de brug doorvoeren en wat was de euforie groot nadat beide boten zonder problemen aan de andere kant waren.
Veel zeilers zijn ons voor gegaan over dit tweede en mooiste gedeelte van de rivier. Maar toen stonden er alleen nog maar pijlers in het water.

Niet ver na de brug heeft de Saudade een krokodil gespot.
We hebben een bezoek gebracht aan het dorpje Bombale. Het dorpje ligt op een 2 tal km van de rivier en is te bereiken over een zandpad door rijstvelden, weer een totaal ander landschap dan wat we tot nu toe gezien hadden.
Binnen de kortste keren hadden we 10-tallen kinderen om ons heen. In Bombale  zijn een paar winkeltjes waar eigenlijk niets te koop is. Casave, een soort aardappel en 2 flinke pompoenen hebben we kunnen kopen van mensen die dat in de hoek van hun woon-slaapkamer hadden liggen.
Begeleid door de kinderen zijn we naar de rivier teruggelopen. De met water gevulde 5 liter flessen werden door hen uit onze handen genomen.

In Jarreng werden gewekt met een “Good morning” Wat nu weer, even negeren maar. Even later wederom “Good morning”. Na de 4^e keer toch maar even kijken wat er aan de hand is. Staat daar een jonge man in zijn kano de boot in te gluren. Ik vroeg hem wat hij wilde en hij antwoorden dat hij ons alleen een goede morgen wilde wensen. Toen ik hem hiervoor bedankte bleef hij waar hij was. Pas nadat wij hem lange tijd negeerden taaide hij af.
Een volgende kano met drie jongens aan boord kwam langs. Marja ging in gesprek met de oudste van hen. Ik was binnen en zag de hoofden van de andere twee door ieder raampje waar ze bij konden naar binnen gluren. Eerst maakte ik nog een wegwuivend gebaar maar toen bleek dat dit geen effect had zwaaide ik maar wat terug.

Na nog een overnachting bij Kuntaur kwamen we op de 8^e dag in Georgetown aan. We hebben er ons laten rondleiden door Tipo. Veel onzin werd er over het stoffige stadje verteld. Het gebouw waarin slaven zouden zijn “opgeslagen” bleek ver na de afschaffing van de slavernij te zijn gebouwd. Het verhaal over de vrijheidsboom blijkt ook een vezinsel. Slaven die de boom bereikten zonder te zijn neergeschoten zouden hun vrijheid herkrijgen, een luguber spelletje van de zich vervelende Engelsen. Deze verzinsels nemen natuurlijk niet weg dat er in Gambia zich afschuwelijke tafrelen hebben afgespeeld
In Georgetown kwamen Wouter en Lynn aan boord. Met hen zouden we terug varen in vooral tijdens de eerste dagen korte etappes om zo veel mogelijk van de natuur te genieten en om nijlpaarden en krokodillen te spotten.
Of dit gelukt is lezen jullie in ons volgende blog.

Ps. Als je automatisch via de mail  op de hoogte gehouden wilt worden van onze avonturen kun je je inschrijven op de startpagina van deze site.